Wat ik allemaal gemist heb in mijn jaren met de pil

Onder jonge vrouwen heerst pilmoeheid, lees ik met enige regelmaat. Ze hebben er genoeg van om zichzelf hormonen toe te dienen, ze voelen zichzelf een slaaf van de farmaceutische industrie, ze hebben last van bijwerkingen, ze willen terug naar hun natuurlijke staat. Een paar maanden geleden deed Bregje Hofstede in de Correspondent verslag van wat er gebeurde, toen ze ermee stopte: van eens in de twee maanden een orgasme tot tien keer per week. Vorige week was het in de Volkskrant de beurt van Angela Wals. Ze schreef dat ze rondom de ovulatie, die ze sinds ze met de pil was opgehouden altijd voelde, ‘zin kreeg om een willekeurige man met baard en tatoeages van straat te trekken.’

Blijkbaar vormt een maandelijks opvlammend, aspecifiek libido, culminerend in een waterval van orgasmes, een niet te onderschatten onderdeel van de natuurlijke staat van de vrouw. En er was meer: Wals’ gedachten werden helderder, emoties kleurrijker, hogere pieken, diepere dalen. Tjonge, ik heb wel veel gemist tijdens mijn jarenlange pilgebruik. Hoewel ik me van de tijd daarvoor en de tijd daarna – vruchtbaarheid in beide periodes prima op peil – niet kan herinneren ooit de aanvechting gehad te hebben om een onbekende baardmans naar mijn hol te slepen, laat staan een met tatoeages.

Mijn libido moet er van stonde af aan vrij bleekjes uit hebben gezien. Vandaar natuurlijk dat ik nooit enig verschil bij mezelf heb opgemerkt met de pil wel of niet slikken. Geen bijwerkingen, geen gewichtstoename, geen vermindering van vrouwenkwaaltjes (die ik toch al niet had), geen stemmingsschommelingen, alleen maar de verheugende zekerheid om niet ongewenst zwanger te worden in tijden van recreatieve promiscuïteit. Iets om de medische wetenschap ten diepste dankbaar voor te zijn.

Voor de beschikbaarheid van de pil wás er nauwelijks sprake van een vrouwelijk libido.

Ik wil bovengenoemde vrouwen hun ervaringen zeker niet betwisten, de vrouwelijke lustbeleving komt in vele soorten en maten, er is geen one size fits all. Toch lijkt het me sterk dat de meeste vrouwen de werking van de pil zouden ervaren als een brute kluistering van hun libido. Als dat een grootschalig fenomeen was, hadden er toen de seksuele revolutie op stoom was gekomen in de jaren zeventig wel meer ontevreden vrouwen getuigenissen in die richting afgelegd. Maar voor de beschikbaarheid van de pil wás er nauwelijks sprake van een vrouwelijk libido, domweg omdat het geen kans kreeg zich te ontwikkelen.

Zodra meisjes seksueel ontwaakten, kwamen er jongens en mannen op hen af die iets met hen wilden. Het was de taak van de meisjes om het andere geslacht af te weren en omdat ze daarin niet vertrouwd konden worden, onderwierpen ouders hun dochters aan een streng regime van niet over straat slieren, feestjes alleen onder supervisie van volwassenen en op tijd thuiskomen. Het enige doel van deze ophok-routine was het voorkomen van zwangerschap. Wanneer een meisje erin slaagde om zich aan ouderlijke controle te onttrekken, en natuurlijk waren velen daar inventief genoeg voor, zweefde haar vruchtbaarheid boven de ontmoeting als een mentale krokodil die alleen maar z’n kaken hoefde dicht te klappen. Geen omstandigheden om met alle remmen los je pas ontdekte libido te verkennen.

Onvermijdelijk liep dit mis met een ongewenste zwangerschap, een shotgun marriage en het ergste van alles: blijven hangen aan de eerste de beste oftewel de verkeerde. Eenmaal zwanger was het snel gedaan met het nauwelijks ontkiemde libido en de sleur van het huwelijk plus de vele daaropvolgende zwangerschappen leidde alleen maar tot verdere atrofiëring ervan. De enige uitweg, het nemen van een minnaar, was nog riskanter dan de oorspronkelijke overmoed van een tienermeisje om aan onbeschermde seks te doen.

Na een paar maanden temperatuur-methode bij wijze van anti-conceptie zat Angela Wals met behoud van libido in de abortuskliniek. De pil kan niet genoeg worden geprezen.