Beste Beatrijs,
Ik heb moeite met het onderhouden van vriendschap. Ik heb hier echt geen talent in en om heel eerlijk te zijn heb ik daar ook niet de energie voor. Verder ben ik wel spontaan en sta overal open voor en wil overal aan mee doen omdat mij dat wel gezellig lijkt, maar op het moment suprème haak ik af. Ik probeer me er toe te zetten dat ik mijn gemaakte afspraken nakom. Maar het lukt me niet. Nu ben ik op het punt dat ik helemaal geen afspraken meer maak. Dit valt niet goed bij mijn vrienden, kennissen en collega’s. Hoe kan ik hen duidelijk maken dat ik wel vriendschap voel, maar die vriendschap niet kan plannen?
Moeite met agenda’s
Beste Moeite met,
Als u geen vriendschappen kunt onderhouden, dan vindt u het niet belangrijk genoeg. Als u niet in staat bent om afspraken na te komen, dan bént u ook niet geïnteresseerd. Er is geen manier om aan vrienden of kennissen over te brengen dat u iets om hen geeft, terwijl dat niet uit uw gedrag blijkt. Dan kunt u beter het idee van vriendschap laten varen en iets anders gaan doen. Internetten bijvoorbeeld, dat kunt u altijd doen op een tijd die u uitkomt. Of paardrijden of motorcrossen. Daar hebt u geen andere mensen bij nodig. Elke vriendschap is gebaseerd op een min of meer gelijke investering en op de wederzijdse bereidheid om tijd aan elkaar te besteden. De een doet moeite, de ander doet moeite. Als uw vrienden nooit op u kunnen rekenen, dan is er geen vriendschap. Zo eenvoudig ligt het.
nou daar ben ik het niet mee eens. kom op zeg! je kan er dan bijna een fulltime job aan hebben aan het onderhouden van contacten! je hoeft toch niet constant bij elkaar op de huid te zitten?
ik ben van mening dat je elkaar ook los kunt laten, begrip hebben dat tijd inderdaad soms een moeilijke factor is.
daarnaast raak jezelf uit balans als je constant maar energie in onderhouden moet steken … om dan er gelijk maar van uit te gaan dat een ander niks meer om een ander geeft of geen interesse meer heeft vind ik wel erg zwaar overdreven! misschien moet je jezelf dan eens afvragen of dat echt zo is … ook daar kan je afspraken over maken. je voelt zelf het beste wanneer iets niet meer goed voelt … en tja rigoureuze mensen die in kaders denken en niet daar buiten zijn er ook. dat is erg jammer.
Jaren geleden had ik een heel goede vriendin, waar ik vooral veel steun aan had tijdens mijn scheidingsperikelen. Toen ik na de scheiding ging verhuizen en wij verder van elkaar af kwamen te wonen, begon het mij op te vallen dat afspraken bij mij door haar meestal niet werden nagekomen, en ik dus altijd bij haar op bezoek was. Op een bepaald moment begon mij dit te storen: tegen 5 bezoeken van mij aan haar stond er 1 van haar aan mij tegenover. Steeds had ze op het laatste moment een excuus waarom het niet door kon gaan. Ik heb het nog een tijdje aangezien, we hadden telefonisch contact waarin we het steeds over een afspraak hadden, maar waarop ik – in tegenstelling tot eerder – nu eens niet actie ondernam en meer een afwachtende houding aannam. Tenslotte ondernam ik geen enkele actie meer om onze vriendschap in stand te houden. Conclusie: wij zien en spreken elkaar al jaren niet meer. Ik beschouw de vriendschap als doodgebloed.
Ik lijk enigszins op de inzender. Ik wil geen verplichtingen en doe graag dingen in mijn eentje. Heel af en toe iets ondernemen met een kennis is voor mij genoeg. Dat betekent dus dat ik geen vriendenmateriaal ben. Dat is oké, maar wees er gewoon eerlijk over naar jezelf én anderen. Ergo: “Ik wil het niet” in plaats van: “Het lukt me niet”.