Verhuisverbod

Echtscheiding is beter voor kinderen dan opgroeien met voortdurend ruziënde ouders. Zoals het een goed cliché betaamt, valt hier weinig tegenin te brengen. Ouders die op voet van oorlog verkeren verzieken het voor de kinderen. Dan kan het gezin beter worden opgebroken. Wat niet betekent dat de verhouding vervolgens aangenamer wordt. Vaak gaan de ruzies gewoon door op een hoger plan. Een gescheiden stel met kinderen komt nooit helemaal van elkaar af.

Co-ouderschap, inmiddels de gouden standaard voor echtscheiding, houdt in dat veel exen veel meer met elkaar te maken hebben dan ze zelf zouden willen. Van logistiek tot opvoedingsbeslissingen – steeds is overleg nodig. Kinderen krijgen twee woonadressen en moeten de hele tijd verkassen. Voor zo lang ze zich tenminste laten verslepen, want eenmaal tiener krijgen ze daar meestal behoorlijk genoeg van. Co-ouderschap brengt allerlei rechten en plichten met zich mee (het recht van de ene ex is de verplichting van de andere ex – een onuitputtelijke bron van ruzie) die gedetailleerd worden opgetekend in een ouderschapsplan. Alleen al de noodzaak tot formalisatie van iets wat gewoonlijk vanzelf gaat, namelijk de omgang tussen ouders en kinderen, doet vermoeden dat er veel geleden wordt op dit gebied.

Ouderschapsconvenanten kennen bijvoorbeeld soms een verhuisverbod. Dan wordt het gescheiden ouders verboden zich te vestigen in een plaats die buiten een straal van 50 kilometer ligt van hun woonplaats. Dat overkwam een tijdje geleden een gescheiden vrouw in Schipluiden die met haar kinderen in Brabant wilde gaan wonen, omdat ze daar een baan kon krijgen. Haar ex spande een rechtszaak aan omdat zijn fifty-fifty co-ouderschap door een weekendregeling vervangen dreigde te worden en de rechter gaf hem gelijk. De vrouw kon haar baan weer afzeggen.

Je moet er toch niet aan denken om voor vijftien jaar vast te zitten in Schipluiden, omdat je ex anders te weinig gelegenheid heeft om de kinderen in bad en bed te stoppen. Zo zien moderne echtscheidingen eruit. Je moet wat voor je kinderen over hebben, ook al haalt dat een streep door je carrière en moet je afzien van een inkomen waar die kinderen ook van hadden kunnen profiteren. Maar meestal verhuizen exen niet zozeer omwille van werk als wel voor de liefde. Dan hebben ze een nieuwe relatie gevonden via internet en die nieuwe vlam woont vaker niet dan wel binnen een behapbare straal.

Als een gescheiden ouder verhuist om te gaan samenwonen met een nieuwe liefde is dat voor de kinderen nog veel erger dan verhuizen om redenen van werk. De nieuwe geliefde heeft ook weer eigen kinderen met co-ouderschap, er ontstaan wangedrochtelijke stiefgezinnen van constant wisselende samenstelling en niemand heeft het naar z’n zin. Twee van de drie stiefgezinnen spat uit elkaar. Een in de gauwigheid samengeflanst stiefgezin brengt voor kinderen nog meer ellende met zich mee dan de oorspronkelijke scheiding, omdat hun leven nog een keer overhoop wordt gehaald en ze opgescheept raken met huisgenoten om wie ze niet gevraagd hebben.

Met een echtscheiding falen ouders ten opzichte van hun kinderen. Dat hoeft geen desastreuze fout te zijn – kinderen kunnen best het een en ander incasseren – mits het drama van daarna binnen de perken blijft. Dit kan door externe elementen buiten de deur te houden. Gescheiden ouders die onder een co-ouderschapsregime leven, hebben genoeg privétijd voor nieuwe relaties: wanneer de kinderen bij de ex zitten. Een nieuwe liefde kan alleen op een zeer geleidelijke manier worden geïntroduceerd. Tijd voor samenwonen wordt het pas, als de verliefdheid passé is of als de kinderen zelf de deur uit gaan. Nieuwe liefdes die kapot gaan aan bedachtzaam uitstel, zouden anders ook op de klippen zijn gelopen met meer schade.