Beste Beatrijs,
Ik ben een meisje van 15. Mijn ouders doen hun best om mij op te voeden tot een zelfredzaam persoon. Gelukkig ga ik genoeg met mensen om (ik spreek regelmatig met vrienden af, ik zit in een orkest, ik pas regelmatig op bij anderen thuis) waardoor ik genoeg ervaring opdoe en zo steviger in mijn schoenen kom te staan. Alleen ben ik iemand die veel piekert en af en toe in tranen ben vanwege lastige situaties in mijn dagelijks leven. Mijn ouders willen me dan helpen door te vertellen wat ik het beste kan doen en over hun ervaringen. Ook als ik helemaal niet heb gevraagd om advies, geven ze het toch. Blijkbaar begrijpen ze niet dat ik soms gewoon even wil huilen of even boos wil zijn zonder ouderlijke bemoeienis. Ze geven ook onnodige adviezen. Toen ik laatst geen zin had om naar een feestje te gaan, barstte mijn vader meteen los door te zeggen dat ik beter wél kon gaan, omdat ik dan sociale contacten opbouw. Alsof ik dat niet zelf kan bedenken. Hoe kan ik mijn ouders vertellen dat ze geen levenslessen in mijn gezicht hoeven te smijten bij alles wat ik zeg?
Te veel levenslessen
Beste Te veel levenslessen,
Dit is nu precies de reden waarom het fenomeen ‘bokkige tiener’ zo wijdverspreid is. Jij hebt last van (in jouw ogen) overbezorgde ouders die elke kleine rimpeling in het leven van hun dochter aangrijpen om je te vertellen hoe je dit kunt oplossen en die voor hun levenslessen ruim putten uit hun eigen ervaring. Jij ervaart deze bemoeizorg als verstikkend en je zou willen dat je ouders je met rust lieten.
Bedenk dat het een instinctieve reactie van liefhebbende ouders is om hun kinderen te helpen bij problemen, hen adviezen te geven voor oplossingen en dat ze alles zullen doen wat in hun macht ligt om ervoor te zorgen dat hun kind dat het ergens moeilijk mee heeft zich beter voelt. Deze combinatie van helpen en opvoeden is een automatisme dat ouders hun leven lang blijven vertonen. Het is voor ouders ondoenlijk om alleen maar te luisteren, als hun kind ergens over tobt en zich verder van advies te onthouden. Voorstelbaar raak jij hier geïrriteerd door. Op jouw leeftijd weet je best wat een goede manier van leven is (je hebt tenslotte al vijftien jaar opvoeding achter de rug) en je kunt ook prima zelfstandig besluiten nemen over dingetjes die je dwars zitten. In deze leeftijdsfase is het belangrijk om te oefenen met autonomie en los te komen van je ouders. De oplossing ligt dus bij jezelf en niet bij je ouders. Probeer wat minder toe te geven aan het uiten van emoties over van alles en nog wat. Als je een lastige situatie meemaakt, hoef je niet meteen in tranen uit te barsten. Bij tranen raken ouders gealarmeerd en schieten ze in de help-modus. Je kunt een lastige situatie ook even parkeren en er op je kamer rustig over nadenken. Schrijf het desnoods op in een dagboek. Boosheid en verdriet zijn vaak vluchtige emoties die je prima zelf kunt verwerken zonder ouderlijke bemoeienis. Door het minder uiten van emoties (overdreven gezegd: een pokerface te vertonen) neem je wat meer afstand van je ouders. Dit vinden ouders trouwens best vervelend: hun openhartige, mededeelzame kind verdwijnt van het toneel en maakt plaats voor een bokkige tiener. Maar het loskomen van ouders gaat onvermijdelijk gepaard met wat minder emotionele uitwisseling. Daarom raad ik je ietsje meer bokkigheid aan, tenminste wanneer het over kleine, dagelijkse strubbelingen gaat. Wanneer je met belangrijke dilemma’s of conflicten te maken hebt, moet je die natuurlijk wel met je ouders bespreken.
Laat je tranen wel zien en cijfer jezelf niet weg. Lees maar eens over Hoog Sensitieve Personen. Herken je jezelf daarin dan kun je beter je ouders uitleggen wat er aan de hand is.
Zo niet eens met dit advies. Beste teveel levenslessen, bespreek met je ouders dat je soms gewoon behoefte hebt om te ventileren en dat een luisterend oor al voldoende is.
Ga aub niet in je eentje piekeren over gebeurtenissen of je gevoelens “wegstoppen” in je kamer…
Wat jammer, deze reactie van Beatrijs. Zelf vraag ik altijd: wil je graag advies, of wil je gewoon even je verhaal kwijt?
