Beste Beatrijs,
Mijn partner en ik zijn bijna vijf jaar samen. Het is niet fraai, maar we hadden al een relatie voordat we beiden gescheiden waren. De kinderen van mijn vriend veroordelen dat. Beiden studeren en wonen op kamers. Zij hebben al die tijd geweigerd om mij te ontmoeten en zien hun vader alleen maar tijdens vakanties in het buitenland en etentjes. Ik heb altijd gezegd dat ik hen graag wil leren kennen. Mijn partner en ik wonen niet samen, zodat zij zonder mij tegen te komen bij hun vader langs kunnen komen, wat ze zelden of nooit doen. Ze lijken hem alleen maar te willen zien als er een duur etentje of vakantie aan vast zit. Toen de vader van mijn vriend overleed, wilden zijn kinderen alleen naar de begrafenis gaan, als ik weg zou blijven. Ik ben toen niet gegaan, hoewel ik erg gesteld was op mijn schoonvader. Ik snap dat mijn vriend bang is om het contact met zijn kinderen te verliezen, maar het valt me zwaar dat hij alles van hen slikt. Het lijkt ondenkbaar dat ik hen ooit zal zien bij mijn vriend thuis, laat staan bij mijlpalen zoals een huwelijk. Hij denkt dat ze op den duur wel zullen bijtrekken, maar ik zie geen enkel hoopvol teken. Dit is een grote, donkere wolk en ik weet niet of ik dit nog lang aankan. Wat kan ik doen?
Een ellendige impasse
Beste Een ellendige impasse,
De voorgeschiedenis van ontrouw zal er zeker toe hebben bijgedragen dat de kinderen niets met u te maken willen hebben. Maar op een gegeven moment moet die wrok toch een beetje optrekken en zullen ze de nieuwe situatie moeten accepteren. Er is overigens weinig wat u kunt doen, behalve met uw vriend praten en proberen hem zo ver te krijgen dat hij zijn lijdzaamheid overwint. Na vijf jaar kan hij best eens zijn moed bij elkaar rapen en zijn kinderen voorstellen om u te ontmoeten. Misschien is er een van de twee kinderen van wie hij vermoedt dat die net iets minder boos is dan de ander. Uw vriend kan dan met dat ene kind een aparte afspraak maken. Hij kan uitleggen dat de status quo hem erg dwars zit, dat hij weet dat zijn kinderen hem de schuld geven van het mislukte huwelijk, dat hij die schuld ook volop erkent, maar dat hij het vreselijk zou vinden, als hij tot in lengte van dagen hiervoor gestraft zal blijven worden. Hij kan beter niet zeggen dat u, zijn nieuwe partner, hier zo onder lijdt, maar dat hijzelf hieronder gebukt gaat – dat zal de kinderen net iets meer aanspreken.
Het moet op te brengen zijn om een uurtje wederzijdse beleefdheid in acht te nemen.
Inzet van het gesprek moet niet zijn dat u en de kinderen beste maatjes worden, maar dat beide partijen on speaking terms komen, zodat iedereen bij bijzondere gelegenheden in dezelfde ruimte kan verkeren. Dit omdat hij het niet langer kan opbrengen om een belangrijk deel van zijn leven (u) voor zijn kinderen taboe te houden. Het voorstel is om een keer thee te komen drinken en kennis te maken. Het moet op te brengen zijn om een uurtje wederzijdse beleefdheid in acht te nemen. Als het ene kind over de brug is, zal het andere hopelijk volgen.
Als uw vriend het niet aandurft om, ongeacht het resultaat, zijn rol als geslagen hond van zich af te werpen en hierover met zijn kinderen in gesprek te gaan, zou u op den duur genoeg kunnen krijgen van de hele relatie. Maar als uw vriend zijn nek eens voor u uitsteekt, valt ook een aanhoudend nee van de kinderen allicht beter te verdragen.
Uw vriend is net zo ‘schuldig’ als u. Waarom willen ze dan wel met hem praten? Voor hun moeder zal het vreselijk pijnlijk geweest zijn, maar zijn de kinderen dan heilig?
