Stel er is een onderzoek gedaan naar het hebben van huisdieren. Honden, katten, parkieten, maakt niet uit. Uit het onderzoek komt naar voren dat de ene groep van huisdierbezitters (laten we ze voor het gemak mannen noemen) alleen maar plezier heeft met hun huisdier. De andere groep (bestaande uit vrouwen) ervaart vooral problemen: ze tobben met hondenhaar op de canapé, met schuwe, te dikke katten en ze zitten om de haverklap bij de dierenarts. Je zou dan toch denken dat die vrouwen het niet helemaal goed aanpakken en dat ze wellicht een voorbeeld zouden kunnen nemen aan hoe mannen met hun huisdier omspringen.
Precies zo’n onderzoek is uitgevoerd door het SCP, het was alleen iets breder van opzet, het ging over tijdsbesteding. Iedereen heeft te maken met betaald werk, onbetaald werk (huishouden en kinderzorg) en vrije tijd (leuke dingen, hobby’s). Zoals bekend besteden mannen meer tijd aan betaald werk dan vrouwen. Van de huidige generatie dertigers hebben vrouwen een hogere opleiding genoten dan mannen, maar ze werken overwegend in deeltijd, terwijl 87 procent van de mannen full time werkt. De zorgtaken thuis worden vergeleken met vroeger veel evenrediger verdeeld. Mannen besteden daar zelfs zo veel tijd aan dat ze per week gemiddeld drie uur minder ‘voor zichzelf’ overhouden dan vrouwen. Toch zijn het de vrouwen die klagen over drukte en een opgejaagd gevoel.
Even voor de goede orde: een man komt thuis na een volle werkdag op kantoor, gaat het eten koken omdat het die dag z’n beurt is, en zo niet dan staat hij wel ingeroosterd om de kinderen te vermaken of in bad en bed te leggen, hij gaat al naar gelang de afspraken het gras maaien, de belastingen invullen of twee keer per week boodschappen inslaan, en de vrouw klaagt dat ze niet kan genieten van haar vrije tijd omdat het leven zo druk is. Intussen heeft haar man drie uur minder vrije tijd dan zij en heeft nergens een probleem mee.
Nu is het niet zo moeilijk om te detecteren waar die opgejaagde gevoelens vandaan komen. Ik kan me die periode met werk en kleine kinderen nog goed herinneren. Een eindeloze carrousel van taakjes en taakonderbrekingen, waarin vakanties geen rustpunt maar juist een intensivering van de drukte vormden. Maar je kunt het voor jezelf natuurlijk altijd nóg ingewikkelder maken.
En weer moeten de ridders op het witte paard vrouwen in nood redden.
Vrouwen sloven zich in de kinderzorg veel meer uit dan vroeger gebruikelijk was. Ze rijden rond met twee of drie te grote kinderen als vadsige padden in een bakfiets, terwijl ze die kinderen vanaf hun vijfde zelf kunnen laten meefietsen. Ze verwerken onafzienbare stapels wasgoed, omdat een kind tegenwoordig niet meer twee dagen achter elkaar dezelfde kleren aan mag hebben. Ze manen het kind niet aan om huiswerk te maken, maar zitten ernaast om het samen te doen en besteden uren aan het voorbereiden van spreekbeurten en het schrijven van werkstukken. Ze staan week in, week uit langs de lijn bij sportwedstrijden, terwijl eens per kwartaal voldoende is. Ze maken verantwoorde, gezonde verjaardagstraktaties met cocktailprikkers en geinige augurkjes, terwijl ze ook een zak dropveters kunnen meegeven.
Waar die uitsloverij vandaan komt is me een raadsel, want als je kinderen bijtijds leert om zelf ergens heen te fietsen, aan hun gymspullen te denken, hun lakens te verschonen, hun lunch klaar te maken, betekent dat een enorme verlichting. Delegeren is het beste middel tegen het te druk hebben en delegeren verhoogt ook nog eens de zelfredzaamheid van kinderen. Hoe moeilijk kan het zijn?
Fout dus. Volgens Wil Portegijs van het SCP ligt de oplossing voor deze zielige vrouwen in een betere taakverdeling thuis. De mannen moeten nog meer aan de bak. Het zijn toch altijd weer de ridders op het witte paard die vrouwen in nood moeten redden. Heerlijk, die emancipatie.
Ik denk dat de oorzaak ligt in het feit dat vrouwen vaak verder vooruit kijken en plannen, en zich dus ook vooraf druk maken.
Als de schoonouders op zaterdag langskomen, dan gaan veel vrouwen op maandag al stressen omdat het huis zaterdag schoon moet zijn. De man denkt op zaterdagochtend “mijn ouders komen langs, dus ik ga nu schoonmaken”. De vrouw is dan al een paar dagen aan het stressen.
