Beste Beatrijs,
Laatst was mijn schoonmoeder een weekje met vakantie en heb ik bij haar thuis de planten water gegeven en de post verzorgd. Dat doe ik al 22 jaar. Na terugkomst kwam ze langs met de mededeling dat ze een deurtje van haar wandmeubel open had aangetroffen, terwijl dat deurtje al tijden niet open was geweest, want dat kreeg ze niet voor elkaar. Haar conclusie was dat ik dat gedaan moest hebben, want verder kon er niemand in haar huis. Op mijn antwoord dat ik het toch wel heel erg vond dat zij insinueerde dat ik in haar privé zat te snuffelen, zei ze dat ik dan maar moest uitleggen hoe het anders zou kunnen. Ik heb de koffievisite afgebroken en gezegd dat ze maar naar huis moest gaan, want ik voelde me aangetast in mijn integriteit. Ik heb haar haar sleutel teruggegeven en gezegd dat ze niet meer ongerust hoeft te zijn dat ik ooit nog een voet in jaar huis zou zetten. U begrijpt: nu heb ik het gedaan en voelt zij zich zielig. Jarenlang sta ik voor haar klaar en help haar waar mogelijk en nu krijg ik dit voor de voeten gegooid. Ik heb al zoveel van haar geslikt en dit verwijt was mij echt een brug te ver. Had ik dit anders moeten aanpakken?
Vals beschuldigd
Beste Vals beschuldigd,
Ja, dat had u anders moeten aanpakken. Oké, het is vervelend als uw schoonmoeder u beschuldigt van deurtjes open maken en snuffelen, maar de hamvraag is: ‘Hebt u het gedaan, ja of nee?’ Uit uw schrijven maak ik op dat u het niet hebt gedaan. Waarom hebt u dat niet gewoon gezegd?
Als u onaangenaam gedrag jaren lang zonder protesteren slikt, escaleert de onvrede ondergronds en op zeker moment explodeert de boel.
U had rustig kunnen antwoorden: ‘Ik heb geen flauw idee hoe dat deurtje open komt. Ik heb er in ieder geval niet aan gezeten. En ik vind het ook niet prettig om van rondsnuffelen beschuldigd te worden.’ Vervolgens had uw schoonmoeder zich kunnen excuseren voor haar aantijging en had u zich samen kunnen buigen over het raadsel van het vanzelf opengaande deurtje. Maar u werd zo boos dat u haar de deur uitzette. Tja, dan gaat de relatie naar de knoppen natuurlijk. U schrijft dat u al jaren lang veel van haar geslikt hebt. Kennelijk voelt u zich al heel lang door haar miskend en geschoffeerd. In zo’n onderdrukkende relatie had u veel eerder voor uzelf moeten opkomen. U had uw schoonmoeder moeten uitleggen dat bepaald gedrag van haar u niet aanstaat, zodat zij zichzelf had kunnen corrigeren, of u had uw man moeten opporren om zijn moeder in te tomen. Als u haar gedrag jaren lang zonder protesteren slikt, escaleert de onvrede ondergronds en op zeker moment explodeert de boel. Dat is nu gebeurd en misschien is dat niet zo’n ramp? Voorlopig bent u in ieder geval van haar af. Lekker rustig toch? Laat uw man maar proberen de zaak te lijmen.
De brievenschrijfster geeft toch aan dat ze gezegd heeft dat ze het niet was, en dat ze het vervelend vond beschuldigd te worden? Waarop de schoonmoeder alsnog vervelend reageerde. Het antwoord van Beatrijs is eigenlijk: u heeft het goed gedaan, uw schoonmoeder had anders moeten reageren…
Volgens mij wijst Beatrijs op nog iets wat misschien wel belangrijker is. Laat irritaties niet opstapelen om uiteindelijk tot ontploffing te komen.
De schrijfster schrijft “jarenlang heb ik van alles geslikt”. Wellicht is dat het eigenlijke probleem en voelt ze zich daarvoor niet voldoende erkend.
Ik heb de brief van de inzendster een paar keer aandachtig gelezen maar zie toch echt nergens staan dat inzendster onomwonden heeft gezegd dat zij niet aan de kastdeurtjes heeft gezeten. Zo vreemd vind ik het advies van Beatrijs dus niet.