Het hoeft niet zo te zijn dat de kinderen hun vader levenslang willen straffen voor zijn ontrouw. De andere kant van de medaille zou kunnen zijn dat de kinderen, iedere keer als ze die vriendin zien, weer de gevoelens van verdriet en eenzaamheid ervaren die ze indertijd hebben meegemaakt. Ze willen niet dat die gevoelens telkens opnieuw getriggerd worden. De enige manier om dat te vermijden is door uit de buurt van de vriendin te blijven.
Door de houding van de kinderen als “wrok” te betitelen, worden we al een bepaalde kant uitgestuurd. Er zijn ook andere termen te bedenken: “loyaliteit” (aan hun in de steek gelaten moeder) bijvoorbeeld, of “rechtvaardigheidsgevoel”. Dan wordt het al meteen een ander verhaal.
Met of zonder wrok hebben de kinderen de situatie geaccepteerd, maar dan op een manier die voor de stiefmoeder niet prettig is. Ze hebben een goede verhouding met elkaar, hun moeder en vader en leven een eigen leven als volwassenen. De vader heeft er zo te lezen niet veel last van dat er geen contact is tussen zijn nieuwe partner en zijn kinderen. Het idee om één van de kinderen te benaderen om de situatie te bespreken, vind ik niet verstandig. Daardoor kan makkelijk frictie tussen de kinderen ontstaan en dat moet de vader niet willen. Wie weet dat er in de toekomst toenadering mogelijk is. Vijf jaar is nog niet zo lang.
“dat de kinderen hem de schuld geven van het mislukte huwelijk, dat hij die schuld ook volop erkent”.
Sorry, maar ik kan nergens uit het verhaal opmaken dat de schuld van de scheiding alleen bij de man ligt.
Beatrijs gaat hier wel erg ver. Scheiding? Oh, maar dan is de man schuldig.
Nooit gehoord van “Waar twee vechten hebben twee schuld? ”
Verder wordt in het hele relaas van Beatrijs wel erg de nadruk gelegd op de “schuld ” van de man aan de scheiding en de hele onverkwikkelijke situatie.
Maar ook hier weer geldt “Waar er twee vechten hebben er twee schuld.” De volwassen kinderen zouden op zijn minst de bereidheid kunnen tonen om de kant van vader aan te horen.
Jammer dat Beatrijs zo onvoorwaardelijk op de hand van de kinderen is, zonder ook maar één moment stil te staan bij wat de scheiding voor de man heeft betekent.
@Wilma.
De man heeft de vrouw bedonderd. Hoezo dan ’twee vechten, twee schuld’? Ik lees ook niet dat het een vechtscheiding was. Ik lees alleen dat vader moeder heeft bedrogen, dat de inmiddels jong volwassen kinderen niet zo’n zin meer hebben in vader, en al helemaal niet in de vrouw waarmee hij hun moeder bedrogen heeft. Dat is hun goed recht. Wat de scheiding voor de man heeft betekend, dat weten we niet. We weten wel dat hij de scheiding over zichzelf heeft afgeroepen door zijn vrouw te bedriegen.
Speelt de moeder van de kinderen hier een rol? Misschien wil zij beslist niet dat de kinderen contact hebben met de huidige partner van hun vader. En als de kinderen alleen contact met hem hebben als er iets te halen valt (dure etentjes en dito vakanties) laat hun verhouding met hun vader te wensen over.
Ik ben het met Wilma eens dat de schuld van de scheiding, ook al was er sprake van ontrouw, niet per se bij de man moet liggen. Waar kwam die ruimte voor ontrouw vandaan? Welke gaten zaten er in het huwelijk? Hoe dan ook, de man zou meer moeite mogen doen om aan de kinderen te tonen wat zijn huidige partner voor hem betekent en van hen vragen daar begrip voor te hebben.
Wilma, lief dat u opkomt voor de man in dit verhaal. U heeft gelijk, misschien heeft niet alleen hij schuld aan de scheiding of de mislukking van het huwelijk. Daar drukt Beatrijs zich wat ongenuanceerd uit.
Maar toch. Ook al zou zijn vrouw onuitstaanbaar zijn geweest, dan nog is het niet netjes (om het zacht uit te drukken) al een relatie te beginnen voordat de scheiding fatsoenlijk afgerond is. Dat zoiets gebeurt kan allemaal heel begrijpelijk zijn, toch is dat niet hoe het hoort. Dát kan de vader maar beter ruiterlijk toegeven. In die zin denk ik dat Beatrijs toch wel een punt heeft.