Zus doet dramatisch

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik (dertigers) zijn sinds een paar maanden bezig met IVF-behandelingen vanwege onverklaarde kinderloosheid. Wij hebben onze families hierover ingelicht en gezegd dat dit een verdrietige tegenslag is, maar dat we er rustig en nuchter onder willen blijven. We hebben het goed samen en zijn ervan overtuigd dat we ook zonder kinderen, of met pleeg- of adoptiekinderen, een gelukkig leven kunnen leiden. Helaas kan mijn jongere zus, die zelf twee kinderen heeft, hier niet goed mee overweg. Ze is zeer emotioneel over onze situatie. Tegelijk vindt ze dat ik niet open genoeg ben en dat ik mijn verdriet te weinig toon. Mijn zus reageert boos of geërgerd als ik zeg dat het goed met me gaat of als ik in haar ogen te zakelijk praat of te weinig vertel. Laatste huilde ze en vertelde me dat ze op die manier geen ‘goede zus’ voor me kan zijn.

Ik raak behoorlijk van slag door deze gesprekken. Ik voel me schuldig dat ik haar het gevoel geef dat ze geen goede zus is, maar ik wil liever niet samen met haar in een tranendal zitten. Inmiddels heeft mijn moeder mij in een emotioneel telefoongesprek verteld dat zij ook vindt dat ik mijn emoties te weinig deel. Ook zij vraagt zich af of ze haar rol als moeder in dit opzicht wel goed vervult. Alles overziend heb ik spijt dat wij dit zo openlijk met mijn familie hebben besproken. Het heeft ons veel extra stress bezorgd. Hoe nu verder?

Familie huilt, ik niet

Beste Familie huilt,

Ik begrijp heel goed dat u spijt hebt dat u uw familie over uw situatie hebt ingelicht. U wilde een luisterend oor, maar u kreeg jammerklachten hoe verschrikkelijk het allemaal wel niet is en aansporingen om wat meer tranen te vergieten. Daar knapt een mens niet van op. De manier waarop uw zus en uw moeder reageren is niet steunend, maar hinderlijk.

Had u dit niet van tevoren kunnen bedenken? U kent uw familie toch? Is deze reactie echt een volslagen verrassing voor u? Het is altijd raadzaam om terughoudendheid te betrachten over voortplantingsplannen, of daar nu wel of geen medische ingrepen aan te pas moeten komen, omdat het een privéaangelegenheid is waar anderen niets mee te maken hebben. Vrienden, vriendinnen en familie kunnen maar beter voor een fait accompli worden gesteld: als de IVF-behandeling is aangeslagen en de zwangerschap een feit. Of wanneer de adoptiepapieren zijn getekend. Het vervelende van het aankondigen van plannen is dat degenen die ervan afweten steeds om voortgangsverslagen vragen. U wordt aldus gereduceerd tot uw eigen probleem.

Enfin, u kunt het niet meer ongezegd maken. Maar u kunt uw familie wel verzoeken om alsjeblieft op te houden met alles dramatischer te maken dan nodig is. Met hun meelijwekkende getob over hun eigen functioneren als zuster en moeder richten zij bovendien de schijnwerpers geheel ten onrechte op zichzelf. Leg uw familie uit dat er geen ramp gaande is, dat u niet dodelijk ziek bent en dat u verder geen behoefte hebt aan emotioneel vertoon. Zeg dat u overtuigd bent van hun beste bedoelingen en dat u hun betrokkenheid waardeert, maar dat hun geweeklaag u de put in duwt en dát kan toch niet hun bedoeling zijn?