Beste Beatrijs,
Deze week stapte ik (man, vijftiger) de voordeur uit, toen plots drie buurkinderen in de leeftijd van vijf tot tien jaar mij de doorgang beletten. Alle drie hielden ze een neppistool of -geweer op mij gericht. ‘Geef je over!’ schreeuwde de eerste. ‘Ik schiet je dood’ dreigde de tweede. ‘Ik schiet alle ramen van je huis kapot!’ voegde de derde er aan toe. Even was ik sprakeloos. Beelden van dodelijke schietpartijen op high schools en kapotgeschoten steden in Syrië flitsten door mijn hoofd. ‘Dat kun je niet menen!’ was het enige dat ik kon uitbrengen, terwijl ik mijn armen langzaam omhoog stak. Toen de drie soldaatjes om de hoek waren verdwenen, voelde ik de impuls om de ouders aan te spreken die een paar huizen verder wonen. Ik zag ervan af uit onzekerheid over een mogelijk minder begripvolle reactie van de ouders op mijn klacht over hun geliefde kinderen. Tegelijk vind ik het echt niet kunnen dat een buurkind mij ‘Ik schiet je dood!’ in het gezicht schreeuwt. Ben ik overgevoelig? Is dit normaal hedendaags speelgedrag? Wanneer ik een volgende keer mijn leven niet zeker ben, hoe pak ik dit dan aan?
Agressieve buurkinderen
Beste Agressieve buurkinderen,
Tja, het zijn kinderen hè. En nog tamelijk jong ook, met alle onbezonnenheid van dien. Ze waren waarschijnlijk scènes uit films of computerspelletjes aan het naspelen. U had echt niet uw handen in de lucht hoeven te steken. U had ze koeltjes kunnen toespreken: ‘Jongens, hou eens even op met die rotgeintjes. Laat me er door en ga voetballen of zoiets.’ Ik begrijp wel dat u geschrokken bent van deze nep-overval, maar ik weet niet of het verstandig is om aan te bellen en u te beklagen bij de ouders. Dat maakt het incident groter dan het is. In plaats van doelgericht verhaal halen, kunt u beter een omweg nemen. Wacht af tot u een van de ouders ziet op straat, en schiet hem of haar terloops aan: ‘Zeg, nu ik u toch zie, dat zoontje van u en z’n vriendjes joegen me laatst de stuipen op het lijf met speelgoedpistooltjes en doodsbedreigingen. Stel dat ze dat bij een oud dametje zouden doen. Die zou een hartaanval van de schrik kunnen krijgen! Misschien moet u tegen hem zeggen dat hij en z’n vriendjes geen buren moeten bedreigen.’
Als u het een beetje luchtig houdt en niet zozeer spreekt vanuit uw eigen ontsteltenis, maar uit consideratie met andere (oudere) buurtgenoten, zullen de ouders dat minder als een frontale aanval op hun eigen bloedjes opvatten en dringt uw boodschap beter door. Hopelijk spreken ze later een hartig woordje met hun kinderen.
Dit is geen ‘hedendaags speelgedrag’, het is van alle tijden.
Je zou het als tegenhanger van alle machtsvertoon waarmee kinderen moeten dealen kunnen beschouwen.
Vat het niet zo persoonlijk op, het is absoluut geen uiting van agressie! het is onschuldig kindervermaak.
Uw reactie zegt wel veel over het angstklimaat waarin veel volwassenen leven; mede veroorzaakt door de voortdurende stroom hedendaagse informatie, hierdoor is het onderscheidingsvermogen verzwakt.
Beste meneer, ik kan niet over de ouders van die kinderen spreken maar ik had het niet erg gevonden als u mij op de hoogte had gesteld over het incident. Ik had mijn kind er zeker op aangesproken.
(Ik bedenk me nu ter plekke overigens: ik verwacht dat die kinderen uit een omgeving komen waar ze blootgesteld worden aan agressiviteit in de vorm van actiefilms en games. Dus hun ouders zien zo’n incident anders dan wij.)