Beste Beatrijs,
Mijn oude vader, die twee jaar geleden weduwnaar is geworden, vroeg zijn vijf kinderen onlangs welke zaken in zijn huis voor hen bijzondere betekenis hebben. Kennelijk wil hij dingen gaan weggeven. Ik heb hem geantwoord dat ik er moeite mee heb het huis leeg te (helpen) halen van iemand die nog leeft. Dat is niet mijn stijl. Ik vroeg hem alles bij het oude te laten, totdat hij er zelf niet meer is, en de verdeling over te laten aan ons als broers en zusters als die tijd gekomen is. Ik heb ook de hoop dat dan de subjectiviteit en de uitgesproken voorkeur van mijn vader voor enkele van zijn kinderen een iets minder grote rol zal spelen. Uit signalen maak ik op dat het grote wegdragen inmiddels toch is begonnen, omdat de andere kinderen kennelijk mijn standpunt niet delen. Ik zie deze ontwikkeling met lede ogen aan. Wat kan ik in redelijkheid nog doen?
Vader deelt uit
Beste Vader deelt,
Misschien moet u haast maken om alsnog datgene wat van uw gading is voor uzelf veilig te stellen, voordat een van de anderen ermee aan de haal gaat. Ik bedoel het niet zo bot als het klinkt, maar daar komt het wel op neer. Ouders geven wel vaker bij leven dingen weg aan hun kinderen. Bijvoorbeeld wanneer zij niet langer meer in hun huis kunnen blijven wonen en naar een verzorgings- of verpleeghuis moeten vertrekken. Er zijn dan teveel spullen die ze niet mee kunnen nemen en dan gaan ze dingen weggeven aan familie en vrienden. Soms doen ze dat ook, terwijl ze nog thuis wonen, omdat ze het leuk vinden of omdat ze denken latere ruzies juist te voorkomen. U vindt dat de verdeling pas na uw vaders overlijden kan plaatsvinden, maar sommige mensen hechten eraan om controle te houden. U kunt zich er maar beter bij neerleggen, want uw vader staat nu eenmaal in zijn recht. Bovendien zeggen uw broers en zusters geen nee tegen zijn aanbod.
Misschien maakt u zich bezorgd om de waarde van een en ander. Zo van: daar gaat de erfenis. Dat kan de zaak inderdaad compliceren. Als uw vader aan het ene kind een schilderij ter waarde van 10.000 euro geeft en aan het andere een servies met alleen sentimentele waarde, dan wringt er iets, dat zal duidelijk zijn. Laat uw vader maar zijn gang gaan zolang het alleen om junk gaat, ook al leeft hij zijn subjectieve voorkeuren uit. U weet vast wel welke stukken uit uw ouderlijke inboedel waarde hebben. Die zou hij niet weg moeten geven of, als hij het wel doet, alle kinderen in gelijke mate. Dat kunt u aan de orde stellen met uw vader en de rest van de familie. Wie weet kunnen er bepaalde afspraken worden gemaakt, eventueel taxaties. Maar de afspraken garanderen natuurlijk niet dat er toch stilletjes het een en ander weglekt aan waardevolle bezittingen. Erfenissen leiden vaak tot bittere ruzies tussen nabestaanden. Als u hieraan wilt ontkomen, moet u niet teveel op de anderen letten. Als uw vader een vermogend man is, krijgt u toch wel genoeg. Als hij weinig bezit, dan heeft het geen zin om te steggelen over luttele bedragen en wie de paraplubak mee mag nemen. Hoe onthechter u tegen zo’n erfenis aankijkt, hoe minder kopzorg u ervan hebt.
Toen mijn schoonmoeder ernstig ziek was en niet lang meer te leven had, heeft ze op aandringen van mij gezegd voor wie wat was. Het is gegaan zoals zij dat wilde. Ik, de schoondochter dus, heb het uitgevoerd samen met mijn man.
Ook de begrafenis en dergelijke werden besproken.
We hebben naar eer en geweten gehandeld en ieder had er vrede mee.
Mijn grootste erfenis was dat ze zei: “Ik wist niet dat je zo lief was; een eigen dochter zou je niet kunnen verbeteren.”
Dus pak aan wat je vader je geeft. Hij heeft er over nagedacht en geeft het uit liefde.
