Beste Beatrijs,
Ik ben een gescheiden vrouw en heb sinds een jaar een nieuwe relatie. We hebben de beste seks ooit en ik heb mezelf nog nooit zo thuis gevoeld bij een man. Hij sprak uit dat hij graag wilde trouwen. Hij heeft kennis gemaakt met mijn kinderen (12 en 8 jaar) en na tijdje liep dat best aardig. Mijn dochter van twaalf is wel beginnend puber, dus niet altijd even makkelijk. Nu ziet hij ineens geen toekomst meer, maar zegt wel dat hij niet zonder me kan. Hij zou de relatie serieus maken, als er geen kinderen waren. Ik houd van hem, maar het breekt mijn hart dat hij geen onvoorwaardelijke keus voor mij maakt. Hij kan echt huilen dat hij van me houdt, maar hij wil de verantwoordelijkheid niet. Ik voel me afgewezen.
Vriend deinst terug
Beste Vriend deinst terug,
Uw vriend stelt zich heel verstandig op. U hebt twee jonge kinderen. Uw dochter staat op de drempel van de puberteit. Als uw vriend met u zou trouwen (dan wel bij u in huis zou trekken om samen te wonen), zou hij stiefvader worden. Reken er maar op dat zijn komst veel conflicten en gedoe zal geven. Plus rivaliteit om de aandacht tussen uw kinderen en uw vriend. Uw kinderen zullen niet zitten te wachten op een stiefvader (ze hebben al een vader). Er gaan jaren overheen, voordat kinderen de nieuwe partner van hun ouders werkelijk accepteren. Uw vriend deinst terug voor de verantwoordelijkheid van het stiefvaderschap en hij heeft ook geen zin om als een soort permanente gast aan tafel bij u te bivakkeren zonder autoriteit over de kinderen.
Uw vriend is gewoon niet zo geïnteresseerd in uw kinderen, in ieder geval niet geïnteresseerd genoeg om samen met hen onder een dak te wonen. Het valt te prijzen dat hij daar eerlijk voor uitkomt en dat hij de kinderen voorrang geeft door zijn eigen huis aan te houden. Dat wil niet zeggen dat uw relatie niet levensvatbaar is. U kunt gewoon een latrelatie onderhouden: de ene keer zit hij bij u in huis, en een andere keer (bijvoorbeeld als de kinderen naar hun vader zijn) bent u bij hem thuis. U gaat samen op vakantie, de ene keer met, de andere keer zonder de kinderen. Dat gaat zo een paar jaar door, iedereen raakt aan elkaar gewend en tegen de tijd dat de kinderen het huis uit gaan en uw relatie nog steeds wederzijds tot tevredenheid stemt, kunt u altijd nog besluiten om te gaan samenwonen of trouwen. Geen man overboord dus. Veel plezier met uw relatie!
Hij maakt wel een onvoorwaardelijke keus voor jou, maar niet voor je kinderen. Als je kinderen nou nog heel klein waren,. zou het mogelijk een ander verhaal kunnen zijn, maar met een beginnende puber is samenwonen vragen om moeilijkheden. Hou het simpel, start een latrelatie en zet trouwen en/of samenwonen uit Uw hoofd.
Ik spreek uit ervaring en zou met de wetenschap die ik nu heb opgedaan, niet zijn gaan samenwonen. We hadden altijd aanvaringen om de kinderen. Voor je echt met elkaar op een lijn zit wat betreft de opvoeding, is je oudste al zowat de deur uit. Begin er dus liever niet aan en geniet van wat U nu samen hebt.
Als er wel oprechte gevoelens zijn zou ik zeggen: latten!
Ik heb zelf nu alweer 3,5 jaar een fijne lat-relatie. We zijn wel van plan in de toekomst ooit eens samen te gaan wonen, maar niet voor de jongste 18 is, of misschien zelfs wel 21. We zien wel, het gaat prima zo dus we hebben geen haast. We kiezen voor de makkelijkste weg: we hebben het fijn met elkaar maar roepen niet de problemen van een samengesteld gezin met kinderen die totaal niet bij elkaar passen over ons af. Het scheelt wel dat we maar 20 km. uit elkaar wonen, als het 200 km was zou ik er niet zo blij van worden.
Al bijzonder lang geleden, maar misschien leest iemand met een vergelijkbare vraag dit nog. Als inmiddels volwassen kind van gescheiden ouders herken ik mij totaal niet in de behoefte die Beatrijs verwoord voor kinderen van gescheiden ouders. Ik vind het een wat oppervlakkig advies gericht op stilzwijgende symptoombestrijding. Mocht het zo zijn dat de kinderen inderdaad te kennen geven geen stiefouder te accepteren dan raad ik aan eerst eens te gaan onderzoeken wat hierachter zit. Meestal zit er namelijk een angst achter waar ouder en een nieuwe partner rekening mee kunnen houden. Waarom zien ze daar tegenop? Zijn zij ergens bang voor? Zo ja, waarvoor? Weten ze wat het inhoudt, omgang en eventueel leven met een stiefouder? Hoe moeten ze met zo iemand omgaan? Wat betekent dat voor hun relatie met hun eigen ouders? Wat betekent dit voor hen qua veranderingen? En dezelfde vragen voor een partner. Heeft ouder hier zelf een duidelijk beeld bij zodat ouder kinderen en nieuwe partner hierin kan ondersteunen? Als de nieuwe partner verder geen onzekerheden of angsten heeft, maar het gewoon domweg niet ziet zitten met kinderen (en pubergedrag) en zich hier ook niet open voor wil stellen verwacht ik wel dat het zeer moeizame jaren gaan worden. Als de kinderen zich wel open (proberen te) stellen gaat die afwijzing hen pijn doen. De vraag is bovendien of je als ouder je kinderen een soort ‘ouder’figuur gunt die hen er liever niet bij wil. En of ouders zichzelf zo’n complexiteit toewensen.