Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 28 en heb een ontzettend lieve vriend, met wie ik bijna een jaar samenwoon. Alles gaat goed, alleen erger ik mij aan kleine dingen. Zelf houd ik van aanpakken en ruim alles na gebruik meteen op. Mijn vriend gooit zijn sporttas met vuile kleren in de huiskamer neer en laat hem daar makkelijk een paar dagen rondslingeren. Dit typeert precies ons verschil in aanpak. De afspraak is dat hij verantwoordelijk is voor het afval. Ik moet hem er nogal eens aan herinneren om vuilniszakken of lege flessen weg te brengen. Zo zijn er nog wel meer kleine klusjes die hij gerust langere tijd laat liggen. Ik zie graag dat dingen aangepakt worden op eigen initiatief en niet omdat ik zeur. Als we erover praten, zegt hij dat hij in actie komt zodra er urgentie is, bijvoorbeeld als de papierbak echt vol is. Kan ik dit beter loslaten? Of moet ik mijn vriend hierop blijven aanspreken zodat hij zijn gedrag verandert, of moet ik mijn eigen verwachtingen bijstellen?
Huishoudelijke irritaties
Beste Huishoudelijke irritaties,
Aandringen op structurele gedragsverandering bij uw vriend maakt weinig kans.
Hier is geen simpele oplossing voor. Verschillende mensen hebben verschillende drempels voor rotzooi en de een wil (huishoudelijke) taken zo snel mogelijk achter de rug hebben, terwijl de ander het liever op de lange baan gooit. Bij samenwonende stellen is dit een van de meest voorkomende hobbels waar ze tegenaan lopen. Alle door u overwogen oplossingen zijn mogelijk, maar ik waarschuw u dat aandringen op structurele gedragsverandering bij uw vriend niet veel kans maakt. Ook verwachten dat het huishouden op zeker moment echt een gelijkwaardige onderneming wordt met eigen initiatieven van uw vriend geef ik weinig kans. Er zijn afspraken gemaakt over de taakverdeling, uw vriend is van goede wil, dus zit er niet te veel bovenop. Het komt wel in orde met die papierbak en die vuilniszakken. Por uw vriend op, als de aanblik u te veel wordt. Leg u niet neer bij een onuitgepakte sporttas die in de huiskamer rond slingert, maar plaats die op zijn helft van het bed. Als uw vriend wil gaan slapen, zal hij zich er wel om bekommeren.
Aanvaard dat u de leiding hebt over het huishouden. Niet omdat u een vrouw bent, maar omdat in een stel altijd een van de twee er meer oog voor heeft dan de ander en toevallig bent u dat in dit geval. Bekwaam u in de kunst van het terloops geven van opdrachten: ‘Zeg, kun jij dit of dat even doen?’ U vindt het vervelend om uw vriend te moeten aansporen, maar u kunt met hem afspreken dat u dat bij dringende zaken toch zal doen, niet omdat u zo graag de baas over hem wil spelen, maar omdat het u tegenstaat om willoos te moeten wachten tot hij zelf ergens een initiatief toe neemt, iets wat niet zal gebeuren, omdat hij, nou ja, er niet zo veel oog voor heeft.
Gouden tip voor de schrijfster: ik ben een sloddervos en dat weet ik. En mijn partner (een pietjeprecies) inmiddels ook. Wij hebben dé oplossing gevonden: een strikte taakverdeling. Ik doe het koken en de boodschappen, mijn partner ruimt op. In de tijd dat ik in de super sta of achter het fornuis, dan wordt er gestoft en gepoetst, als dat nodig wordt geacht. En wordt die ene slingerende schoen (zuchtend, dat wel) opgepakt en opgeruimd. Als het echt de spuigaten uitloopt, krijg ik dat te horen, of ligt er een stapel vuile was in mijn werkkamer. En verzoeknummers zijn inderdaad prima, zolang ze maar niet op klagende en verwijtende wijze worden gedaan. In het begin van onze relatie hadden we regelmatig mot over dit soort kleinigheden, de laatste 15 jaar amper.
Ik heb mijn man gevraagd of hij een leuke, jonge liefhebbende vrouw wil hebben, of een soort slovend moedertje voor een volwassen man. Na een paar maanden zag ik verbetering.
Prachtig en zeer wijs antwoord. Maar zelfs het hebben van ‘afspraken’ vind ik al gevaarlijk. Bijna altijd groeit een taakverdeling in het huishouden (ik heb het niet over de werkomgeving) enigszins organisch, en zo zijn mijn man en ik nu al veertig jaar zeer tevreden: hij zet thee en koffie; ruimt op, vult de afwasmachine, en zet het afval buiten. Ik kook, doe de was, koop de auto’s, en programmeer de televisie. En het kan op zevenentwintig miljoen andere manieren, alles is goed, als je maar geen eisen aan de ander gaat stellen.
Ik zit zelf in een relatie die inmiddels de 30 jaar is gepasseerd en geloof me: laat het maar los. Als je vriend ‘is zoals hij is’, zul je gewoon altijd moeten blijven aansturen. Als je dat er niet voor over hebt, dan is de oplossing om de relatie te verbreken (maar vraag je af of dat het waard is). Wij hebben hier in huis ook een taakverdeling. Ik doe het meeste, omdat ik maar 15 uur per week werk en mijn echtgenoot 40. Na al die jaren zijn er taken die hij zonder dat ik ernaar hoef te vragen, uit zichzelf doet, maar als voorbeeld: lege verpakkingen gooit hij nooit weg. Ikzelf ben dan nooit te beroerd om -zonder enige spoor van ergernis- hem te roepen “er ligt hier een lege fles shampoo van je, kun je die even weggooien”? (Al zou ik zelf naast de vuilnisbak staan). En dan wordt mijn vraag ook gewoon opgevolgd. En omdat ik ‘de leiding’ heb mbt het reilen en zeilen mbt huishouden en wat daarbij komt kijken, is enig commentaar van zijn kant dus nooit van toepassing, want dan is het simpel: als je wilt dat ik dat nu doe, dan had je daar eerder over kunnen nadenken en het wellicht zelf kunnen doen. Maar ik krijg nooit commentaar op hoe ik zaken in en om het huis regel ;)) Verder zijn wij trouwens geheel gelijk aan elkaar ;)
Ooit woonde ik ook met zo’n man samen. Mijn regel: wat niet in de wasmand zit wordt niet gewassen. Toen hij na een (korte) periode ineens geen schoon ondergoed meer had, was het laten rondslingeren snel afgelopen.
Verder vind ik de reactie van Christine erg leuk!
Oei het eeuwige dilemma, en in mijn bescheiden mening de sleutel tot een succesvolle relatie: in hoeverre kun je (echt) accepteren dat de ander andere prioriteiten heeft. En dit niet als verwijt gebruiken in ruzies. Taakverdeling afspreken is echt wel handig, waarbij jij de meer dagelijkse dingen doet en hij de meer structurele. Was is voor hem een goeie, veel werk, zeker als er wellicht kinderen in de toekomst bij komen. Kan best een paar dagen liggen, zonder dat je meteen niks te dragen hebt. En vooral over je hart strijken als lievelingsblouse ineens met de nieuwe blauwe spijkerbroek is gewassen. Ik zie het bij vrienden die kinderen krijgen en waar dit niet goed is geregeld; dan ontstaat er echt oorlog.