Zwangerschap aankondigen

Beste Beatrijs,

Over een paar maanden verwachten mijn man en ik ons tweede kindje. In onze familie is alleen mijn vader (gescheiden) nog niet hiervan door ons op de hoogte gesteld. Helaas heeft mijn vader het contact een paar jaar geleden verbroken – volgens zijn zeggen tijdelijk. Dit heeft, denk ik, vooral te maken met onze verschillen in geloofsopvatting. Hij is heel kerkelijk en wij niet. Het gezin ligt aardig uit elkaar en niemand is meer bij zijn kerk aangesloten. Wij hebben juist wel God leren kennen, alleen op een andere manier dan die van mijn vader. Wij willen niemand onze zienswijze opdringen en gunnen hem de zijne, maar blijkbaar kan hij dit niet verkroppen.

Ons eerste kindje (ruim drie jaar) kent hij niet, hij heeft hem maar een klein jaar meegemaakt. Uit beleefdheid zou ik hem wel in kennis willen stellen van de zwangerschap. Maar het voelt als een soort van verplichte melding. Horen wij mijn vader de zwangerschap mee te delen of pas na de geboorte? Of is het beter om zijn keuze voor geen contact te respecteren en hem niet hiermee lastig te vallen?

Een blijde boodschap?

Beste Een blijde boodschap,

Uw vader heeft meegedeeld dat wat hem betreft het contact tijdelijk wordt onderbroken. Dus niet voor altijd. Uw zwangerschap lijkt een goede aanleiding om een ontdooiingspoging te wagen. Verschil in geloofsopvatting of niet, het is altijd beter wanneer een vader wel contact heeft met zijn dochter, en het is op termijn ook beter voor de kleinkinderen. Misschien heeft hij allang behoefte om de verhouding weer vlot te trekken, maar durft hij de eerste stap niet te zetten uit verlegenheid, schaamte of angst.

Dus ik zou zeggen: Ja! Breng hem vooral op de hoogte van de komst van zijn nieuwe kleinkind. Doe het wel voorzichtig. Geef alleen een opening. Overval hem niet door op te bellen of onverwachts bij hem op de stoep te staan, maar schrijf hem. Dat kan een e-mailtje zijn of een mooie kaart. De boodschap hoeft niet lang te zijn. Zoiets als ‘Lieve Vader, ik ben benieuwd hoe het met je gaat, ik denk vaak aan je, en ik heb ook leuk nieuws voor je: we krijgen een tweede kindje! Ik hoop van je te horen.’

Misschien reageert hij, en kan de verhouding worden hersteld. Misschien volhardt hij in zijn zwijgen, en dat is dan zijn eigen keus. Maar aan u heeft het niet gelegen.