Beste Beatrijs,
Een goede vriendin en ik kennen elkaar al meer dan veertig jaar. Wij bespreken van alles en hebben elkaar al vaker door moeilijke periodes heen kunnen helpen. Sinds enige tijd heeft haar volwassen dochter problemen op gezondheidsgebied. Eerst was die dochter daar open over, maar nu wil ze geen steun (bemoeienis) van anderen meer. Die houding gaat zo ver dat de dochter haar moeder verboden heeft nog met anderen over haar situatie te spreken. Dit geeft mijn vriendin veel stress. Zij heeft veel verdriet over de ziekte van haar dochter, maar mag dit niet meer met mij of met wie dan ook delen. Ons contact is nu ‘vreemd’, want ik mag niet naar haar dochter vragen, terwijl ik zie dat mijn vriendin het moeilijk heeft. Ze zegt dat ze de wens van haar dochter moet respecteren. Vindt u dat haar dochter zoiets mag vragen?
Spreekverbod
Beste Spreekverbod,
Nee, natuurlijk mag de dochter zichzelf niet verklaren tot taboe gespreksonderwerp voor haar moeder. Een mens is niet alleen van zichzelf, maar ook van anderen met wie een relatie van betekenis wordt onderhouden. Privacy, alles goed en wel, maar het lot van een kind heeft een rechtstreekse weerslag op de geestesgesteldheid van ouders.
Het is niet goed om aldoor maar in je eentje te malen over iets wat je dwarszit.
Het is te dol voor woorden als iemand die een ziek kind heeft daar om privacyredenen van dat kind niet over zou mogen praten met een goede vriendin. Daarmee veroordeelt die dochter die moeder tot leugenachtigheid: ze mag immers niet uitweiden over wat haar dwarszit.
Ik raad u aan om tegen uw vriendin te zeggen dat ze het verbod van haar dochter aan haar laars moet lappen. Zeg tegen haar: ‘Luister, ik wil me niet opdringen en ik wil ook niet vissen naar info die niet voor mij bestemd is, maar als het je zou opluchten om met mij over X te praten, wees ervan overtuigd dat ons gesprek binnen deze vier muren blijft. Het is niet goed om aldoor maar in je eentje te lopen malen over iets wat je dwarszit.’ Uw vriendin hoeft haar dochter niet op de hoogte te stellen van wat ze precies met wie bespreekt. Uw vriendin heeft net als haar dochter recht op haar eigen privacy en haar eigen confidanten.
Ik vind Beatrijs’s reactie erg ongepast. Op deze manier gaat dochter haar moeder niet meer vertrouwen, ze is heel duidelijk geweest tegenover haar moeder over haar grenzen. Een ziekte is hoogst persoonlijk en geen gespreksonderwerp van derden als de dochter dat niet wil. De moeder is ‘leugenachtig’ als ze het vertrouwen van haar dochter respecteert? Ben je leugenachtig als je persoonlijke informatie van iemand anders die jou dat in goed vertrouwen heeft gegeven niet doorverteld? Volgens mij leven we in gescheiden werelden…
Onzin, dit gaat helemaal niet over het al dan niet ‘doorvertellen van persoonlijke informatie’. Moeder heeft het zelf moeilijk met de situatie en heeft waarschijnlijk behoefte om haar eigen gevoelens te bespreken met de mensen die ze zelf vertrouwt. Dat moet iemand inderdaad gegund zijn. Ik zie ook het probleem niet zo: de ziekte van dochter is tenslotte al bekend omdat zij er zelf aanvankelijk open over sprak. Wat valt er dan in hemelsnaam nog te verzwijgen? Het lijkt mij wreed om je moeder daarna nog een spreekverbod op te leggen. Mag zij dan haar verdriet niet verwerken door er met een goede vriendin over te praten?
“Eerst was die dochter daar open over, maar nu wil ze geen steun (bemoeienis) van anderen meer.”
Ik lees hierin dat de dochter het niet fijn vindt als ze door anderen steeds aangesproken wordt over haar gezondheid. Oók niet als het goed bedoeld of slechts uit beleefdheid is. Het is voor haar geen prettig onderwerp of in ieder geval geen onderwerp waar ze het zomaar met iedereen over wil hebben. Ik denk dan ook dat de dochter er met haar verzoek aan haar moeder vooral voor wil zorgen dat ze niet steeds meer tekst en uitleg hoeft te geven.
Misschien kan moeder met haar dochter overleggen dat ze af en toe haar eigen hart wil luchten en dat ze aan de mensen die ze in vertrouwen neemt zal vertellen dat haar dochter het zelf niet prettig vindt er over te praten, en hen zal vragen het daarom niet ter sprake te brengen, tenzij dochter er zelf over begint? Ik denk dat iedereen dat verzoek wel wil respecteren en zo zijn beiden tevreden.
Nou, ik zou het niet erg plezierig vinden als ik een pijnlijke ziekte had en m’n moeder zat die wekelijks te bespreken met een vriendin. die ziekte is geen openbaar bezit. ik kan me best voorstellen dat die dochter het niet prettig vindt. ik heb zelf ook een ziekte, en ik vind het erg onplezierig dat mijn partner hierover heeft gesproken met anderen. het is gewoon simpelweg prive.
