Beste Beatrijs,
In de trein kwam laatst een zeer corpulente dame naast mij zitten. Aan de wijze van lopen en het hijgen en zuchten was mij al duidelijk dat het hier om een wandelende gezondheidsramp ging. Nadat ze plaatsgenomen had, begon zij (om 7.30 uur ’s ochtends) als snack bij de krant een reep chocolade weg te werken. De stroopkoeken die ik in haar boterhamtrommeltje ontwaarde, beloofden niet veel goeds voor de uren hierna. Toen ik dit allemaal zag, kreeg ik veel zin om hier iets van te zeggen. Zwaarlijvigheid is immers een steeds groter probleem in onze samenleving met allerlei bijverschijnselen (stijgend aantal diabetesgevallen, hoger ziekteverzuim enzovoort). Ik heb het uiteraard niet gedaan, maar ik vraag me toch af of er een manier is om dit onderwerp beleefd ter sprake te brengen?
Weg met dikte
Beste Weg met,
Er is geen enkele, ik herhaal: geen enkele, manier waarop u onbekenden beleefd kunt aanspreken op gedrag waarmee zij hun gezondheid om zeep dreigen te brengen. Oké, iemand die zich verstrooid voor een bus dreigt te werpen tijdens het oversteken, mag u beetpakken en terugtrekken, maar verder laat u het aan de mensen zelf over. Iemand die buiten in de kou een stiekem sigaretje staat te roken gaat u niet onderrichten over de gevaren van longkanker. Mensen die in een café jenever achterover slaan gaat u niet wijzen op de gevaren van alcoholverslaving. Tegen meisjes die in al te korte rokjes rillend door de winter lopen, begint u geen uiteenzetting over de mogelijkheid van kouvatten. En u begint dus ook geen goed gesprek met zwaarlijvige personen over de nadelen van dikte. U kunt hun niets nieuws vertellen. Zij hebben u niet nodig om te worden opgevoed. Zij kennen de theorie. Hun probleem ligt in de praktijk. Uw eigen slanke verschijning is meer dan genoeg om tot lichtend voorbeeld te strekken. Voor de dikkerd naast u om jaloers te bedenken: ‘Zo kan het ook’ en voor uzelf om u stiekem superieur te voelen.
Bij deze wil ik u meedelen dat ik bijzonder pijnlijk getroffen ben door een zinsnede in uw artikeltje “weg met dikte”. U schrijft daarin aan het eind: “…en voor uzelf om u stiekem superieur te voelen”. Bijzonder triest dat iemand die wellevendheid zo hoog in het vaandel heeft, zich zo denigrerend uitlaat over iemands uiterlijke verschijningsvorm. Is het u echt niet bekend dat er mensen zijn die bijv. door medicijngebruik dik zijn, of die een schildklierafwijking, een uitzonderlijk laag basaal-metabolisme of een andere aandoening hebben? U voelt zich superieur?