Beste Beatrijs,
Ik ben een man van 41 en heb een vriendin van 39. Ik heb een puberzoon die bij zijn moeder woont; mijn vriendin heeft geen kinderen. Mijn vriendin en ik wonen niet samen maar hebben al een langere tijd een relatie die goed is. Op termijn willen wij wel gaan samenwonen. Er hangt echter een groot probleem boven ons hoofd en dat is dat mijn vriendin nog graag een kind zou willen. Ik wil dit niet, omdat ik onze huidige situatie prima vind. We kunnen doen en laten wat we willen en gaan en staan waar we willen. Haar lijkt het hebben van een eigen kind geweldig en zij is niet gevoelig voor (de in haar ogen rationele en mannelijke) argumenten als korte nachten, gebrek aan aandacht voor elkaar, gebrek aan seks en meer van die dingen die jonge ouders vaak zo gestrest maken. Wat raadt u mij?
Vrijbuiter
Beste Vrijbuiter,
Het is heel belangrijk dat u tot overeenstemming komt over deze kwestie, voordat u gaat samenwonen. In zo’n wezenlijke keus als wel of geen kinderen denk ik dat de vrouw de doorslag moet geven. Ik begrijp wel dat het voor u niet zo nodig hoeft. U heeft al een zoon, en u heeft alles al eens meegemaakt. Maar uw vriendin niet! Het is een beetje egoïstisch om haar te ontzeggen wat u zelf al wel hebt. Als u het samen goed hebt, u houdt van elkaar, en u wilt samen oud worden, waarom zou u uw vriendin dan dwarsbomen in een diepgevoeld verlangen? Deze wens deelt zij overigens met negentig procent van de vrouwen – van buitenissigheid kunt u haar niet echt beschuldigen.
Veel gescheiden vaders met een nieuwe vriendin zitten absoluut niet te springen om nog meer nageslacht. Toch gaan ze voor de bijl, want het is moeilijk vechten tegen de imperatief van de natuur. Nieuwe vrouw? Dan ook nieuwe kinderen. Als u uw poot stijf houdt, zal de relatie op den duur verzuren. Uw vriendin zal u altijd het verwijt blijven maken dat ze moeder had willen worden. Bij elke ruzie zal dit opnieuw de kop opsteken. Een ander risico is dat zij er vandoor gaat om een andere man te vinden die wel met haar een gezinsleven wil. Dat zal moeilijk zijn, want op haar leeftijd is er niet veel tijd meer. Zelfs als u nu samen besluit dat een kind welkom is, dan kan het nog een tijd duren voor ze inderdaad zwanger is – als het er al van komt –, want haar vruchtbaarheid gaat snel achteruit.
U kunt heel goed met uw vriendin afspreken dat u toegeeft aan haar kinderwens, maar dat u geen zin hebt om ’s nachts uw bed uit te moeten en dat soort dingen. Houd haar voor dat ze, als ze zo nodig een kind wil, er dan ook maar voor moet opdraaien. Zij zal zo blij zijn dat u het goed vindt, dat zij al uw voorwaarden zal accepteren. Als de kleine er eenmaal is, zult u er in de loop van het eerste levensjaar stapelgek op worden, en zo groeit u automatisch in het vaderschap. Tezijnertijd zult u zelfs weleens een luier verwisselen. Het kind zal de liefde tussen u en uw vriendin bezegelen, en al gauw zult u zich het leven zonder hem of haar niet meer kunnen voorstellen.
Ik zit momenteel in deze situatie; ik ben “de nieuwe vriendin”. Heb nog wel wat tijd (ben 33) en nog geen urgente kinderwens, maar omdat je niet binnen een paar maanden een gezin hebt gesticht, heb ik de kwestie toch aangeroerd na ongeveer een jaar relatie. En hij wil dus pertinent niet, zei hij gisteren. Ik heb ook dat gevoel dat wordt beschreven van “hij wel en waarom wordt het mij dan onthouden”. Mijn vriend heeft een heel goede relatie met zijn dochter en ik zal daar toch altijd een beetje buiten staan. Dat zal altijd pijn blijven doen, als we samen blijven en ik ook kinderen wil (maar ze van hem niet zal krijgen).
Toch heb ik wel begrip voor zijn standpunt en wil ik graag aangeven dat het lang niet altijd gaat om egoïstische redenen zoals verlies van nachtrust en vrijheid. Bij mijn vriend gaat het om het risico dat het ook tussen ons ooit mis gaat en dat hij dan twéé kinderen moet missen (zo voelt het, als je als liefhebbende vader wordt afgescheept met eens in de twee weken een weekend, omdat moeder met haar nieuwe vriend in een andere plaats gaat wonen). Hij mist zijn dochter vreselijk. En aangezien we beiden “bagage” hebben, weten wij ook wel dat de kans aanwezig is het wellicht ooit fout gaat, hoe goed het nu ook voelt.
