Beste Beatrijs,
Wij zijn met drie intussen volwassen kinderen. Mijn ene zus en ik hebben onze zaken goed voor elkaar. Goede opleiding en baan, een stabiel huishouden en geen geldzorgen. Met de andere zus zit het anders. Zij is al vanaf haar jeugd een bron van problemen. Opleiding niet afgemaakt, wordt regelmatig ontslagen en leeft met grote schulden. Onze vader komt iedere keer weer in actie om haar financieel te ondersteunen. Hij betaalt haar schuldeisers, leent haar geld (dat niet terug komt) en heeft zelfs nieuwe spullen gekocht nadat er beslag was gelegd op de inboedel. Onze zus laat zich dit alles lekker aanleunen en doet vrij weinig om haar situatie te veranderen. Ons begint het nu te storen dat onze vader zo veel geld investeert in één dochter. Zou hij zijn kinderen niet gelijk moeten behandelen? Of is het kinderachtig om hierover te zeuren?
Bodemloze put
Beste Bodemloze put,
Dit soort situaties is aan de orde van de dag. Slechts zelden komen alle kinderen uit een gezin even goed terecht. Er zit er altijd wel eentje bij wie het minder voor de wind gaat. En ouders hebben nu eenmaal de neiging om een behoeftig kind te blijven helpen, of het kind nu wel of niet zelf schuldig is aan de ellende. Het is waar, ouders zouden hun kinderen gelijk moeten behandelen, maar u kunt moeilijk tegen uw vader zeggen dat hij zijn handen van uw zus moet aftrekken of bij hem hetzelfde bedrag opeisen als wat hij aan haar spendeert. Het enige wat u zou kunnen doen is aan hem vragen of hij een administratie wil bijhouden van hoe veel geld hij aan haar kwijt is, zodat dit bij zijn overlijden in mindering gebracht kan worden op de erfenis van uw klaplopende zus. Van zo’n verzoek zullen de familieverhoudingen niet opfleuren, maar u staat in uw recht en u kunt het altijd proberen.
Of het iets uithaalt is de vraag. Mogelijk is het verstandiger om uw schouders op te halen en u gelukkig te prijzen dat u een fijner leven leidt dan uw zus (zonder afhankelijkheid van uw vader). De ruzie tussen de erfgenamen wordt dan uitgesteld tot na zijn overlijden. Ik raad u aan om ook tegen die tijd enige clementie te betrachten. Uw zus zal waarschijnlijk altijd een financiële brekebeen blijven. Hoe meer u uw toekomstige verlies incalculeert, hoe minder pijn het zal doen.
Ik snap niet waarom Beatrijs vind dat je “in je recht staat” als je van je vader vraagt de hoeveelheid financiële steun bij te houden om dat te minderen op de erfenis. Zolang hij nog leeft, mag hij geld geven aan wie hij dat wil. Pas als hij overlijdt, hebben de kinderen recht op het geld. En dat kan dus ook pas dán verdeeld worden onder de kinderen.
Ik snap best dat de situatie niet fijn voelt, maar om te zeggen dat je recht hebt op welke hoeveelheid geld dan ook, gaat echt te ver.
Ik vraag mij af hoe de relatie is tussen deze twee zussen. Heeft deze vrouw geprobeerd om zich écht te verdiepen in waarom haar zus geen controle over haar leven kan krijgen?
Overigens ben ik het er (voor zover ik dat op basis van deze betrekkelijk geringe info kan inschatten) wel mee eens dat haar vader niet steeds haar financieel moet ondersteunen, maar niet omdat dat oneerlijk zou zijn naar de andere kinderen. Ik denk eerder dat de zus op deze manier nooit haar best zal doen om echt wat van haar leven te maken. En dat is zonde, voor alle betrokkenen en nog wel het meeste voor haarzelf.
Tip voor de vader: blijf liefdevol, maar besef dat dat niet hetzelfde is als lief zijn.
Sorry Esther, maar wettelijk gezien klopt het antwoord van Beatrijs tot op de laatste punt. De vader is wel degelijk bezig om zijn erfenis bij zijn leven uit te geven aan een kind ten nadele van zijn andere kinderen. Het is volkomen legitiem om te vragen hier een administratie van bij te houden zodat het later verrekend kan worden. Ook belastingtechnisch zitten er nog haken en ogen aan want een ouder mag zijn kind elk jaar maar maximaal 5030 belastingvrij schenken. Als er meer geschonken wordt dat dit bedrag komt daar nog een schenkingsbelasting bovenop en die is niet mals (naar ik heb begrepen). Verder moet toch elke ouder begrijpen dat je het ene kind niet voor mag trekken op het andere kind, tenminste niet in deze mate. Op een punt ben ik het wel met je eens: de vader mag het geld uitgeven hoe hij wilt zolang hij leeft. Al wil hij elke maand een week op vakantie. Maar kinderen horen gelijk behandeld te worden.
Met genoegen lees ik wekelijks uw bijdrage in Trouw. Soms ben ik het hartgrondig met u oneens, maar meestal zit er ook wel een tip voor mij bij.
Dit keer wil ik wat aanvullen bij uw antwoord aan bodemloze put. Naast administratie bijhouden en de ruzie uitstellen tot vader overleden is (!), is er tegenwoordig in veel gemeenten in Nederland een o.a. door kerken ge-initieerd project Schuldhulpmaatje. Iemand die dat wil kan een maatje krijgen die hem/haar helpt en motiveert de financiën op orde te krijgen en/of te houden. Lijkt me beter dan de ruzie om de erfenis uitstellen.
Informatie o.a. te verkrijgen bij de PCOB, in Zwolle, tel. 038 4225588.
Groet, Coen van t Riet, Apeldoorn.
Elk kind heeft recht op ongeveer hetzelfde van de ouders. Of het nu gaat om geld, cadeau’s of aandacht. Op dat punt heeft Beatrijs gelijk. Hoewel ik het van de vader wel kan voorstellen om zijn dochter steeds te helpen vind ik het persoonlijk niet verstandig, want op deze manier zal die dochter nooit leren om de situatie te veranderen omdat ze zelf niet voor de gevolgen opdraait, dat doet namelijk pappa.
Daarnaast geeft het, terecht, scheve ogen bij de andere kinderen.
Maar ieder mens die niet onder curatele staat, dus ook deze vader, mag zijn geld uitgeven zoals hij het wilt. En ouders hoeven helemaal geen geld na te laten voor hun kinderen in de vorm van een erfenis, maar ze mogen alles opmaken, want het is tenslotte hun geld. De meeste ouders doen dit echter niet en laten iets na aan hun kinderen. Dus het is te hopen dat er voor de andere twee dochters nog wat overblijft, nadat vader er niet meer is.
Het is wrang dat er veel geld naar deze ene dochter gaat, wat in mijn ogen geen goede hulp is. Het zou beter zijn als vader haar een papiertje met een adres van een hulpinstantie gaf. Maar als andere dochters kunt u er weinig anders aan doen dan erover proberen te praten.