‘Zo mogelijk’ staan

Beste Beatrijs,

In de kerk hoor ik steeds vaker een uitdrukking die mij stoort. Na het welkomstwoord en de zakelijke mededelingen kondigt de dienstdoende ouderling het eerste te zingen lied aan dat traditioneel staande gezongen wordt. Nu valt het mij op dat in een soort van tussenzinnetje gezegd wordt: ‘zo mogelijk’ staande. Hiermee wordt de aandacht gevestigd op diegenen die moeilijk of niet kunnen gaan staan. Dat is in mijn beleving niet nodig.

Als gezegd wordt dat het lied staande gezongen wordt, dan is dat de juiste informatie. Wie wil blijven zitten, blijft zitten. Wie niet wil zingen doet er het zwijgen toe. Als het correct is om de zegswijze ‘zo mogelijk’ te gebruiken, dan kan ik me daar voortaan op instellen. Zo niet, hoop ik dat ouderlingen hiervan afzien, waardoor de aandacht daar komt waar nodig.

Als het even kan

Beste Als het even kan,

U hebt gelijk. Het voorbehoud ‘zo mogelijk’ bij de instructie om met z’n allen te gaan staan voor het zingen is overbodig en vestigt op een neerbuigende manier de aandacht op diegenen die in rolstoelen of op scootmobiels zitten. Het volstaat om aan te kondigen dat ‘het lied staande wordt gezongen’. Iedereen kan ervan uitgaan dat de mensen die kunnen staan, zullen staan, en dat de mensen die blijven zitten, niet kunnen staan. En mochten zich onder de kerkgangers recalcitrante personen bevinden die het om hun moverende redenen vertikken te gaan staan, krijg je die toch niet overeind. Ik raad u aan betreffende ouderlingen hierop aan te spreken (het kan nog net voor de kerstkerkdienst) of anders een ingezonden brief te schrijven naar uw kerkblad, waarin u betrokkenen vriendelijk verzoekt om zich te onthouden van overbodigheden. Iemand die zijn linkerhand mist hoeft geen genadige dispensatie te krijgen van het eten met mes en vork.