Beste Beatrijs,
Mijn man en ik nodigen regelmatig vrienden uit voor een gezellig etentje. Er is een stel dat ons nooit terugvraagt, omdat ze naar hun zeggen te krap behuisd zijn, niet kunnen koken of andere redenen. Wij vinden het niet erg om deze avondjes bij ons te laten doorgaan, maar het kan niet de bedoeling zijn dat wij dit steeds bekostigen. Hoe leggen we dat op een tactvolle manier uit? Ze maakten ons al duidelijk dat een restaurantbezoek te duur was als alternatief.
Eenzijdige etentjes
Beste Eenzijdige etentjes,
U wekt de indruk dat u met de gedachte speelt om dit stel geld te vragen de volgende keer dat u hen voor het eten wil uitnodigen. Het zit u dwars dat ze steeds maar bij u eten zonder zelf eens over de brug te komen. Rechtstreeks om geld vragen kan onder geen beding. Aan gastvrijheid worden geen financiële voorwaarden verbonden. U kunt hen beter helemaal niet uitnodigen dan een prijskaartje hangen aan uw roodbaars met venkel. Er zijn twee manieren om van uw ongenoegen af te komen. Probeer eens een perspectiefverandering en houd eenvoudig op om er een punt van te maken. Leg u erbij neer dat dit stel het kennelijk niet kan opbrengen om passende wederkerigheid te betrachten en ga door met hen af en toe bij u thuis te ontvangen, omdat u hun gezelschap op prijs stelt en omdat een eenvoudige, smakelijke maaltijd bereiden nu ook weer niet zoveel moeite kost.
Als het gebrek aan wederkerigheid u echt dreigt op te breken, kunt u een volgende uitnodiging vervangen door een ‘Zullen we samen een hapje eten en de kosten delen?’ voorstel – niet in een restaurant, maar bij u thuis bezorgd door een maaltijdservice. Bij deze opzet hoeft niemand te koken en betaalt iedereen voor zichzelf. Als uw vrienden zich in de schuld voelen staan, zullen zij zich haasten om aan te bieden de hele maaltijd te betalen. Zo niet, smaakt u het genoegen dat ze althans een keer voor zichzelf betalen.
De belangrijkste vraag is of u plezier beleeft aan het gezelschap van dit stel (en het koken). Het stel heeft duidelijk aangegeven om wat voor reden dan ook niet instaat te zijn voor u te koken. Misschien kunt u op een ander manier genieten van het gezelschap bijvoorbeeld zonder een etentje, maar middels een koffiebezoek of een drankje.
Wat mij opvalt is dat de schrijver niet verhaalt van enig cadeautje. Op zijn minst lijkt het me passend dat het armlastige stel wel iets meeneemt voor de gastvrouw/-heer. (Gastpersoon?) Het gaat bij vrijgevigheid en gastvrijheid immers niet om de geldelijke waarde. Een echt mooi boeket bloemen hoeft niet meer dan tien of twaalf euro te kosten. Al neemt men dit maar één of de twee of drie keer mee, dan zou het vast al anders aanvoelen. Een bedanktbriefje of -kaart opsturen naderhand is volgens mijn opvoeding niet meer dan normaal. Ook dit zou al goed doen.
Het lastige is natuurlijk wel dat je nooit kunt vragen om dit soort blijken van waardering.