Beste Beatrijs,
Mijn vriend en ik (allebei begin 30) zijn al ruim zes jaar bij elkaar en sinds een half jaar wonen we eindelijk samen. Hij is de man met wie ik oud wil worden. Ik zeg hem vaak dat ik van hem houd en zijn vrouw wil worden, maar dat lijkt niet echt over te komen. Ik heb wel eens gehint naar trouwen, maar dan begon hij altijd te lachen en er gebeurde verder niets. Ik wil hem nu zelf ten huwelijk vragen op een originele manier. Hebt u misschien een leuke tip waarmee ik hem over de drempel trek?
Onvervuld stadhuisverlangen
Beste Onvervuld,
Eigenlijk hoort de man de vrouw een huwelijksaanzoek te doen en niet andersom. Als u mij eerder om raad had gevraagd, zou ik gezegd hebben: ‘Ga niet met hem samenwonen, voordat hij u ten huwelijk heeft gevraagd.’ Nu bevindt u zich als samenwonende vrouw in getrouwde omstandigheden, u doet de dingen in huis die vrouwen doorgaans doen – zonder dat u zijn formele belofte van liefde en trouw hebt. Uw vriend heeft geen enkele reden meer om u ten huwelijk te vragen, want hij heeft al alles wat zijn hartje begeert (seks, iemand die kookt en de zaak opruimt) – gratis! U was degene die wilde trouwen, maar u hebt uw wisselgeld weggegeven door met hem te gaan samenwonen. Hij staat niet open voor uw hints naar het huwelijk. Dat betekent dat hij bindingsangst heeft. Een of ander fantastisch voorstel van uw kant (met een overdaad aan rode rozen of zelfgeknutselde liefdesbetuigingen) zal hem vast niet over de streep helpen. Daar wordt hij alleen maar zenuwachtig van, want hij weet best dat hij degene is die het aanzoek moet doen, en niet u.
U kunt uit de impasse geraken door uw vriend inderdaad ten huwelijk te vragen, maar dan zonder enige voorgekookte romantiek. Als dit klusje aan de vrouw toevalt, kan het alleen zakelijk worden opgeknapt, zonder poespas. Zeg tegen hem: ‘Ik wil graag met je trouwen, hoe denk jij hierover?’ Als hij zegt: ‘Goed idee,’ stel dan een huwelijksdatum vast. Als hij u afwijst met argumenten in de trant van: ‘Waar is dat voor nodig, we houden zo toch ook van elkaar, we hebben nog tijd genoeg, ik moet daar eerst eens over nadenken, ik ben er nog niet aan toe, ik ben nog te jong, ik wil mijn vrijheid niet kwijt,’ vraag dan of hij het u wil laten weten wanneer het zo ver is. Word niet zwanger, zolang er geen huwelijksdatum op tafel ligt. Als hij er binnen een half jaar niet op terugkomt, roer het onderwerp dan voor de laatste keer aan en geef hem een ultimatum. Als hij weigerachtig blijft, moet u vertrekken, want dan neemt hij u niet serieus.
Het antwoord op de vraag van deze week is niet van deze tijd. Tegenwoordig zijn vrouwen zelfstandig genoeg om voor zichzelf te zorgen. Ze hebben een volledige baan en hebben geen man meer nodig die voor hun zorgt. Dit geldt net zo goed andersom. Ook mannen doen de was, maken schoon, doen de afwas, koken en allerlei andere klusjes die in vroegere tijden alleen als taak van de vrouw werden gezien. Tegenwoordig kan een vrouw een man heel goed ten huwelijk vragen. Ik begrijp dat dat in vroegere tijden anders was omdat de desbetreffende vrouw afhankelijk werd van haar toekomstige man. Maar dat is nu niet meer het geval. Man en vrouw zijn gelijkwaardig, zeker in een twee persoons huishouden.
Als ik zeker zou weten dat mijn vriend ‘nee’ zou antwoorden op mijn huwelijksaanzoek dan zou ik het natuurlijk niet vragen. Maar dat heeft niets te maken of ik een vrouw of een man ben.
De zinsnede: “Word niet zwanger, zolang er geen huwelijksdatum op tafel ligt.” Slaat nergens op. Er zijn tegenwoordig genoeg stellen die eerst kinderen krijgen en daarna pas een bezoekje aan het stadhuis brengen. Waarom zou dat tegenwoordig niet kunnen? Beseft u dat u met uw antwoord een serieuze relatie op het spel zet? Er zijn genoeg mensen die om de meest uiteenlopende redenen niet willen trouwen. Dat heeft vaak weinig te maken met een relatie serieus nemen of niet. Trouwen is tegenwoordig geen must meer. Je kunt heel goed ongetrouwd samen door het leven gaan en samen oud worden. Daar is het samenlevingscontract voor in het leven geroepen. Daarnaast is het bijzonder onrespectvol ten opzichte van de vele voorvechters van emancipatie van toen én nu!
Uit uw antwoord maak ik op dat u waarschijnlijk niet in emancipatie gelooft. Dat is bijzonder jammer voor u. De laatste 50 jaar is er behoorlijk wat veranderd in dat opzicht. Misschien moet u daar eens naar kijken.
Jeetje hoe bedoel je ouderwets! Doe even normaal zeg!
Vraag je vriend gewoon ten huwelijk; zat dingen te vinden op internet. We zijn toch geëmancipeerd! Ik (vrouw) zit zelf ook te zoeken naar een origineel aanzoek. We wonen al samen en hebben al één kind! DUS… pfff wat dat betreft.
