Zeilboot cadeau

Beste Beatrijs,

Ik kom uit een familie van vijf broers en zusters, die het onderling goed kunnen vinden, ook met de aangetrouwde familie. We zijn allemaal tussen de 40 en 50, met opgroeiende kinderen, behalve een zus die met een Engelsman getrouwd is, in Engeland woont en geen kinderen heeft. Haar echtgenoot, hartelijk en gul als hij is, heeft twee jaar geleden de familie, beter gezegd: de kinderen een klein zeilbootje cadeau gedaan, zodat iedereen kan leren zeilen. Hij is dol op zeilen en heeft het helemaal zelf opgeknapt, gelakt en versleept. Het probleem is dat geen van de kinderen, in leeftijd variërend tussen de vier en zestien jaar, iets met die zeilboot doet. Sommige meisjes zijn gewoon niet geïnteresseerd. Van andere kinderen wonen de ouders te ver van de ligplek. Anderen zijn nog te jong. Eigenlijk hebben wij als familie niets aan zo’n bootje, dat ons alleen maar (lig)geld kost. We zouden er het liefst van af willen. Maar we vinden het ook wel heel erg cru tegenover onze zwager, die ongetwijfeld dacht iedereen een geweldig plezier te doen. Wat moeten we doen: de boot aanhouden of afstoten?

Liever op de wal

Beste Liever op de wal,

In principe heeft de etiquette weinig op met mensen die klagen over de verkeerde cadeaus. De ontvanger hoort blij te zijn dat hij/zij überhaupt iets krijgt en gemiezer over dat het z’n smaak niet is, of dat ie liever iets anders had willen krijgen dient achterwege te blijven. In de praktijk gaat deze regel slechts op voor zover het object niet groter is dan vijftig bij vijftig bij twintig centimeter. Dit formaat cadeau kan men nog net wegwerken in kasten, achter gordijnen of in schuurtjes en vervolgens gevoeglijk vergeten. Iets groters is al snel een molensteen om je nek, een afschuwelijke plicht tot dankbaarheid. Volumineuze cadeaus als een crapaud, een fors uitgevallen beeldhouwwerk of een kroonluchter zijn alleen toegestaan, als de gever zeker weet dat de ontvanger erom zit te springen.

Een andere doodzonde aan geverszijde is het cadeau dat met beweging te maken heeft. Het ideale cadeau is inert. Flessen wijn, boeken en cd’s staan rustig in de kast zonder dat de ontvanger zich verplicht voelt ze te consumeren. Dat komt wel een keertje – of niet. Tot de categorie bewegingscadeaus behoren levende wezens (je hoort geen mensen te overvallen met een hond of een hamster) en uitnodigingen om zelf in beweging te komen: een tien-ritten-kaart aerobics, een cursus flamencodansen, een delta-vliegtochtje. Prachtig wanneer duidelijk is dat de ontvanger een diepe wens in die richting koestert. Zo niet, dan valt het cadeau onder het hoofdje ‘opvoeding en/of voorlichting’ en houdt daarmee op een cadeau te zijn.

Een zeilboot is te groot en bovendien moet je ervoor bewegen. De familie heeft daar geen zin in en dat valt hen niet kwalijk te nemen. U moet van die boot af. Bespreek het met uw zwager, die na twee jaar ook wel in de gaten zal hebben dat zijn cadeau weinig aftrek heeft gevonden. Gooi het desnoods op de onwilligheid van moderne kinderen. Verkoop de boot en geef het geld aan een goed doel.