Beste Beatrijs,
Toen onze drie kinderen nog studeerden, gingen mijn man en ik van tijd tot tijd met een of twee of alle drie naar een concert of uit eten. Wij betaalden toen altijd alle kosten. Inmiddels hebben de kinderen allemaal goede banen en als ik nu met een van hen ergens ga koffie drinken of lunchen, vind ik het eigenlijk niet meer vanzelfsprekend om hem of haar vrij te houden, maar lijkt het me logisch dat ieder zijn deel betaalt. Ben ik nu krenterig? Het gaat me niet zozeer om het bedrag maar om het idee.
Blijven betalen?
Beste Blijven betalen,
Bij kleine uitjes, zoals ergens koffie drinken of lunchen, staan ouders en kinderen te dicht bij elkaar om rekeningen te splitsen. Dan lijkt het op een afspraak tussen vage kennissen. Het is in zo’n situatie (ook tussen goede vrienden/ vriendinnen) toch gebruikelijker dat één partij de (lage) rekening betaalt. Bij een routine van goedkope uitjes betalen vrienden meestal om en om, maar vanuit hun jarenlange zorgtraditie zijn het meestal de ouders die betalen, hoewel een volwassen kind natuurlijk ook best eens de rekening kan oppakken. Een attent kind doet dat ook: ‘Laat maar, mama, ik betaal die lunch wel even.’
Veel ouders zitten tot de laatste snik vast aan hun ingebouwde zorgreflex.
Bij duurdere uitjes, restaurant- of concertbezoek, hangt het ervan af of er een uitnodiging aan vooraf is gegaan (dan betaalt degene die uitnodigt) of dat er een afspraak is gemaakt om samen iets te doen. In het laatste geval kunt u prima voorstellen dat ieder voor zich betaalt. Toch leert de ervaring dat de meeste ouders doorgaan met betalen voor hun volwassen kinderen. Dat gaat van gratis oppassen tot financiële hulp bij huisaanschaf. Veel ouders zitten tot de laatste snik vast aan hun ingebouwde zorgreflex en stoppen hun kinderen, hoe zelf bedruipend ook, graag wat toe, of het nu gaat om een appel voor onderweg of een vakantie met hele gezin naar het verre oosten.
Als het u een beetje dwarszit, gewoon vertellen. Zo te lezen heeft u een goede band met uw kinderen. Bij ons betalen de volwassen kinderen voor de oudjes. Maar een enkele keer willen de ouders echt betalen, dat laten we dan ook toe. Het is geven en nemen. Er wordt ook in de hele (naaste) familie nooit moeilijk gedaan over betalen buitenshuis.(Neven/nichten, tantes/ooms.)