En we houden zielsveel van elkaar. Alleen nu mag het er weleens van komen, dat trouwen, dus ga ik hem gewoon vragen. Klaar!
Ook wel heel idioot om maar aan te nemen dat de vrouw kookt en opruimt en dat seks hebben met de man hem een pleziertje doet die niet wederzijds is.
Wat een gedoe zeg. Zo’n boterbriefje zegt toch ook niet alles. Het gaat er toch om dat je van elkaar houdt. Mooi advies hoor Beatrijs. Als hij niet me je wil trouwen moet je vertrekken….wat een onzin
Enige tijd geleden heb ik mijn man (toen vriend) ten huwelijk gevraagd. Op een bijzondere lokatie, met ringen, met DE vraag. Het was heel bijzonder en hij vond het erg mooi om gevraagd te worden.
Mijn moeder is blijkbaar van hetzelfde stempel als Beatrijs, want die belde met de vraag ‘Kon je niet wachten tot hij jou vroeg?’. Ik vond dit ZEER kwetsend, alsof een vrouw dit soort grote stappen niet mag nemen. Ook collega’s en verre familieleden vonden blijkbaar dat een vrouw moet wachten tot ze een ons weegt. Echte vrienden vonden het allemaal prima.
Beste Onvervuld, veel succes met het verzinnen van romantische (spectaculaire?) omstandigheden voor DE vraag.
Voor een nieuw leuk vrolijk en ook humoristisch televisieprogramma zoek ik vrouwen die wachten op het ideale huwelijksaanzoek. Als jij graag ten huwelijk gevraagd zou worden, maar je partner heeft DE vraag nog niet gesteld, dan wil ik graag met je in contact komen. Als je iemand kent, stuur haar deze oproep toe! Alvast bedankt. Mail me op:
hetaanzoek@hotmail.com, dan geeft ik je graag wat meer informatie.
Groet,
Hanneke van Eijndhoven
Als er iets achterlijk is hier, dan is het wel de reactie op de gestelde vraag.
Ook ik (vrouw) woon al 2 jaar samen, we hebben een kindje van 5 maanden, en ik ben niet getrouwd. Hier was de situatie nou eenmaal niet anders. Had ik dan maar tijdens mijn zwangerschap moeten zeggen:
Sorry schat, mar we zijn niet getrouwd, dus laat ik het kindje maar weg halen, tenzij we binnen nu en 7 maanden gaan trouwen!?!?!?
Na mijn mening is dit gewoon bull-shit, en zoals Yvon zegt, zeer kwetsend.
Ja, ik wil heel graag met mijn vriend trouwen, ik wacht zijn aanzoek af, maakt niet uit hoelang dat nog gaat duren, maar ik vind het tamelijk ongepast en erg disrespectvol om te zeggen: Hij doet (nog) geen aanzoek, dus hij houdt niet van mij.
In de reactie wordt er een mogelijkheid vergeten, namelijk misschien wil hij gewoon nooit trouwen, ook al neemt hij haar serieus. Het stoort me dat uit de reactie alleen maar geconcludeerd kan worden dat wanneer een vrouw besluit dat ze graag wil trouwen, de man óf ja moet zeggen óf haar meteen niet serieus neemt.
Naar mijn mening kun je, als het daar beiden over eens bent, ook een liefdevolle en toekomstbestendige relatie hebben zónder dat je getrouwd bent.
Als ik graag zou willen trouwen en mijn partner niet, dan zou ik me daarbij neer leggen als onze relatie goed zit. Want zo belangrijk is het dan ook niet, zo’n boterbriefje.
Ik zou NOOIT als een vrouw een aanzoek doen. Daar kleeft toch iets sneus aan: a) je geeft daarmee zelf aan dat je niet leuk genoeg was om gevraagd te worden en b) je degradert je man tot een sukkel die geen initiatief neemt.
Ik ben een vrouw en ik heb mijn man wél ten huwelijk gevraagd. De argumenten die Els aanbrengt om als vrouw geen huwelijksaanzoek te doen slaan compleet de plank mis! Wij waren al 12 jaar samen voordat wij trouwden. In het begin van onze relatie heeft mijn man regelmatig gehint naar trouwen maar dat heb ik altijd afgehouden. Voor mij hoefde het niet. Dus na 3 jaar verkering zijn we samen gaan wonen en we vonden het allebei best. Uiteindelijk is de situatie dusdanig veranderd (mijn moeder we ernstig ziek en is uiteindelijk overleden) dat ik tóch wilde trouwen en wel heel snel want ik wilde dat mijn moeder daar nog bij was. En dan zit er maar 1 ding op…zelf een huwelijksaanzoek doen! Want mijn man had het natuurlijk al lang opgegeven.
Ik vind het antwoord van Beatrijs, net als meeste bovenstaande vrouwen, erg ouderwets en denigrerend tegenover vrouwen. We leven niet meer in de middeleeuwen waarin de man belangrijker was dan de vrouw!
Ik ben ook een vrouw en ben me aan het oriënteren op manieren om mijn vriend ten huwelijk te vragen. Niet omdat mijn vriend niet snel genoeg is, niet omdat mijn vriend bindingsangst heeft of omdat hij niet zou willen, maar omdat ik het LEUK vind om hem ten huwelijk te vragen!
Helemaal geen ouderwetse of belegen reactie, want: “Ik zeg hem vaak dat ik van hem houd en zijn vrouw wil worden, maar dat lijkt niet echt over te komen.”
Beatrijs heeft gelijk! Briefschrijfster heeft haar kruit verschoten door met hem samen te gaan wonen. Zij wil wel, hij vindt het (of haar) niet belangrijk.