Beste Beatrijs,
Drie jaar geleden ben ik gescheiden. Onze zoon ‘Stijn’ is nu vier jaar. Mijn ex is verhuisd naar een andere stad, 50 kilometer verderop. Daar woont hij met zijn vriendin en zij hebben een zoontje van een jaar. Het lijkt erop dat mijn ex Stijn steeds minder wil zien. In het convenant staat dat Stijn eens in de twee weken van vrijdagavond tot en met maandagavond bij mijn ex zal zijn, plus de helft van de vakanties. Afgelopen mei is hij in groep 1 bij de kleuters begonnen, en nu vindt mijn ex dat hij op zondagavond weer naar mij moet, hoewel ik heb voorgesteld dat hij, zolang hij nog niet leerplichtig is, eens in de twee weken op maandag zou kunnen verzuimen. Daarnaast wenst mijn ex slechts drie van Stijns dertien vakantieweken met hem door te brengen. Ook laat hij af en toe weten dat hij Stijn op bepaalde weekenden niet ‘kan hebben’. Kortom, hij frustreert de omgangsregeling en geeft Stijn de indruk dat zijn vader hem liever niet ziet. Ik denk dat het voor Stijn belangrijk is om contact met zijn vader te hebben en ik wil ook af en toe ontlast worden van mijn zorg voor hem. Ik vind dat mijn ex zich een slechte vader betoont en zou graag zien dat dat verandert. Wat staat mij te doen?
Ex blijft in gebreke
Beste Ex blijft,
Uw ex-man wil minder tijd aan zijn zoon besteden dan in het convenant staat. Eerlijk gezegd lijkt mij dat binnen de door u geschetste omstandigheden niet zo’n ramp. Ik weet dat het tegenwoordig gangbaar is, maar mij lijkt dat gesleep met kinderen over betrekkelijk grote afstanden van het ene naar het andere huis verre van ideaal. Het is wat anders, wanneer exen vlak bij elkaar in de buurt wonen, want dan blijft althans de woonomgeving constant. Maar het verplichte wonen in twee huizen lijkt me meer een regeling die tegemoet komt aan de behoefte van ouders dan van kinderen. Natuurlijk willen kinderen vrije omgang met allebei hun ouders, maar meestal hebben ze wel genoeg aan één woonadres.
In dit geval komt daar nog bij dat de omstandigheden voor uw zoontje in zijn vaders huis heel anders en mogelijk minder prettig voor hem zijn dan in zijn moeders huis. Papa heeft een nieuwe vrouw en een nieuw kind. Misschien gaat het er daar allemaal fantastisch harmonieus aan toe tijdens die weekenden en vakanties, maar u moet er toch ook rekening mee houden dat uw zoontje er zo’n beetje als het vijfde wiel aan de wagen bij hangt. Verlangt Stijn echt hevig naar meer tijd in Papa’s huis? Over de exclusieve aandacht van zijn vader kan hij in ieder geval niet beschikken. Stijn zal een korter weekend, van vrijdagavond tot zondagmiddag, ook wel best vinden. U wil hem zelfs school laten verzuimen zodat hij langer bij zijn vader kan zijn! Dat gaat wel heel ver. Het is voor uw zoontje toch veel leuker om naar de kleuterschool te gaan en daar met andere kinderen te spelen, dan op maandag in het huis van z’n stiefmoeder met haar baby te zitten, terwijl z’n vader naar z’n werk is?
Ik denk dan ook dat uw vraag minder wordt ingegeven door het belang van uw kind dan door uw eigen behoefte aan kindervrije tijd. U wil gewoon af en toe een paar dagen uw handen vrij hebben, en u vindt dat uw ex (lees: zijn vriendin) dan voor uw zoontje moet zorgen. Formeel staat u in uw recht, want zo staat het in het convenant. Toch moet u uitkijken dat uw zoontje niet als een hete aardappel telkens door uw ex naar u en door u naar uw ex wordt geschoven. Dat is veel onprettiger voor een kind dan dat z’n vader hem eens per twee weken met plezier een weekend wil ontvangen en drie weken vakantie genoeg vindt. Ik denk niet dat uw ex zich een slechte vader betoont met de opzet die hij voorstelt. Gun uw kind de stabiliteit van een vast woonadres (bij uzelf) en als u oppasproblemen hebt, kunt u daar vast wel een oplossing voor vinden zonder het kind voor dagen achtereen 50 kilometer verderop te stallen. Als u hierdoor financieel in de problemen komt, moet u uw ex-man aanspreken op een bijdrage in de opppaskosten. Hij wil geen fifty-fifty vakanties? Oké, dan zal hij moeten betalen voor de oppaskosten, die hij afschuift. Een nieuwe inrichting van het convenant lijkt opportuun.
Waarom worden vaders nog altijd zo voorgetrokken in betrekking tot kinderen.
Sommige vaders verdienen het niet om hun kind te mogen zien.
