Verplicht foto’s kijken

Beste Beatrijs,

Ik ga soms op bezoek bij oudere kennissen. Het overkomt me dan nogal eens dat ik foto’s van de kleinkinderen te zien krijg. De kinderen van het echtpaar ken ik nauwelijks en de kleinkinderen helemaal niet. Een half uur lang passeren me honderden foto’s en ze geven ook uitleg. ‘Kijk, dit is Marjolein van Wim.’ ‘Nee,’ zegt de echtgenote, ‘het is Petra van Loes.’ Na enige discussie blijkt het inderdaad Petra te zijn. Ik luister en verveel me. Eigenlijk interesseert het me geen barst, want ik ken die kinderen niet. Hoe breng ik dit over aan opa en oma? Of moet ik maar alles over me heen laten komen?

Overstelpt met kleinkinderkiekjes

Beste Overstelpt,

Nietsvermoedende bezoekers overvallen met fotoalbums is een beproefde methode om de gezelligheid grondig de nek om te draaien. Of het nu om vakantiekiekjes gaat (saai) of foto’s van kleine kinderen (ook saai), niemand kan enige belangstelling opbrengen, tenzij er toevallig sprake is van grote betrokkenheid bij de gekiekten. Mensen willen alleen foto’s bekijken, waar ze zelf op staan of anderen die ze kennen. Vanzelfsprekend zegt men ‘Ja, graag!’ op de vraag ‘Zal ik foto’s van mijn (klein)kinderen laten zien?’ Tenslotte is een goedwillend persoon best bereid even een blik te werpen op andermans geliefden. Maar wel op voorwaarde dat de trotse (groot)ouders met hun geplastificeerde insteekmapjes zich houden aan de conventie van maximaal tien foto’s, waar in totaal ten hoogste anderhalve minuut aan wordt besteed. Meer tijd vragen is onbescheiden en opdringerig, een affront voor machteloze gasten die zich moeten uitputten in telkens nieuwe, waarderende kreten (leuk koppie, ziet er slim uit, wat een schatje, hoe oud zei je dat ie was, wat lacht ze daar lief). Wat te doen als u zich in zo’n dwangpositie bevindt? Probeer op een gegeven moment zelf het album, de stapel of de mapjes in handen te krijgen, in plaats van dat de gastheer/vrouw het tempo bepaalt, en blader er dan in sneltreinvaart doorheen. Zo snel dat ze geen toelichting meer kunnen geven. Als u hier een tijdje niet al te geïnspireerd mee zoet bent geweest, zegt u – voordat u de volgende serie in de maag gesplitst krijgt: ‘Wat een onweerstaanbare kinderen! Gefeliciteerd! Ik heb ze nu haarscherp op mijn netvlies, hartelijk dank, en trouwens, wat denken jullie van de nieuwe nota Ruimtelijke Ordening?’