Dan geef je je kind waar het op dat moment behoefte aan heeft, en dat voorkomt ook dat ze niet meer willen praten omdat ze continu ongevraagd advies krijgen.
Helaas kan ik me ontzettend goed inleven in “Te veel levenslessen”.
Jarenlang heb ik ongevraagd “wijze”adviezen gekregen, terwijl ik niks meer wilde dan mijn gedachten, gevoelens of emoties te delen.
Het resultaat was dat ik daarmee stopte met het onvermijdelijke gevolg dat ik werd beschuldigd een “binnenvetter” te zijn.
Mijn advies is om je helemaal niks aan te trekken van het onbegrip dat je ten deel valt, hoe moeilijk dat ook is,
Maak duidelijk dat je niet zit te wachten op goedbedoeld maar overbodig advies. Het enige dat jij wilt is erkenning van jouw gevoelens zonder dat er een pasklare oplossing wordt geboden. Te meer omdat die oplossing nooit ook maar enigszins behulpzaam is bij de verwerking van jouw probleem.
In de praktijk blijkt te vaak dat er een enorme communicatiekloof is tussen de hulpvrager en de hulpverlener. Laat dat feit je niet weerhouden om je eerlijke gevoelens met anderen te delen. Uiteindelijk zul je vast iemand vinden die precies begrijpt wat jij bedoelt.
Ik ben het maar ten dele eens met dit advies: ook ouders zijn in staat hun repertoire aan te passen. Ik herken mezelf als ouder in het verhaal van Te veel levenslessen. Mijn dochter heeft een tijdje terug gewoon duidelijk aangegeven: mam, je hoeft niet te helpen, ik wil gewoon dat je luistert zodat ik mijn verhaal kwijt kan of even kan uithuilen. Daar probeer ik me echt aan te houden en sindsdien gaat het beter. En als mijn dochter wél hulp of advies wil, geeft ze dat ook gewoon aan. Dit lijkt mij fijner en beter dan als tiener je emoties thuis verbergen en het contact met je ouders oppervlakkiger laten worden.
Ik sluit me aan bij de eerdere reacties. Ik ben het niet eens met het advies van Beatrijs. Dit gaat over communicatie.
Afstand nemen en je terugtrekken in je kamer is misschien een strategie die even werkt (dit was als kind altijd mijn strategie), maar uiteindelijk zal communicatie je veel verder helpen. Zelf heb ik als volwassene in relaties alsnog moeten leren praten over de gevoelens en behoeften van mij en de ander. Een ander begrijpt nou eenmaal niet vanzelf wat je nodig hebt.
Emoties mogen er zijn en als kind mag je van je ouders vragen wat jij nodig hebt. Je wil graag gehoord worden in plaats van advies. Zoiets kan je prima tegen je ouders zeggen. Van goede ouders mag je verwachten dat ze hun best zullen doen te luisteren naar de behoeften van hun kind.
Ook de behoefte van de ander zien (in dit geval de behoefte van je ouders je te helpen en te adviseren) en deze ter sprake te brengen helpt elkaar beter te begrijpen.
Je mag in gesprekken ook aangeven wat gedrag van de ander met je doet. ‘Ik voel me geïrriteerd/niet gehoord als ik advies krijg terwijl ik gewoon even wil ventileren’. En verwoorden van wat je bij de ander ziet: ‘Ik begrijp dat je bezorgd bent en mij graag wil helpen, maar ik heb nu behoefte om met rust gelaten te worden’.
Je komt zo tot volwassen communicatie. Accepteren van gevoelens, uitspreken van wat je echt nodig hebt, erkennen van de gevoelens van de ander etc hoort daar allemaal bij. En ook het aangeven van grenzen is hier onderdeel van.
Succes.
Beste, ik vind het niet echt een goed advies. Het komt mij voor dat jij als 15 jarige veel volwassener bent dan je ouders. Zij zitten in drama. Ga daar niet in mee. Emoties tonen is Top.
Het advies van Beatrijs vind ik wel goed. Een kind leert al met een knuffelbeer de eerste vorm van autonomie: zichzelf troosten. Een belangrijke vaardigheid. Dat betekent niet dat je niets deelt met anderen, dat zegt Beatrijs ook helemaal niet, wel dat er ook momenten zijn dat je het zelf af kunt, of het deelt met vrienden. Voordeel om soms eerst bij jezelf te rade te gaan is dat je niet beïnvloed wordt door de meningen van anderen. Denk dat het goed is als dit meisje meer op eigen benen gaat staan. Dat kan heel goed zonder opkroppen en geslotenheid. Er is zoiets als de juiste middenweg.