Beste Beatrijs,
Sinds mijn scheiding en de daarna ontstane nieuwe relatie wring ik mij in allerlei bochten om feest- en vrije dagen voor zowel mijn kinderen als mijn nieuwe vriendin inderdaad gezellig te laten zijn. Als ik zelf ook nog wat tot rust kom, is dat mooi meegenomen. Mijn vriendin is hartelijk genoeg, maar jaloers op de aandacht die ik voor mijn kinderen heb. Wij wonen op onszelf (LAT-relatie), dus we kunnen kiezen waar we zo’n feestdag doorbrengen, bij haar of bij mij. Mijn kinderen komen toch wel, ook als zij bij mij is. Mijn vriendin voelt zich op de tweede plaats gezet en wil bijvoorbeeld Kerstmis of mijn verjaardag met mij alleen doorbrengen of helemaal niet komen, als mijn kinderen bij mij zijn. Volgens mijn vriendin en een aantal kennissen eet ik van twee walletjes. Daar zit iets in, want ik wil helemaal niet kiezen tussen mijn kinderen en mijn vriendin. Ik wil ze allemaal.
Te ambitieus?
Beste Te ambitieus?
Het is niet nodig om uw dierbaren van verschillende pluimage voortdurend gezellig bij elkaar in één hok te stoppen. In dat opzicht wilt u inderdaad misschien te veel. Wees blij dat u een LAT-relatie hebt, dan valt er tenminste te kiezen. Verder vind ik dat uw vriendin niet moet zeuren. U als gescheiden vader moet uw kinderen op de eerste plaats stellen, want u ziet hen toch al veel minder dan een niet-gescheiden vader. Richt de feestdagen en andere afspraken met uw kinderen in, zoals dat voor u als ex-gezinnetje het beste uitkomt. Uw vriendin kan daar bij aanwezig zijn of niet, die keuze is aan haar. Alle andere dagen dat u geen afspraken met uw kinderen hebt, zijn voor u en uw vriendin. Als ze daar niet tevreden mee is, vraag ik me af of dit wel een goede vriendin voor u is (maar nu ga ik misschien te ver – ik wil niet in uw relatie treden). Hoe dan ook, first things first, en dat zijn de kinderen.
En nu dus maar eens fiks ruzie gaan maken met uw vriendin over deze prioriteiten. Hoeft geen ruzie te zijn, hoor, kan ook in de vorm van een redelijk gesprek.
Ik zit in zelfde positie en vind het verschrikkelijk dat hij kinderen heeft…ik wil alleen hij en ik,een leven opbouwen en dat gaat niet samen,want hij heeft kinderen,heb al vele vele ruzies gemaakt erover…dat leid nergens toe…ik ben van mening,als het je zo ongelukkig maakt dat je aandacht moet delen en je bent jaloers…dan voor jezelf gaan kiezen….en hem gaan loslaten…..ik moet dat ook gaan doen…ik word een heel ongelukkige vrouw anders….en daar kan ik alleen zelf wat aan doen…helaas..
Stel je de omgekeerde versie voor: als een man van een vrouw zou verlangen dat zij haar kinderen aan de kant zet omdat hij haar voor zichzelf wil. De wereld zou te klein zijn! Maar als een man zijn kinderen gewoon wil zien, naast zijn vriendin, zou hij moeten kiezen want anders eet hij van twee walletjes? Te gek voor woorden… hopelijk maakt hij de juiste keus en vindt iemand die wel hart heeft voor zijn kinderen.
Goed advies Beatrijs,
Beste vriendin van en Sonja,
Wat zijn jullie verschrikkelijk egoïstisch en bekrompen.
Begin dan niks met een man die kinderen heeft!
Als het een liefdevolle vader is zal hij ALTIJD voor zijn kinderen kiezen.