Het gaat hier wél over het doorvertellen van persoonlijke informatie van een derde, namelijk de dochter. Anders werd deze niet aangesproken door anderen.
Dat de dochter eerder wel open over haar situatie heeft gesproken, maakt niet uit. Ze is van mening veranderd. Dat is haar goed recht. Wellicht is het ziektebeeld ernstiger geworden, of had zij niet verwacht dat haar moeder zoveel persoonlijke zaken aan derden zou vertellen. In dat geval is de openheid die zij jegens haar moeder had, miskend als openheid in het algemeen. Degene om wie het gaat, bepaalt. Ik vind dat de dochter erop moet kunnen vertrouwen dat wat zij in vertrouwen vertelt, ook in vertrouwen gehouden wordt.
Natuurlijk wil haar moeder haar hart luchten. Wanneer zij aan haar vriendinnen vertelt dat ze het moeilijk heeft met onzekerheden, hoeft ze echt geen details over de ziekte van haar dochter te geven. Wanneer ze dat niet kan zonder persoonlijke details te vertellen, kan ze ofwel beter tegen haar dochter vertellen dat ze haar vertrouwen niet waard is, of ze moet haar mond houden.
Wat Beatrijs adviseert, vind ik schandalig. Waarom weegt het recht van de moeder om zaken door te vertellen zwaarder dan de wens van de dochter om het niet te doen? De moeder heeft kennelijk wel recht op haar eigen privacy, maar de dochter niet. Met zo’n advies krijg je ruzie in families op tijden waarin zoiets zeer ernstige gevolgen kan hebben.
Die dochter kent haar moeder langer dan vandaag. Als zij weet dat haar moeder een kletskous is – wat ik me nog afvraag – had zij al direct tegen haar moeder moeten zeggen dat het een geheim was en dat zij daar niet met derden over moet praten. Dan rijst de vraag of zij het wel aan haar moeder moest vertellen.
Dan nog vind ik dat de moeder er gerust met haar hartsvriendin over mag praten zonder meteen in detailsl te treden. Zoals de dochter het graag bij haar moeder kwijt wil, zo wil de moeder het bij haar vriendin kwijt.
Je zit hier met een aantal dingen
1. dochter is ziek en praat er over. Ze komt er later op terug
2. moeder zit ermee en wil haar hart luchten
Ze staan allebei in hun recht. Wat hier nu wel nodig is om eens te bespreken tot hoever moeder haar hart kan en mag luchten (haar goed recht) zonder haar dochter het gevoel te geven dat er over haar geroddeld wordt. Elkaar aan de ketting leggen levert niets op.
Mijn moeder heeft ongevraagd ook gesproken met mensen over een psychische aandoening, waarvan toen nog maar de vraag was of ik daar daadwerkelijk aan leed. Bovendien begreep mijn moeder niks van mijn diagnose en pikte ze alleen de dingen eruit die ze van iemand anders had gehoord (dat ik manipulatief was, loog, zelfmoordneigingen had, depressief was en meer van dat soort nare zaken). Dat het wel eens erfelijk kon zijn, was de enige reden dat ik het haar verteld had en dan nog was alles in vertrouwen…
In plaats van te vertellen wat mijn aandoening in mijn relatie met HAAR deed, vertelde ze over wat IK deed: naar de psychiater, opgenomen in psychiatrische instelling, zelfmoordgedachten. Dat was niet alleen niet waar, maar daarnaast vond ik het niet prettig dat ze over mijn gemoedstoestand sprak. Ik had het wel goed gevonden als mijn moeder het bij zichzelf had gehouden en had gezegd wat voor moeite het haar kostte om mij te begrijpen in deze zware periode. Ze had daarbij nooit de diagnose hoeven noemen, want die is later dus gecorrigeerd in iets heel anders en nu loop ik met een stempeltje dat is aangebracht door mijn moeder en ik er niet meer af krijg…
Een spreekverbod is idd te rigoureus. Wat de moeder wél kan bespreken met derden, is hoe ZIJ zich erbij voelt dat haar dochter ziek is, wat het met haar doet, dat zij er verdriet van heeft. Dat kan zij doen zonder in details te treden over de ziekte en het verloop ervan.
Want ik ben het roerend eens met degenen die stellen dat het niet prettig is als met derden over jouw gezondheidstoestand gesproken wordt. Je moet met je eigen moeder kunnen praten zonder dat je je zorgen maakt over aan wie zij het vertelt, en vooral aan wie die persoon het weer vertelt en zo verder…
ik vind het eigenlijk redelijk egoistisch van die dochter om haar moeder een spreekverbod op te leggen. Zijzelf kan haar verhaal kwijt aan en kan haar zorgen delen met haar moeder. Maar ze laat haar moeder achter met een berg emoties, zorgen en onzekerheden waar ze geen kant mee heen kan…. want ze heeft een spreekverbod.
Dat kan je dat mens niet aandoen, het gaat wel over haar dochter (en dus niet een willekeurige passant danwel verre kennis)!! Ze maakt zich enorm zorgen (net als de zieke zelf), maar kan nergens heen met haar verhaal en verdriet.
Als die dochter met iemand wil praten zonder dat de toehoorder emotioneel betrokken is en dat ook moet uiten bij een ander, dan moet ze een therapeut of pastoor opzoeken, die hebben beroepshalve al een spreekverbod en die zijn ook emotioneel minder betrokken.