Mijn moeder (68) is er jaren geleden al mee begonnen om spullen te verdelen of weg te geven.
Een ieder kon aangeven wat hij/zij waarde aan hechte en heeft dit inmiddels ontvangen of het is bekend wie wat krijgt.
( na b.v. verhuizen of overlijden)
We komen uit een groot gezin met tien kinderen en nu heeft een ieder gekregen wat hij/zij waarde aan hecht.
En bovendien was het voor mijn moeder ook nog leuk om dingen kado te geven.
Ons jongste zusje heeft de ketting van oma op haar trouwdag gedragen.
Mijn oudste zus heeft een prachtig oud portemonneetje gehad wat iedere generatie naar de oudste dochter gaat.
Er zijn vast en zeker in iedere familie aasgieren maar kijk het niet met lede ogen aan en geef aan wat je graag zou ontvangen.
Dat geeft voor nu misschien niet een heel goed gevoel maar als alles al verdeeld is dan kun je achteraf niet zeggen van dat wil ik graag .
Je moet het ook zo zien dat je vader nu zeker weet dat het bij de persoon terecht komt die er aan gehecht is.
Ga niet aan de zijlijn staan maar geeft het gewoon aan.
Als vader er straks niet meer is dan is alles al netjes verdeeld zonder dat er onderling strijd hoeft te zijn.
Succes
Het is heel handig dat een overblijvende ouder voor zijn of haar dood alvast aangeeft hoe hij of zij wil dat de boedel verdeeld wordt. Het gaat om zijn of haar spullen. Daar moeten ze dan ook verantwoordelijkheid voor nemen. Zolang beide ouders leven, maakt niemand zich druk, maar als er dan eentje overlijdt, dan komt toch om de hoek kijken wie straks wat krijgt. Laat ouders of de overblijvende ouder in een schriftje aangeven hoe hij of zij zich de verdeling van de gewone inboedel voorstelt en praat met elkaar over het klokje, de boeken, het schilderij, de potten en pannen (voor studerende kleinkinderen). Ouders moeten zich ook realiseren dat hun kinderen later ruzie zouden kunnen krijgen over wat er overblijft. Niet het grote geld, zoals Beatrijs ook al aangeeft, maar de persoonlijke dingen. Laat je ouders dat zelf regelen, spoor ze aan om het te netjes te doen en dan heb je later ook geen gedonder in de familie. En praat ook over de dingen die niemand wil. Dan hoeft je ouder zich daarover in ieder geval geen zorgen te maken. Die kan zich dan richten op de dingen die de kinderen graag willen hebben. De rest gaat naar de Kringloopwinkel. Daar is je vader of moeder dan ook mee tevreden, want die weet dan dat de kinderen die spullen gewoon niet willen hebben. Advies: bespreek het met je broers en/of zussen en je overblijvende ouder op een rustig moment, en het komt allemaal goed.
En als je geen goede verstandhouding met broers of zusters hebt, is het helemaal van belang dat de overblijvende ouder in een schriftje aangeeft hoe hij of zij zich de verdeling voorstelt. Ruzie ligt anders in het verschiet. Laat je vader of moeder zelf aangeven hoe hij of zij zich de verdeling voorstelt. En let er dan op dat het netjes gebeurt, dat geen kind achtergesteld wordt. Desnoods organiseer je een familiebijeenkomst (zonder die overblijvende ouder, natuurlijk) om de wensen te inventariseren.
Maak liever ruzie over de erfenis als je ouders nog leven, dan wanneeer ze er niet meer zijn. En leg dat dan aan ze voor. Jan en Piet willen allebei graag het gereedschap van Opa en Greetje en Annie willen allebei graag de klok. Laat je ouders dan ook daarover beslissen, zolang het nog kan. Het is hun probleem, en niet dat van jou. Als je het bespreekbaar maakt, kunnen ze niet anders dan netjes handelen naar hun kinderen.
Toen mijn opa en oma (ze zijn inmiddels overleden) kleiner gingen wonen, hebben ze ook spullen die ze niet mee konden nemen “verdeeld”. Ik kreeg onder andere een prachtig boek. Door de handgeschreven opdracht “Voor onze lieve Elisabeth. Met liefs van opa en oma” is dit boek me nog meer waard dan het zou zijn als ik het “later” gekregen had.