Ik heb soms ook moeite met de kinderen van mn vriend. Ik ben gek op ze hoor, en ik doe alles met ze. Ik vraag ook echt niet van mijn vriend dat hij moet kiezen maar ik eis wel op dezelfde plaatst gezet te worden als de kinderen. Mijn vriend heeft heel lang gelogen en ik wist eerst niet dat hij kinderen had, dus het gezegde: je weet waar je aan begon, NEE dus. Maar ik voel geen haat naar de kinderen. Wel vind ik dat ik net zo belangrijk ben, want uiteindelijk ben je je hele leven met je partner als je het goed doet. Je moet er dus een tussenweg in vinden. En ja, stiekem ben ik soms wat jaloers, maar hij begrijpt het en de kinderen merken daar niets van. Het is logisch dat je iemand van wie je heel veel houd niet wil delen toch? Praat erover en wissel de feestdagen af, de ene dag met kinderen de andere dag zonder. En bovendien: hij gaat nog meer van je houden als je ook leuk met zijn kinderen bent!
succes, ik weet dat het zwaar is maar het kan altijd erger.
Ik heb respect voor de eerlijkheid van Nicole en Sonja en hoop dat Sonja inmiddels de juiste keuze voor haarzelf heeft gemaakt. Altijd dat getetter: “Je weet toch waar je aan begon!” Nee, dat weet je dus niet. Je stapt er optimistisch in, dénkt dat het met liefde, begrip, vertrouwen, grenzen en wederzijds respect allemaal goedkomt. Niet altijd dus. Ouders met een eigen kind wisten vooraf feitelijk óók niet waar ze aan begonnen (want wie beschikt er nou over een magische kristallen bol?) en lopen soms ook tegen enorme problemen met de kinderen op. Dan roepen we dit soort dingen ook niet. Deze brief en de reacties erop bevestigen mijn overtuiging des te meer: begin nooit iets met iemand die kinderen heeft.
Ik ben misschien een uitzondering of gek of naïef, maar ik heb mezelf spontaan op de 4e plek gezet, dus na de 3 kinderen van mijn vriend. Ik vind dat niet meer dan normaal.
Goedenavond,
Bij mij t zelfde verhaal als bij te ambitieus,
Mijn vriendin voelt zich altijd achtergesteld bij mijn kinderen, wij wonen dan wel samen en ik kan je vertellen t is een hel, t is inmiddels zover dat mn kinderen niet meer willen komen als zei thuis is dus zie ik ze altijd elders of bij hun thuis wat ook weer niet in goede aarde valt want dan zit ik bij mn ex thuis (waar ik overigens nog steeds goed mee op kan schieten).
Nu ga ik as zondag wat met mn kids doen en heb dus al vanaf donderdag oorlog in de tent.
Vertel dus ook dingen vaak op t laatste moment omdat ik weet dat er anders een ruzie van dagen tot soms wel een week of 2 volgt. En feestdagen en verjaardagen, mn dochter en ik beide december en de feestdagen, December is een drama zie al sinds een jaar of 3 tegen de hele maand december op. Ik denk er hard over na om er mee te kappen, want er valt ook niet over te praten. Heb pas ook gehoord dat ze tegen een vriendin heeft gezegd ik wou dat ze nooit bestaan hadden maar dit ontkent ze natuurlijk. Ik kan op deze manier mn kinderen niet de aandacht geven die ze verdienen dus denk dat er maar een einde aan deze relatie moet komen.
Het leven is geven en nemen en wie dat niet kan, moet terughoudend zijn met het aangaan van relaties. Kinderen zijn altijd belangrijker dan een partner. De laatste kan je vervangen, die eersten zijn uniek. Als je dat aanvaardt, is het heel goed mogelijk een relatie aan te gaan met iemand met kinderen. Het is alleen even wennen dat je niet de enige bent in diens leven. Een ouder die van de kinderen houdt, kan ook evengoed van een nieuwe partner houden.
Ik ben een kind in deze situatie en ik snap het echt niet hoe sommige mensen hier op reageren. Kinderen hebben problemen genoeg misschien al een moeilijke scheiding en dan komt dan op de momenten dat je je vader ziet is het ruzie omdat zijn vriendin moeilijk doet. De vriendin heeft keuzes de kinderen niet. Het is heel ziek makend dat je er zo over kan denken.