Sommige tegenstanders van de Nipt (niet-invasieve prenatale test) spreken van genocide, wanneer zij willen waarschuwen tegen de praktijk van selectieve abortus op bijvoorbeeld foetussen met Downsyndroom. Vorige week circuleerde er een petitie, medeondertekend door een aantal bekende Nederlanders onder wie Willeke Alberti, Herman Finkers, kunstenares Tinkebell en filmmaker Eddy Terstall, waarin minister Schippers werd opgeroepen om deze simpele bloedtest níet standaard aan te bieden aan iedereen die zwanger is.
Meer dan een geldkwestie is dit eigenlijk niet, want bij zwangeren vanaf 35 jaar worden prenatale tests en vruchtwaterpuncties al jaren vergoed. Het enige verschil zou zijn dat nu ook vrouwen onder de 35 de mogelijkheid krijgen aangeboden voor een simpel testje om bepaalde aandoeningen van de vrucht op te sporen. Niet alleen het Downsyndroom overigens, ook een paar andere zeldzame chromosomale afwijkingen en spina bifida. Geen big deal deze uitbreiding, zou je zeggen, maar ineens wordt prenataal onderzoek in eugenetische sferen getrokken. Hoe meer zwangere vrouwen na een voor hen verkeerd uitgevallen testresultaat tot abortus besluiten, hoe sneller het Downsyndroom als zodanig uit het straatbeeld verdwijnt en uit de hele maatschappij. Dit zou een verlies van diversiteit betekenen, en het zou de huidige ouders van Down-syndroomkinderen in staat van beschuldiging stellen, omdat zij een – vermijdbare – claim op zorgvoorzieningen leggen.
Dat Herman Finkers zo’n petitie ondertekent kan ik volgen, want hij is katholiek en katholieken hebben een probleem met abortus tout court. Maar ik kan niet begrijpen hoe iemand kan instemmen met abortus in het algemeen, zoals in de wet vastgelegd, en tegelijk tegenstander zijn van het aborteren van foetussen waar iets mis mee is. Abortus is altijd een persoonlijke keus van de vrouw. Niemand anders is bevoegd in dezen, medeburgers niet en de overheid ook niet. Toch deinzen vertegenwoordigers van de kunst- en amusementswereld niet terug voor een oproep om de zwangerschapsbegeleiding zo in te richten dat alleen vrouwen die het zelf kunnen betalen een testje kunnen laten doen, terwijl arme vrouwen willoos moeten afwachten wat het lot voor hun in petto heeft, zodat de maatschappelijke diversiteit niet wordt aangetast. Waar halen ze de brutaliteit vandaan om zich met de persoonlijke voortplantingskeuzes van vrouwen te bemoeien?
Imperfectie was de standaard en zal ook altijd de standaard blijven.
Is er in deze wereld nog wel plaats voor mensen die wat minder perfect zijn? vraagt de EO zich retorisch af in de serie ‘De laatste Downie’. Het is zo’n soort vraag die vooral meewarig hoofdschudden opwekt. Wie een beetje om zich heen kijkt ziet alleen maar imperfectie: lelijkheid, kaalheid, heel veel dikte, kinderen met ADHD, doven, blinden, mensen die lijden onder schizofrenie of depressie, mensen in rolstoelen met epilepsie, dwarslaesies of andere handicaps, aangeboren of opgedaan na ongelukken, mensen met geamputeerde ledematen, oorlogstrauma’s of gehavend door kanker, hart- en vaatziektes, en steeds meer dementen, omdat iedereen zo ongelooflijk oud wordt. Al deze imperfectie is op individueel niveau voorzienbaar noch vermijdbaar en iedereen, zowel getroffenen zelf als omstanders en naasten, zal zich op een of andere manier moeten verstaan met de wreedheid van het toeval. Imperfectie was de standaard en zal ook altijd de standaard blijven. Geen enkele reden om beducht te zijn dat er een toekomst van perfectie ophanden is.
De EO moet trouwens worden nagegeven dat er niet alleen zonnige, hartverwarmende Downies aan het woord kwamen die succes bereiken als vakkenvuller in de supermarkt. Er werd ook een achtjarig meisje getoond dat alleen maar in een met matrassen beklede box heen en weer kon rollen. Niet praten, niet zitten, niet lopen, niet zelfstandig eten. De ouders volvoerden de zorgtaken blijmoedig, maar het waren wel beelden die zwangere vrouwen op hun knieën zullen doen smeken om een Nipt. Liever genocide plegen dan de kans lopen op zo’n leven. Het leven van de ouders wel te verstaan. Een geaborteerde foetus (zwakzinnig of geniaal) wordt later nooit gemist.
De mensen die tegen deze test zijn zijn, zijn niet geheel verrassend vaak de mensen die niet zelf een kind met zware handicap hebben moeten verzorgen.
Er zullen altijd kinderen geboren worden met een geestelijke of lichamelijke handicap, maar ik roep nog steeds “baas in eigen buik”.
Prachtig betoog, Beatrijs. De hypocrisie was mij zelf nog niet opgevallen. Ben het enorm met je eens. Alleen je laatste zin deed me even twijfelen. Zijn er niet een hoop vrouwen die zich later afvragen of ze er wel goed aan hebben gedaan het kind te laten aborteren?