Overigens vind ik het advies hierboven dat luidt: geef maar toe aan haar wens onder de voorwaarde dat zij al het werk doet, echt absurd. Als mijn vriend me dat zou voorstellen, zou ik dat niet willen. Volgens mij drijft dat pas echt een wig tussen man en vrouw, als één van de twee steeds zegt: jij wilde toch zonodig? Los het dan ook maar op. Een relatie is m.i. elkaar steunen. Een kind kan de liefde bezegelen, maar een paar ook uit elkaar drijven.
Verder wil ik graag benadrukken dat, hoeveel pijn het ook doet, ik blij mag zijn dat hij het tenminste nu meldt. En het niet vaag houdt en pas met zijn “nee” komt als het te laat is, zoals ik hier ook wel heb gelezen. Voor deze eerlijkheid is moed nodig; hij kon vermoeden dat dit voor mij een “dealbreaker” zou zijn en dat hij mij hiermee kwijt raakt.
Ik ben dus bang dat het nu toch min of meer einde oefening is voor onze relatie. Mijn grootste angst is dat ik de verkeerde keuze maak. Ik hou van hem en misschien wil ik ook over een paar jaar nog geen kinderen. Of ik vind geen leuke andere man. Of die wil ook geen kinderen. Of ik blijk geen kinderen te kunnen krijgen. Of ik vind man en krijg kinderen, maar dat blijkt erg tegen te vallen. Kortom, allemaal onzekerheden. Ik vind het vreselijk moeilijk om een keuze te maken. Momenteel neig ik naar: uitmaken en een andere man zoeken. Om in ieder geval te voorkomen dat ik over tien jaar verzuurd ben geraakt omdat ik toch graag kinderen had gewild en het dan niet meer kan. En als we echt voor elkaar bestemd zijn, dan moeten we daar over een aantal jaar misschien maar achterkomen. Als deze keuze niet meer gemaakt kan worden. Want oh, wat doet het pijn om een relatie te beëindigen die verder goed is…
Even een berichtje voor de nieuwe vriendin. Onthoud 1 ding: Je kind valt NOOIT tegen. Of ze nu lief, ondeugend, vervelend, leuk, grappig zijn, het is altijd geweldig. Tuurlijk ben je wel eens moe, nou en? Dat ben je nu toch ook? Stel je er op in, dat je vanalles mee moet sjouwen, koop licht gewicht spul, er is tegenwoordig vanalles. Voed het op!! Heel belangrijk. Maar stel je er vooral op in. Ga in het begin ’s avonds eerder naar bed, omdat het ’s nachts nog wakker wordt, dan wordt je niet zo moe. Tussendoor kan je echt nog genoeg doen, en genoeg samen zijn. Als je ze maar opvoedt. Niet uit bed komen als ze moeten slapen, niet huilen om niks, geen zeurtoon, etc. Je zal zien, je krijgt schatjes en het zal echt niet tegenvallen.
Voor iedereen geldt dat niemand weet of je bij elkaar blijft. Dat is je eigen keuze. Je kan kiezen ervoor te vechten of met een ander opnieuw te beginnen. Daar krijg je dan ook weer problemen mee. Dat is geen verrassing maar een feit. Als je geen zin hebt om voor elkaar te knokken, moet je er niet aan beginnen. Niets gaat van een leien dakje. Je keuze is gemaakt dus je gaat ervoor.
’t Is mij net even iets te simpel om te zeggen: de vorige keer ging het mis, ik mis mijn dochter nu zo dus ik begin er niet meer aan. Dat klinkt als een relatie met te weinig vertrouwen.
Succes met je beslissing.
U bent oud genoeg om te besluiten of u wel of geen kinderen (meer) wilt. Als uw antwoord “nee” is en dat van uw vriendin “ja”, dan helpen argumenten niet. U kunt wel opzien tegen slapeloze nachten, maar dat ziet uw vriendin nu eenmaal anders. Of verwacht u nu echt een antwoord van: “ik heb er nog eens goed over nagedacht en je hebt gelijk: al die slapeloze nachten… laten we het maar niet doen.”
Als de stemmen staken, dan zit er maar een ding op: zoekt u beiden een nieuwe partner met een soortgelijke (geen) kinderwens.