Solliciteren met moeilijke naam

Beste Beatrijs,

Een vriendin van ons heeft het probleem dat zij ondanks vele sollicitaties nooit uitgenodigd wordt voor een gesprek. Zij is een Iraakse van 42 jaar die inmiddels de Nederlandse nationaliteit heeft. Na haar cursussen Nederlands heeft zij een opleiding financieel boekhouden gevolgd, waarvoor zij met goede cijfers is geslaagd.

Zij wil heel graag een baan. Tijdens een van onze gesprekken vroeg zij ons of haar naam, Intifadha, een barrière zou kunnen vormen. Haar ouders hebben haar zo genoemd, omdat zij op bevrijding hoopten. Intifadha is bang dat zij geassocieerd wordt met de Palestijnse strijd, en daarom hier niet aan het werk komt. Wij hebben haar gesuggereerd om haar naam te veranderen in ‘Inti’ of ‘Fadha’. Zij heeft daar heel veel moeite mee, omdat zij haar land en familie ook al verloren heeft. Wat zou u haar aanraden?

Namens Intifadha

Beste Namens,

Het is voor immigranten zonder meer moeilijk om aan het werk te komen. Een accent of het niet geheel vlekkeloos gesproken Nederlands doet sollicitatiecommissies huiveren – vaak geheel ten onrechte. Maar in het geval van uw vriendin komt zij niet eens door de eerste ronde (de selectie van brieven) heen. Ik denk dan toch dat er meer aan de hand is dan alleen die voornaam. Leeftijd bijvoorbeeld. Veel bedrijven en instellingen gooien – evenzeer geheel ten onrechte – brieven van iedereen boven de veertig onmiddellijk in de prullenbak. Uw vriendin zou na een afwijzing moeten navragen wat precies de reden was. Wie weet wordt zij zo iets wijzer.

Zij moet verder haar concept-sollicitatiebrief voorleggen aan iemand die in die wereld verkeert en die kan beoordelen of die zodanig kan worden verbeterd dat ze wèl wordt uitgenodigd voor een gesprek. Zolang zij geen baan heeft, moet ze proberen via vrijwilligerswerk praktijkervaring op te doen. Ze kan misschien penningmeester worden van een of andere vereniging? Dat telt ook mee op een curriculum vitae.

Uw vriendin mag blij zijn dat haar voornaam niet haar achternaam is. Een voornaam heb je nauwelijks nodig bij het solliciteren. Zij kan haar sollicitatiebrief achternaamsgewijs ondertekenen en daarbij haar voorna(a)m(en) tot initialen reduceren. Voor de duur van het hopelijk daaropvolgende gesprek kan zij haar voornaam al mompelend verhaspelen tot iets wat niet onmiddellijk tot gespits van oren leidt. Men spreekt sollicitanten gewoonlijk met meneer of mevrouw Achternaam aan. Zodra zij ergens is aangenomen, kan zij haar onvervreemdbare voornaam tevoorschijn toveren. Daar kun je niet voor worden ontslagen.