Tatoeages, gepast of niet

Beste Beatrijs,

Ik ben een man van 52 jaar en schoonmaker/ glazenwasser van beroep. Op mijn lichaam prijken meerdere tatoeages die ik lang geleden heb laten zetten. Op mijn beide onderarmen heb ik afbeeldingen van poppetjes die mijn twee dochters in hun peuterjaren hebben getekend. Hier schuilt ook mijn probleem. Mijn oudste dochter vindt tatoeages ordinair en vindt dat ik te allen tijde mijn lichaamsdelen moet bedekken als ik aan het werk ben, een korte broek is uit den boze. Het geeft geen pas en is aanstootgevende asociale opsmuk volgens haar. Mijn verweer dat deze versieringen best kunnen en een deel van mijzelf zijn wordt afgedaan als quatsch. Ik kleed mij verder netjes en zie er tijdens mijn werk verzorgd uit, maar wie heeft er nu gelijk?

Geef ik aanstoot?

Beste Geef ik aanstoot,

Niemand heeft in de gaten wat voor decoraties zich bevinden onder het driedelig pak van de notaris.

Tatoeages zijn een steeds wijder verspreid fenomeen en hebben hun negatieve associaties met zeelieden en gevangenisbewoners grotendeels verloren. Het blijft natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak. Het esthetisch oordeel is vrij. Er zullen altijd mensen zijn, zoals uw dochter, die tatoeages ordinair vinden, maar daar staan genoeg enthousiastelingen tegenover en niet te vergeten: onverschilligen die het niets kan schelen. Voor bepaalde formele klantcontacten zijn tatoeages misschien minder gepast, maar mensen die in een kantoor belangrijke onderhandelingen voeren of vergaderingen voorzitten doen dat niet met blote armen en benen. Niemand heeft in de gaten wat voor decoraties zich bevinden onder het driedelig pak van de notaris. Voor buitenberoepen of werk dat zich niet in de formeel zakelijke sfeer afspeelt maar bijvoorbeeld in de zorg of zoals in uw geval het schoonmaakwezen, bestaat er geen bezwaar tegen tatoeages en is er ook geen enkele plicht om ze te verbergen onder lichaamsbedekkende kleding.

Zeg tegen uw dochter dat er belangrijker dingen zijn om zich over op te winden. U doet niemand kwaad met uw tatoeages, ze zijn alleen maar een vorm van zelfpresentatie en er zijn maar weinig mensen die er aanstoot aan nemen. Misschien kunt u het boek Optocht der tattoos van Henri Beunders lezen (hierin beschrijft hij de geschiedenis van tatoeages en hun recente explosieve groei) en na lezing aan uw dochter ter hand stellen. Wie weet matigt zij haar veroordeling van u een beetje.