Uitgekeken op rol van minnares

Beste Beatrijs,

Sinds twee jaar heb ik een relatie met een collega op het werk. Ons contact is begonnen als een spel: uitdagen, verkennen, prikkelen. We hebben een beetje met vuur gespeeld, want hij had en heeft nog steeds een relatie (ongetrouwd) van bijna 25 jaar, en twee kinderen. Ondanks onze afspraken dat we niet verliefd zouden worden is dit toch gebeurd. Halsoverkop. We hebben heel veel raakvlakken, we praten ontzettend goed met elkaar, we hebben veel plezier, kortom, de perfecte relatie. Het laatste jaar is de band tussen ons nog hechter geworden. We zijn samen op reis gegaan, we doen vaak uitstapjes, city trips, enzovoort. Inmiddels heeft hij alles opgebiecht aan zijn vriendin, omdat hij ook wist zo niet verder te kunnen. Hij droomt van een leven met mij, ik van een leven met hem, maar het struikelblok hierin vormen de kinderen van wie hij heel veel houdt. Was het niet om hen, dan had hij al lang de relatie met haar beëindigd.

Ik was heel blij met zijn bekentenis aan zijn vriendin, maar op dit moment krijg ik het steeds moeilijker met ons toekomstperspectief. Sinds hij haar verteld heeft over zijn buitenechtelijke relatie, is er niets veranderd. Het doet me pijn dat hij me niets vertelt, noch over de situatie thuis, noch over de vorderingen – als die er al zijn. Ik respecteer hem en wil vermijden dat hij zich onder druk voelt gezet door mij. Ik weet best dat dit niet gemakkelijk is voor hem, maar de vraag is nu: hoeveel tijd moet ik hem geven om alles netjes af te handelen? En hoe kan ik hem vertellen dat ik concreter wil weten waar ik aan toe ben, zonder dat hij het gevoel krijgt dat ik hem opeis, wat niet het geval is.

Ik woon alleen en ben momenteel wel gelukkig. Ik heb hem laten voelen dat hij de tijd krijgt die hij nodig zal hebben, maar ik heb zo’n bang gevoel dat hij in een comfortzone zit, waar hij niet uit zichzelf uit zal stappen. Hij heeft mij, zijn kinderen en zijn vriendin laat hem begaan.

Uitgekeken op de rol van minnares

Beste Uitgekeken,

Uw laatste alinea vat de situatie treffend samen: uw geliefde heeft een gezin met kinderen, daarnaast een minnares voor seks en romantiek, en zijn legitieme vriendin zet hem niet voor het blok. Slim als ze is, denkt die natuurlijk: we zullen eens even zien wie er hier de langste adem heeft. Er is voor uw geliefde weinig reden om verandering aan te brengen in zijn comfortabele situatie. Als hij definitief voor u kiest, raakt hij zijn kinderen kwijt, althans de vanzelfsprekende, dagelijkse vader-kind-relatie. Als hij voor zijn gezin kiest, raakt hij u kwijt en daarmee alle spanning en avontuur in zijn leven. Nee, de kans lijkt me uiterst klein dat hij een keuze zal maken en daarom moet u dat maar voor hem doen.

Houd ermee op. Maak een eind aan deze relatie. U kunt wachten tot Sint-Juttemis, maar alles blijft bij het oude. Die man wil z’n kinderen niet kwijt! En gelijk heeft-ie: die kinderen zijn tenslotte zijn grootste verantwoordelijkheid. Leg u neer bij dit verlate inzicht en ga hem niet onder druk zetten om voor u te kiezen. Denk ook eens na over uzelf: afgezien van zelf-feliciterende illusies over ‘de liefde van uw leven’, bent u er nou echt zo trots op om medeaanstichter te zijn van het zoveelste gebroken gezin? Liefde met als ballast de puinhopen van een andere verbintenis bezwijkt vaak onder zijn eigen gewicht. Zoek een man die zowel vrij is in zijn hart als vrij staat in de wereld. Dat maakt een relatie zoveel lichter.