Beste Beatrijs,
Sinds kort woon ik (man, 33) samen met mijn vriendin. Het bevalt ons allebei erg goed: ik voel me erg thuis in ons nieuwe huis en we hebben het samen erg gezellig. Er is alleen voor mij één probleempje ontstaan: mijn vriendin blijkt elke nacht haar knuffelkonijn Pluisje mee naar bed te willen nemen. Ik vind dit eerlijk gezegd raar. Is dat niet infantiel voor een volwassen vrouw? En daarnaast: ze heeft mij nu toch om mee te knuffelen? Ik durf het onderwerp niet zo goed aan te snijden, ik wil geen conflict creëren om zoiets pietluttigs. Tegelijkertijd voel ik me er wel een beetje ongemakkelijk bij. Wat te doen?
Konijn in bed
Beste Konijn in bed,
Een ding met oogjes lijkt al snel een bezield wezen.
Uw vriendin wil haar knuffelkonijn elke nacht naar bed ‘meenemen’. Houdt dat in dat haar konijn overdag op de bank zit? Als er sprake is van het konijn ‘verplaatsen’ (overdag zit het in de huiskamer of aan tafel, ’s nachts in bed), zou dat reden voor zorg zijn. Voor kleine kinderen fungeert een favoriet speelgoedbeest vaak als transitieobject: als het kind het even moeilijk heeft of hangerig of slaperig is, grijpt het z’n knuffelbeest vast om steun aan te ontlenen. Als het kind ouder wordt, is het speelgoedbeest overdag niet meer nodig en blijft het in bed om ’s avonds mee in slaap te vallen. Sommige mensen blijven hun hele jeugd en volwassenheid gehecht aan die aanwezigheid in bed. Dat kan op zichzelf geen kwaad. U vindt het kinderachtig gedrag voor een volwassen vrouw, maar dat komt doordat het pluizige object oogjes heeft. Een ding met oogjes lijkt al snel een bezield wezen. Als u de oogjes wegdenkt, blijft er alleen een zacht kussentje over met een paar uitstulpingen en een bepaalde voor uw vriendin vertrouwde geur. U zou er waarschijnlijk geen probleem mee hebben, als uw vriendin een of ander kussentje zonder zoogdiervorm in haar bed had liggen.
Als u merkt dat uw vriendin liever met haar speelgoedkonijn knuffelt dan met u, of wanneer uw vriendin haar konijn de hele dag met zich mee sleept, zou u eens een gesprek met haar kunnen voeren over geestelijk welzijn en de afhankelijkheid van pluizige objecten, maar als dat konijn alleen maar als decorstuk in bed ligt, raad ik u aan om u er niet aan te storen. Zie ook ter opvrolijking op YouTube het liedje ‘Mijn konijn en ik‘ (uit de musical ‘Bah, september’, 1966).
Als het je dwars zit wel erover praten. Los van of je je zorgen moet maken of niet, ik zou het een afknapper vinden.
Waarschijnlijk moet ze zich even losmaken van konijn en heeft de transitie naar ‘ik heb nu een nieuwe vriend’ ook wat tijd nodig, konijn kan daar juist bij helpen.
Ik sliep vroeger in mijn eigen bed, zonder knuffels, maar nadat ik een lange relatie had gehad en die uitging, sliep ik met een kruik. Dat werd een gewoonte.
Ik heb er wel eens met iemand over gesproken, want het had die nacht gestormd en ik had een halfuur naar de dop van de kruik gezocht, die achter de wasmachine lag.
Ik zei dat ik me stom voelde, ik was tenslotte afhankelijk van een kruik.
Diegene zei; ‘Er zijn tientallen mensen die niet goed kunnen slapen, of er nou storm is of niet. Mensen die stress voelen, slaappillen nodig hebben en allerhande muziekjes. Mensen die met een föhn of ventilator aan slapen, een white-noise-machine kopen of oordopjes in moeten vanwege geluid. Wees blij dat jij fijn kunt slapen met een kruik. Het zou een stuk naarder zijn als je níet kon slapen, ook niet met een kruik. Of dat je slaappillen nodig had.’
Ik kreeg ooit als student van mijn vriendje een grote beer die bromde als je op zijn buik drukte. Wij woonden niet samen, maar als mijn vriendje bleef slapen ging de beer van bed. Later toen het uitging mocht beer blijven. Toen ik een nieuwe relatie kreeg en ging samenwonen heb ik de beer aan een vriendin gegeven die zwanger was. Ik bedoel: soms moet je een geschikt moment kiezen om afscheid te nemen van een object met emotionele waarde. Mijn beertje van toen ik drie was zit trouwens nog steeds in een koffer in de berging.
Gek genoeg ben ik vlak na mijn bovenstaande reactie in augustus, tijdens het winkelen een klein konijntje tegengekomen, een witte.
Ik moest gelijk aan dit verhaal denken, maar hij was ontzettend zacht en ik heb het toch aangeschaft. En na een ritje in de wasmachine, in bed gelegd.
Toen ik naderhand tijden een buurtpraatje iets over een knuffeltje in bed noemde, zei een vrouw; ‘Oh, ik slaap met een Kermit! Die zetten mijn man en ik samen op de bank, met een boek in zijn handen. En ’s avonds gaat hij weer mee naar bed.’
Hierop zei de ander ; ‘Och wat leuk, ik heb een Olifant en Aapje. En een vrij groot Konijn in mijn vakantiehuis, mijn vriend dekt hem altijd toe, als ik uit bed ga!’
De derde was moeder en zei; ‘Ik heb het oude knuffel-Papegaaitje van mijn zoontje in bed liggen.’ En ik zei; ‘Nou, ik heb sinds kort een wit konijn.’ Grappig hè? Ik wist niet dat er zoveel mensen met een knuffel sliepen.