Beste Beatrijs,
Ik ben mijn opa (87 jaar, weduwnaar) veel minder leuk, lief en aardig gaan vinden de laatste paar jaar. Ik vind hem egoïstisch en selectief-dement. Hij gaat wel biljarten en naar muziekmiddagjes, maar onze verjaardagen vergeet hij. Toen ik hem uitnodigde voor mijn huwelijksfeest, zegde hij af met een smoes. Van de bank komt ie niet af, hij wil alleen bezoek ontvangen. Op bezoek gaan is een heus monologen-festijn van geklaag en gezeur. Waar doe je het dan nog voor? We hebben een taakverdeling binnen de familie om bij hem langs te gaan. Dat geeft veel gedoe met de onderlinge afstemming. En intussen is de lol er echt wel af. Hoe kan ik hiermee omgaan?
Punthoofd van opa
Beste Punthoofd van opa,
Als mensen heel oud worden, hebben ze steeds minder te bieden en dan wordt het moeilijker om toch contact te blijven houden. Aan zijn gezeur en geklaag valt weinig te doen. Het is nu eenmaal geen lolletje om oud te worden. U gaat niet bij hem langs voor uzelf, u doet het voor hem! Gelukkig maar dat er een taakverdeling binnen de familie is om bij hem langs te gaan. Trekt u zich er niets van aan dat hij uw verjaardag vergeet of niet naar uw huwelijksfeest wil komen (als hij zo vervelend is, kunt u hem wel missen bij die gelegenheden, nietwaar). Blijf hem trouw bezoeken en probeer zijn klaagzangen af te wisselen met gezellige verhalen van uzelf. Misschien wordt hij wat opgemonterd!
Ik merk dat zelf ook in mijn omgeving met bepaalde mensen die ouder worden. Het lijkt of ze alleen nog maar kunnen zeuren en vertellen 10x hetzelfde verhaal. Erg vermoeiend… maar goed: je hoeft dan gelukkig niet met die mensen samen te leven. Na een uurtje of wat (da’s de enige opoffering) heb je je eigen leven weer terug.
En wat moet je met zo’n ouwe chagrijn op je verjaardag. Prima toch? En ze gaan vanzelf een keer dood op die leeftijd. Dan ben je er ook vanaf.
Wat hier omschreven wordt is gewoon een typische bejaarde die oud wordt. Die heeft al een heel leven achter de rug en is moe en leeft in een steeds kleiner wereldje. Het klopt dat hij dus niet meer zo flitsend en snel en meelevend is als uw eigen vrienden. Maar de man is al 87!!! Wat verwacht u nu??
Mijn mening: heb respect voor uw opa! Dat verdient hij. Ga er dus regelmatig langs en als de tijd het toelaat ga op uw trouwdag even bij hem langs i.p.v. hem de hele dag op sleeptouw te nemen. Dat breekt de dag een beetje en hij heeft weer wat nieuws te vertellen aan de andere familie, vrienden en bekenden.
Beste Punthoofd,
U verwijt een stokoude man dus feitelijk dat hij zich gedraagt als een stokoude man. Uw opa was wellicht jarenlang oppas, knuffelbeer, entertainer en Sinterklaas. Mag hij zijn laatste energie misschien nu steken in zijn eigen pleziertjes?
Stel je voor dat uw verhaal was gegaan over een tweejarig neefje. “Ik wil niet bij hem op bezoek want hij zeurt, huilt, poept in zijn broek en je kan geen goed gesprek met hem voeren!” Dan had het hier volgestaan met commentaren in de trant van: ” Harteloze klaagster, wat verwacht u van een tweejarige?”
Maar ouderen gaan we verwijten dat ze ouder worden?
Mijn oma is ook bijna negentig, weliswaar nog gezond maar ik snap dat zij graag thuis is en niet meer de behoefte voelt om in de trein te springen om mijn nieuwe huis te bewonderen.
Ik sluit me geheel aan bij Nikki.
Wat ook kan helpen bij structureel klagen en zeuren is door te zeggen: “opa, je mag nu even 5 min héél hard klagen en zeuren en daarna gaan we het gezellig maken,OK?!”.
Hij zal even moeten wennen aan de nieuwe voorwaarden, maar succes binnen “handbereik!”
we worden zelf ook ouder en misschien vergaat het ons dan net zo!