Beste Beatrijs,
In mijn vriendengroep zijn er een paar die erg openhartig zijn over hun salaris. Toen ik een nieuwe baan kreeg, vroegen zij dan ook meteen wat ik ging verdienen. Ik zei dat ik het niet precies wist in verband met bijtelling van de lease-auto en een bonussysteem, maar ik weet het wel degelijk precies. Hoe maak ik duidelijk dat ik het liever voor mezelf houd?
Wat schuift het?
Beste Wat schuift het,
Gebruik de statistische waarheid als afleidingsmanoeuvre en speel de bal terug: ‘Mijn salaris is marktconform en ik heb dus niets te klagen. Jij wel?’
wat is er mis met gewoon zeggen: “dat houd ik liever prive” of gewoon “dat zeg ik niet”? waarom moet het weer zo indirect en waarom moet er een “afleidingsmanoeuvre” worden toegepast volgens beatrijs?
@jos,
Omdat het corrigeren van de etiquette van mensen op zich een etiquettefout is. Het is niet netjes om te zeggen: “Dat mag je niet vragen”, zelfs al is de vraag niet netjes. Het zet sowieso nogal een rem/domper op een gesprek.
Vandaar dat je antwoord geeft op de vraag, zonder er echt antwoord op te geven.
Een goed verstaander weet dan genoeg en je kunt gewoon zonder problemen door praten waarbij iedereen in zijn waarde gelaten is.
Dit is erg nationalistisch gevormd. In Noorwegen vindt men dit soort vragen doodgewoon.
Sterker nog: jarenlang hebben mensen daar met naam, toenaam, functie en salaris op internet gestaan, open en bloot voor iedereen. Daar is men toen van teruggekomen.
Ik heb het er wel eens met Noren over, waarom dat voor Nederlanders zo gevoelig ligt.
Ik vermoed omdat mensen zich bij ons vaak nog identificeren met hun werk en salaris en Noren dat veel minder doen. Gegeven advies is prima, hierboven. Als ik geen lust heb, om naar waarheid te antwoorden, stuur ik de nieuwsgierige ook het bos in “Oh, ruim voldoende! Hoe zit dat eigenlijk bij jou?”