Beste Beatrijs,
Ten gevolge van de lockdown die halverwege december inging ben ik (man, dertiger) mijn inkomsten kwijtgeraakt. Ik krijg geen financiële tegemoetkoming van de overheid, omdat ik een gezamenlijke huishouding voer met mijn vriendin, met wie ik al vele jaren samenwoon. We hebben altijd onze eigen spaarrekeningen aangehouden. De huidige situatie betekent dat mijn vriendin gewoon elke maand geld spaart en dat mijn spaarsaldo in snel tempo slinkt. Het stoort mij dat mijn vriendin mij nergens een eurocent tegemoetkomt in deze periode. Ze verdiende altijd al 1000 euro meer per maand dan ik en nu ik niks binnenkrijg is dat verschil nog veel groter. Is deze handelwijze normaal of zou ze me best financieel wat tegemoet mogen komen?
Op zwart zaad
Beste Op zwart zaad,
Normaal gesproken ondersteunen partners elkaar in voor- en tegenspoed, in gezondheid en ziekte, dus ook op financieel vlak. U bent niet formeel in de echt verbonden, maar u woont wel al jaren samen, een praktijk die laat zien dat u uw lot wel degelijk aan elkaar verbonden hebt. Ik neem aan dat u tot nu toe de gemeenschappelijke kosten (wonen, boodschappen, vaste lasten) fifty-fifty betaalt. Wat ieder overhoudt gaat naar de persoonlijke spaarrekening. Als een partner ineens zonder inkomsten zit, lijkt het nogal vanzelfsprekend dat de ander een reddingsboei uitwerpt en bijvoorbeeld voorlopig de boodschappen betaalt.
Bent u voordeurdelers of geliefden?
Uw vriendin lijkt u meer te beschouwen als een voordeurdeler dan als een geliefde. Bespreek de status van uw relatie en vraag of zij tijdelijk wat meer zou willen bijdragen aan het levensonderhoud. Op dit moment leeft u van uw spaarrekening. Wat is het scenario wanneer u de bodem van uw reserves bereikt? Zet zij u dan het huis uit, omdat u uw aandeel in de huur/ hypotheek niet meer kunt betalen? Mag u niet meer mee eten? Niet meer meerijden in de auto, als u niet kunt meebetalen aan de benzine? Als zij geen mededogen heeft voor uw (naar alle waarschijnlijkheid) tijdelijke financiële misère, ziet het er niet goed uit voor uw relatie als geheel. Kijk intussen wel uit naar alternatieve bronnen van inkomsten, al was het maar maaltijden bezorgen.
Beste op zwart zaad.
U heeft een relatie met iemand zonder karakter waarvan er dertien in een dozijn gaan. Ik hoop dat u weer snel over een inkomen kunt beschikken zodat u voor wat anders kunt uitkijken.
Wellicht gaat uw vriendin ervan uit dat uw spaarrekening na al die jaren voldoende inhoud heeft om deze periode te overbruggen.
Het lijkt erop dat u ook een beetje troost verwacht, verwar dit niet met financiele kwesties.
Het is -hoe dan ook- noodzakelijk een goed gesprek te voeren, zodat u niet uitgaat van veronderstellingen, het kan best zijn dat uw vriendin er niet bij stil staat dat de veranderde situatie voor u een probleem is.
Mijn man en ik zijn 37 jaar samen en hebben vanaf het begin al onze inkomsten op één rekening gezet met één spaarrekening. Je kiest voor elkaar door dik en dun. Mijn man is een paar keer lange tijd werkloos geweest, toen was mijn salaris hoger dan zijn uitkering. Toen er kinderen kwamen, heb ik een aantal jaren niet gewerkt. Hij verdiende het buitenshuis, ik verdiende het binnenshuis, zo zagen wij het. Later ben ik parttime gaan werken, de meeste huishoudelijke en verzorgende taken hield ik, tot beider tevredenheid. Vaak lees ik dat het tegenwoordig anders gaat: inkomsten strikt gescheiden en allebei meebetalen aan het huishouden. Soms regelen stellen het zo, dat de bijdrage gekoppeld is aan het inkomen: wie meer verdient, draagt verhoudingsgewijs meer bij. Dat zou in het geval van briefschrijver een betere regeling zijn geweest.
Om een antwoord op de vraag te geven: ik vind de handelswijze van vriendin niet gewoon. Een oud spreekwoord schiet me te binnen: “als de armoede binnenkomt vliegt de liefde het venster uit”.
Wij zijn 20 jaar getrouwd, en hebben het model dat Annabel beschrijft, mijn man verdient meer en draagt dus meer bij. Ik werk minder uren en doe meer in het huishouden. Het moment dat er financieel iets zou veranderen dan bekijken we ook de verdeelsleutel opnieuw. Daar hoort overigens wel bij dat de werkloze partner er wel alles aan doet om snel weer iets te verdienen en niet gaat luieren op kosten van de partner (dit komt voor in onze kennissenkring, helaas). Maar het lijkt mij dat de briefschrijver uit een ander hout is gesneden.
Wat een vreemde situatie. Als je er duurzaam voor kiest om samen te leven, dan ben je toch ook financieel solidair? Bij ons is het uitgangspunt dat ieder ongeveer evenveel uren bijdraagt aan het huishouden, betaald of onbetaald maakt daarbij niet uit. Al het inkomen uit werk gaat dus op één hoop (ongeacht wie meer verdient, dat wisselt met de jaren) en daarvan worden de vaste lasten betaald en wordt ook gezamenlijk gespaard. Daarnaast krijgt ieder ook “zakgeld” dat uitgegeven of gespaard kan worden, naar eigen inzicht. Zo hoef je privé uitgaven niet te verantwoorden aan de ander en mocht je ooit uit elkaar gaan, dan heb je allebei gelijkwaardig de kans gehad om vermogen op te bouwen (ongeacht of je betaald of onbetaald bijdroeg aan het huishouden). Ik vind dit systeem zelf nog iets eerlijker dan een verdeelsleutel, omdat de meestverdienende dan nog steeds meer vermogen op kan bouwen.