Beste Beatrijs,
Als ouders van sportende kinderen vervullen we met liefde allerlei taken voor de club: kindertransport van en naar wedstrijden, het veld uitzetten, fruit meebrengen voor het hele team, langs de lijn aanmoedigen, geblesseerde/ boze/ verdrietige kinderen opvangen, bardiensten draaien. Er is echter één activiteit die mijn man en ik domweg niet zien zitten: het fluiten bij wedstrijden. Tot nu toe hebben andere ouders dit gedaan, maar de vraag aan ons blijft terugkomen. Binnenkort kan het fluiten alleen nog maar met een scheidsrechterdiploma, we zouden dus zelfs een cursus moeten volgen. Ik ervaar vanuit verschillende kanten steeds meer druk, ik krijg er buikpijn van. We willen heus ons steentje bijdragen, maar hoe kunnen wij deze ene vraag stellig doch vriendelijk pareren?
Geen fluiters
Beste Geen fluiters,
Als u niet als scheidsrechter wil optreden bij wedstrijden, hoeft dat niet! Kindersport is onmogelijk zonder de vrijwillige inzet van ouders en zo te zien doet u uw best. U hoeft zichzelf ook weer niet te pijnigen. Er zijn vast ouders te vinden met enige animo om voor scheidsrechter te spelen. Dwang is niet de goede manier om mensen ergens enthousiast voor te krijgen en als vrijwilliger moet je toch een beetje aardigheid hebben in wat je doet. Als iemand u onder druk zet, kunt u gewoon vriendelijk nee zeggen: ‘Mijn man en ik kunnen niet fluiten en we willen het ook niet leren. We willen desnoods extra chaufferen of bardiensten overnemen van iemand die in onze plaats als scheidsrechter kan optreden. Maar we gaan niet fluiten, geen denken aan.’
Beste Geen fluiters,
Ook bij het mijn jongens speelt hetzelfde. Daar is het geen probleem als er, voordat de gebruikelijke schema’s gemaakt worden, om aan te geven dat een activiteit niet mogelijk is. Er wordt dan gewoon gecompenseerd met de andere activiteiten.
Dus gewoon op tijd aangeven.