Ik ken een vaders die alleen om zijn ex te pesten, zijn rechten als vader wil opeisen en daarbij helemaal niet om hun gezamelijk kind geeft.
Bezoekstijden (officieel afgesproken) worden door hem aangepast en als hij er geen zin in heeft afgezegd.
Vraag niet naar zijn kind en doet niets samen met zijn kind.
Toch zeggen instanties dat hij de vader is en daarmee rekening moet gehouden worden.
Conclusie: als je vader bent tellen regels niet en kan je je kind gebruiken om je ex te pesten.
Ik vind deze reactie wel erg denigrerend naar de moeder toe. Vaders lijken vooral veel rechten te hebben na een scheiding maar hoe zit het met de plichten? Afspraak is afspraak en als deze niet nagekomen wordt is dit een frustratie van de omgangsregeling. Wat mij betreft ben je wel degelijk een slechte vader als je 50 km verder gaat wonen met een nieuw gezin, en je kind ( wat toch je eerste verantwoordelijkheid zou moeten zijn?) zich hier maar aan aan moet passen. Schande om deze moeder toe te spreken alsof ze alleen haar eigen belang behartigd hier. Als alleenstaande moeder neemt zij meer dan voldoende verantwoordelijkheid voor de belangen van haar kind. Het is zeer zeker niet teveel gevraagd dat een door de rechter vastgestelde omgangsregeling nagekomen wordt. En mocht het nodig zijn dat er veranderingen in aangebracht moeten worden dan zou dit in goed overleg moeten gebeuren, in het belang van het kind en dat zou voor beide ouders mogelijk moeten zijn.
Is bovenstaande niet een vorm van elkander niet begrijpen? Ik ben van mening dat je ook moet kijken door de ogen van de ander en moet weten waarom de ander zo doet tegenover u.
Als je zeker weet (een feit dus) waarom de ander zo doet dan zou je hem of zijn situatie beter kunnen begrijpen. Zowel de vader of de moeder kan met bepaalde onverwerkte situatie’s zitten die niet zijn opgelost en dus nooit zijn benoemd en uitgepraat. Ik ben na veel adviezen van deskundigen erachter gekomen dat het beter zou zijn als beiden partijen aan verplichte omgangsbemiddeling van maatschappelijk werk mee zouden moeten werken. Dit voor het welzijn van kinderen.
ik begrijp niet helemaal waarom vader en slechte vader zou zijn als hij 50 kilometer verderop gaat wonen. Hij zorgt neem ik aan gewoon voor vervoer. Ik ben het er ook helemaal niet mee eens dat vaders zoveel rechten hebben. Ik zorg samen met mijn partner om het weekend voor zijn kinderen. Hij heeft niets maar dan ook niets over de kinderen te vertellen. Ze mogen van haar niet op een sport, iniet in de zon, ze kunnen niet zwemmen, niet lezen, niet eens hun eigen boterham smeren, ze worden thuis alleen bezig gehouden met de tv. k zelf besta volgens haar niet terwijl ik toch al ruim twee jaar voor haar kinderen zorg. Er is geen openheid voor een gesprek helemaal niets. Als mijn vriend af en toe wat oppert dan volgen alleen boze woorden en mailtjes die niet mals zijn. Altijd wordt er geschermd met het feit dat zijn ex eenzijdig gezag heeft, dit puur dankzij laksheid van mijn vriend. Hij heeft dit nooit geregelt in de 15 jaar dat ze samenwoonden. Mijn vriend zit vaak huilend op de bank uit frustratie en verdriet om zijn kinderen. Dus praat alsjeblieft niet over rechten.
Het is je vriend zijn eigen schuld, dat hij nu zo weinig te vertellen heeft. En het is zijn taak om te proberen e.e.a. te veranderen door naar een rechter te stappen. In plaats van op de bank te gaan zitten huilen, is het productiever om een advocaat in de arm te nemen.
@ Anna, zelf gaan ik en mijn partner al 9 jaar (!) naar de rechter. Een moeder heeft toch echt het recht aan haar zijde in NL, niet andersom. Mijn man is er zo een die graag zijn kind ziet, en betrokken is in zijn leven. Helaas, moeder ziet dat niet zitten. Dus frustreert ze de omgang, beschuldigt ze hem van alles en nogwat, en maakt ze haar kind in de war met haar waanideeen.
Omgangsregeling is al lang afgedwongen via de rechter, maar als zij daar vanaf wil wijken, dan doet ze dat. Mogen wij vervolgens weer naar de rechter (zij wordt gesubsidieerd door de staat, terwijl wij de hoofdprijs betalen). De rechter legt de dwangsom op, maar van een kale kip kun je niet plukken, dus doet ze wat ze wilt.
Gelukkig bewaren we alles en wordt ook dit kind een keer een volwassene. Hij zal weten wat zijn moeder hem aangedaan heeft, en dat zijn vader altijd voor hem geknokt heeft.
Volgende keer met iets meer bagage komen als je een zinnige reactie wilt plaatsen.