De vrouw besluit op diezelfde manier op woensdag dat er op zondag een was moet worden gedraaid omdat er dan tijd is, goedkope stroom, en er zijn nog precies genoeg schone sokken tot maandag. De man zit op zondag dat hij bijna geen schone sokken meer heeft, en besluit dan om een was te draaien. Het resultaat is hetzelfde, maar de manier van plannen is anders.
Natuurlijk zijn er genoeg uitzonderingen, maar dit is wel wat ik herken in mijn eigen gezin en dat van mijn vrienden.
Prima column!
Waarom zou je op maandag lopen stressen als je op op zaterdagochtend prima kunt schoonmaken, voordat je schoonouders langskomen? En hoe schoon moet het zijn? Gewoon netjes of moeten zelfs de plinten in de biotex? Wat zou er gebeuren als je schoonouders onverhoopt toch een stofje voorbij zien waaien?
Nah. Ik zal wel een man zijn, ondanks mijn vrouwelijk lijf.
Ook bij mantelzorg lijden vrouwen meer dan mannen. Mannen blijken goed te zijn in delegeren en eens een keer niet te gaan als het teveel wordt. Goed idee om wat van de mannen op te steken!
Ik lees je columns eigenlijk graagmaar bij momenten kan je behoorlijk zeuren. Mannen hebben eerder een tunnelblik en vrouwen meer een wijde blik ( is geen correct nederlands) en nemen daarmee meer waar en zien daardoor meer aspecten. Ik geef leiding aan 25 man ( mannen) en dit is wat ik dagelijks zie. Het gaat ook niet om het aantal uur die iemand aan het huishouden besteed maar wie de verantwoordelijkheid draagt. Degene die verantwoordelijk is voor het wel en wee in huis houdt nooit op met erover na te denken. Dat van de vadsige kinderen in een bakfiets zal vermoed ik niet in de onderzoekresultaten staan.
Zeuren is alle/ overdreven veel verantwoordelijkheid naar je toe trekken (inclusief eisen dat alles op jouw onfeilbare manier wordt gedaan) en er daarna over klagen.
Het probleem zit em niet zo zeer in de taken, maar in het verantwoordelijkheidsgevoel voor het huishouden. Veel vrouwen acteren als projectmanager thuis, wat extra stress oplevert. Afwas, vuilnis etc is vaak evenredig verdeeld, maar het overzicht houden en zorgen dat afspraken worden gemaakt, nagekomen en niet botsen (zoals zorgen voor een opgeruimd huis als zaterdag ouders komen terwijl jongste ’s ochtends moet hockeyen en oudste terug komt van logeerpartij) ligt 9 van de 10 keer bij vrouwen.
Hoog tijd dat dit onderdeel van het huishouden door beide partners wordt gedragen.
Een illustratief beeldverhaal verscheen hierover in de guardian:
https://www.google.nl/amp/s/amp.theguardian.com/world/2017/may/26/gender-wars-household-chores-comic
Hmmm, volgens mij kaart je twee verschillende dingen aan in deze column. Enerzijds het fenomeen van het ‘competitieve instagram waardige moederschap’, waarbij we eigenlijk het perfectionistische gedrag van onze grootmoeders nabootsen, maar dan wel met de financiele zelfstandigheid en wereldwijsheid van onze moeders. Ik ben het wel met je eens dat dat eisen zijn die we onszelf opleggen, want zeg nou zelf, hebben kinderen dat allemaal echt nodig?
En dan ten tweede het probleem van ‘emotioneel werk’ en ‘eindverantwoordelijkheid’.
Dat is niet iets wat we zomaar kunnen wegwuiven, want het raakt vrouwen niet alleen maar thuis, maar ook op werk. Dat wij als vrouwen getraind zijn in empathie, bemiddeling en damage control betekent niet dat het nu ook automatisch onze taak is om iedereen te begrijpen en om het ego van partner, baas en klant overeind te houden. Daarnaast nemen vrouwen vaak eindverantwoordelijkheid over het managen van alle onzichtbare kleine taakjes. Zo veel verantwoordelijkheid, maar zo weinig zichtbaarheid. Wat is de oplossing? Pleiten en uitleggen werkt niet. Dan heb je er weer een job bij: die van socioloog of soms zelfs mensenrechtenadvocaat. Even flink ruziemaken dan? Dan moet je na afloop weer aan het werk als psycholoog en mediator. Nee hoor, ik denk soms dat het een goed idee is om dingen gewoon eens in de soep te laten lopen, lekker loslaten, niet bespreken, gewoon kijken wat er gebeurt. Iets minder beschikbaar zijn, maar op een hele subtiele, onschuldige en vriendelijke manier. Kat uit de boom kijken. Dat is namelijk precies wat mannen doen: een economische benadering van het leven. Geef ze een koekje van eigen deeg!