Beste Beatrijs,
Ik ben een gescheiden vader van twee kinderen van 17 en 16 jaar. De kinderen wonen bij hun moeder in de stad en de omgangsregeling schrijft voor dat ze eens per twee weken van donderdag tot dinsdag bij mij in het dorp zitten. Dorp en stad liggen niet ver van elkaar, maar de afstand is te groot om te fietsen. De kinderen hebben genoeg van dit schema en willen zelf met mij kunnen afspreken om langs te komen. Ik heb mijn kinderen graag over de vloer, maar begrijp ook dat hun sociale leven zich daar afspeelt en niet hier in het dorp, dus ik heb vrede met hun voorstel. Maar mijn ex vindt dat we vast moeten houden aan de bestaande omgangsregeling, anders heeft zij niet genoeg tijd voor zichzelf.
De kinderen en ik hebben hierover met haar gesproken, maar zij wil er niet van horen omdat ze, zoals ze zelf zegt: ‘het erg prettig vindt om vijf van de veertien dagen zonder kinderen te zitten’. Het lijkt erop dat zij de bezoekregeling meer voor haar eigen belang gebruikt dan voor het belang van de kinderen. Hoe kunnen wij uit deze impasse komen, als overleg niet mogelijk is? Moet iemand de omgangsregeling aanvechten bij de betreffende instanties? En zo ja, wie? Ik of de kinderen?
Kinderen willen vrijheid
Beste Kinderen willen vrijheid,
Het is een beetje vreemd dat een moeder haar kinderen de toegang ontzegt tot wat toch ook hún thuis is. Alsof zij een soort parttime logés herbergt, voor wie het loket open of dicht kan zijn. Dit lijkt mij geen zaak voor de rechter – daar zijn de kinderen te oud voor. Zij hebben geen zin meer in verplichte meerdaagse logeerpartijen en u kunt zich dat indenken. Op deze leeftijd kunnen ouders best een goede relatie met hun kinderen in stand houden zonder vaste overnachtingsroosters. Als overleg niet werkt, kunnen de kinderen zelf een doorbraak forceren door simpelweg te staken. Ze hoeven alleen maar op de eerstvolgende donderdag níet hun boeltje in te pakken om voor vijf dagen naar uw huis te verkassen. Ze zeggen tegen hun moeder: ‘We blijven lekker thuis’.
Als mama boos wordt omdat ze privétijd wil, zeggen de kinderen: ‘Je hoeft niets voor ons te doen, we doen zelf de boodschappen, we koken zelf en we gooien zelf onze was in de wasmachine.’ Mocht geld een rol spelen in deze kwestie (uw ex moet in de nieuwe opzet immers vaker voor eten op tafel zorgen, wat meer uitgaven in de supermarkt betekent), kunt u een deel van het geld dat u normaal gesproken gedurende uw tweewekelijkse zorgperiode aan hun levensonderhoud besteedde, rechtstreeks aan uw kinderen ter hand stellen, zodat deze kosten voor uw rekening blijven en niet voor die van uw ex. De kinderen kunnen dan met uw budget zelf de boodschappen doen. Vinden ze misschien leuk. Worden ze zelfstandig en volwassen van. Terwijl de kinderen voor zichzelf zorgen tijdens hun voormalige papa-dagen, kan mama uitgaan en zichzelf vermaken zo veel als ze wil. Houd wel vast aan een routine van een of twee keer per week een afspraak met uw kinderen.
Beste Beatrijs,
Uw antwoord op deze vraag verbaast mij. Het zorgen voor tieners is meer dan de was doen of voor het eten zorgen. Zeker als zij uitgaan, komt daar bijvoorbeeld ook de verantwoordelijkheid bij dat zij veilig thuis komen. Voor een ouder kost dat energie: je blijft wellicht langer op, of slaapt lichter tot ze thuis komen. Ik kan me goed voorstellen dat een alleenstaande ouder die zorg wil delen met de ex-partner, net als in een gezin waar beide ouders aanwezig zijn. Uw antwoord houdt hiermee geen rekening en doet in mijn ogen de moeder tekort.
@Een moeder van tieners, ik snap u reactie niet helemaal maar wil wel even reageren op uw laatste zin, ‘Uw antwoord houdt hiermee geen rekening en doet in mijn ogen de moeder tekort’. Volgens mij ervaart de ‘moeder’ haar eigen kinderen als last. Vandaar moeder tussen aanhalingstekens. Want wat maakt je dan nog tot moeder als je liever hebt dat je kinderen weg zijn??? Daarbij, als pa en ma nog gewoon getrouwd waren geweest had ze toch ook altijd ‘met de kinderen gezeten’? Maar ‘moeder’ gaat liever haar eigen gang dan dat ze tijd aan haar kinderen besteed. Voor mij verdien je de eretitel moeder dan niet meer.
Ik begrijp deze moeder wel. Wxndy gaat volledig voorbij aan het feit dat een alleenstaande ouder het zwaarder heeft. Een paar dagen alleen zijn kan dan broodnodig zijn om uit te rusten. Als de kindereren hun eigen afspraken maken met hun vader zal dat elke week anders zijn en kan moeders niet meer rekenen op af en toe een weekend alleen.
De kinderen zelf laten koken? Weet Beatrijs wel hoe pubers een keuken achter laten? Dat ze er geen probleem in zien om om 21:30 een stinkende frituurpan aan te zetten en om 0:30 nog een keer?
Ik begrijp die moeder wel hoewel ik het zelf niet zo zou zeggen.
Ook ik ben een alleenstaande moeder geweest. En koesterde de tijd dat de kinderen bij hun vader waren. Even bijtanken. Toen de kinderen echter niet meer op en neer wilde op gezette tijden had ik daar begrip voor. Ben met hen om tafel gaan zitten en gekeken hoe dit voor alle partijen prettig op te lossen. Door uit te leggen dat ik af en toe even pas op de plaats moest maken EN begrip voor hun verlangen om hun sociale leven niet elke 12 dagen ‘on hold’ te zetten kwamen we er prima uit.
In goed overleg gingen ze toch geregeld 1 of 2 nachtjes naar hun vader.
Wanneer hun sociale leven dat ’toe liet’, het bij vader kon en ik dan lekker even tijd voor mezelf had.
Mijn liefde voor hen werd absoluut niet in twijfel getrokken, net zo goed als hun liefde voor beide ouders niet!
Kleine kindjes worden groot en gaan hun eigen leven leiden. Deze kinderen zijn al 16 en 17! Het is niet alsof ze 6 en 7 zijn en 24 uur per dag zorg en aandacht nodig hebben. Moeder kan gewoon tijd voor zichzelf nemen als zij dat nodig heeft, of haar kinderen nu thuis zijn of niet. Over 1, respectievelijk 2 jaar zijn ze 18 en kunnen ze gaan en staan waar ze willen (dus ook kiezen om thuis te blijven). Een omgangsregeling afdwingen is nooit een goed idee. Zeker niet met deze motivatie.