Beste Beatrijs,
U heeft zich regelmatig afkeurend uitgelaten over een envelopje op een uitnodiging voor een feest en we waren het altijd min of meer met u eens. Toch zou ik u een andere kant willen voorleggen. Onlangs vierden wij ons 50-jarig huwelijk. We hebben nogal wat tegenslag op financieel gebied gehad en op aanraden van onze kinderen hebben we na enige aarzeling een envelopje op de uitnodiging gezet. Nou, dat is beloond, we hebben een heerlijk feest gehad! Onze kinderen hebben na jaren hun ooms en tantes weer eens ontmoet. Onze oude buurtjes die we lang niet meer hadden gezien vonden het een geweldige middag. Ook van vrienden die er waren kregen we enthousiaste reacties. We zijn blij dat we een envelopje op de uitnodiging hebben gezet wat ons de mogelijkheid gaf dit feestje te geven. Hier is toch niets mis mee?
Gezwicht voor envelopje
Beste Gezwicht voor envelopje,
In de eerste plaats ben ik blij dat u kunt terugkijken op een geslaagd huwelijksfeest met uw dierbaren en bekenden. Maar het was heel goed mogelijk geweest om uw feest te organiseren zonder uw toevlucht te nemen tot het gevreesde envelopje op de uitnodiging. In dit soort gevallen moet er zorgvuldig worden gemanoeuvreerd en de presentatie van een en ander luistert nauw.
De truc is om niet zelf iedereen uit te nodigen, maar (een van) uw kinderen dit te laten doen.
Uitgangspunt is dat u geen geld hebt om een feestje te geven, terwijl het wél heel leuk zou zijn als familie en oude kennissen elkaar zouden ontmoeten ter gelegenheid van uw jubileum. De truc is dan om niet zelf iedereen uit te nodigen, maar dit te delegeren aan (een van) uw kinderen. Het stramien komt erop neer dat een van uw zoons of dochters de familieleden, oude vrienden en buren aanschrijft met de mededeling dat ze (de volwassen kinderen) een feest willen organiseren voor het 50-jarig huwelijk van de ouders, waarbij aan de deelnemers een bijdrage wordt gevraagd om dit feest mogelijk te maken. Mensen die niet bij het feest aanwezig zullen zijn, hoeven vanzelfsprekend geen bijdrage te geven. Het feest, gefinancierd door alle gasten samen, vormt dan het cadeau voor het bruidspaar. Consequentie van deze opzet is trouwens wel dat gasten geen ander cadeau meer hoeven te geven. Alles goed en wel dat gasten hun eigen versnaperingen betalen, maar er wordt dan niet ook nog eens betaald voor een materieel cadeau. Feesten met een dergelijke opzet (financiering door de gasten) worden georganiseerd door een naaste van het jubilerend bruidspaar en niet door het bruidspaar zelf. De genodigden zijn in die opzet formeel gesproken ook eigenlijk geen genodigden, maar mede-organisatoren (want medebetalers) aan het feest. Op die manier kan dat ellendige envelopje op de uitnodiging achterwege blijven. Want de etiquette zal zich tot haar laatste snik verzetten tegen symbolische envelopjes die, als de organisatie correct wordt aangepakt, ook helemaal niet nodig zijn.
Waarom toch zo krampachtig doen over geld, wat heb je aan cadeau’s die niet je smaak zijn ‘omdat het zo hoort?’. Iedereen beslist toch zelf wat wel of niet belangrijk is op zo’n dag? een lijst sturen- zoals voor een huwelijk en ook voor verjaardagen wel wordt gedaan- waarop gasten het cadeau dat ze gaan geven afstrepen is wel oké? waar gaat dit helemaal over. Je moet je aan bepaalde voorschriften houden die door anderen zijn opgesteld, wat een onzin. Het is het huwelijksfeest van je partner en van jezelf, de enige mensen die beslissen hoe ze deze dag willen invullen zijn deze twee. Als ze envelopjes willen, dan is daar niets op tegen. Behalve als er bedragen worden voorgeschreven.