Beste Beatrijs,
Als frisse vader vind ik het leuk om het over mijn dochter te hebben. Het valt me op dat sommige mensen daarop reageren door over hun huisdier te praten. Hoewel ik goed begrijp dat niet iedereen gezegend is met het krijgen van een kind, en dat een huisdier in hun beleving het dichtst bij komt, vind ik het toch ongepast. Het verloop van een zwangerschap, een heftige bevalling en vervolgens de slapeloze nachten zijn niet vergelijkbaar met het kopen en houden van een hond of kat. Ik vind dat een belediging voor mijn vrouw en dochter. Eigenlijk wil ik daar iets van zeggen. Wat is dan gepast?
Jonge vader
Beste Jonge vader,
Begrijpelijk bent u vol van uw pasgeboren dochter en uw verse vaderschap. Toch is het beter om rekening te houden met degene die u voor u hebt. Natuurlijk – als u net vader bent geworden, krijgt u van iedereen felicitaties en praat u ruim over uw kindje met uw familie en vrienden. Ook later kunt u dat nog steeds doen. Maar om uzelf te beschermen raad ik u af om het onderwerp ‘pasgeboren baby’ lukraak met iedereen aan te snijden. Als u een heel verhaal houdt over de strubbelingen van het verse vaderschap, moet dat maar net in goede aarde vallen bij uw gespreksgenoot. Iemand zonder kinderen zal zich niet altijd aangesproken voelen door uw uitweidingen en begint dan om toch iets bij te dragen aan het gesprek misschien over een huisdier. Dat is niet erg passend (u vindt het zelfs een belediging voor uw vrouw en kind), maar die gespreksgenoot heeft niets beters om een beetje bij u aan te sluiten.
De meeste mensen zonder persoonlijke ervaring met baby’s vinden andermans verhalen over bevallingen, luieruitslag en doorwaakte nachten totaal oninteressant. Kijk dus een beetje uit met wie u uw recente vaderschap bespreekt. U kent vast mensen in uw omgeving, die wel affiniteit met het onderwerp hebben. Voer met hen uw shop talk.
Mijn huisdier is voor mij net zo belangrijk als uw kind en reken maar dat ik nachten wakker heb gelegen om een ziek kitten in leven te houden, dus wie is hier nu beledigend? Een beetje empathie zou u sieren, zeker tegenover mensen die ongewenst kinderloos zijn. Die empathie kunt u meteen uw dochter aanleren. Dan wordt ze een nog mooier mens dan ze in uw ogen al is.
Als ongewild kinderloos vrouw wil ik aan Beatrijs haar prima antwoord toevoegen dat; buiten het niet kunnen aansluiten op verhalen over pasgeboren kindjes; ik ook niet zit te wachten op ongevraagde confrontatie met mijn gemis.
Bij naaste familie en vrienden is het een ander verhaal, maar die kennen ook onze situatie.
Super fijn voor briefschrijver dat hij vader is geworden en heel gelukkig. Maar ik zal het met mijn 2 honden moeten doen. In plaats van beledigd te zijn, zou meegevoel voor een ander niet misstaan.
Ook bij anderen die wel kinderen hebben, valt dit onderwerp vaak niet in goede aarde. Het is gewoonweg vaak niet erg interessant, voor sommigen vergelijkbaar met gesprekken over het huishouden of vacantie. Men kan dit dus beter vermijden, tenzij men weet dat de ander er echt in geïnteresseerd is en niet alleen doet alsof voor de beleefdheid.
Wanneer men vragen over het onderwerp krijgt (vaak uit beleefdheid), geve men een beknopt antwoord. Men ga er vooral niet te lang op door.
Ik snap helemaal dat jonge ouders vol zijn van hun pasgeboren kroost. Maar ook ik heb collega’s die net ouder zijn geworden en je elke dag weer met nieuwe filmpjes en nieuwe foto’s confronteren die je allemaal moet bekijken om vervolgens voor de 100e keer te zeggen hoe geweldig hun kind is. Dankzij telefoons met camera wordt tegenwoordig soms werkelijk elke minuut gefilmd of anderszins vastgelegd. En bij de beelden komen de verhalen, dag-in, dag-uit: hoe lang de kleine nu weer geslapen heeft, hoe vroeg hij/zij wakker was, het eetgedrag van de pasgeborene, en noem het maar op. Elke dag weer. Hoezeer ik ook begrijp dat voor kersverse ouders iedere vingerbeweging die het kind maakt, wereldnieuws is, voor mij is het dat niet. En heus, ik vind het leuk zo af en toe, eens in de zoveel weken/maanden, een nieuwe foto van de kleine te zien, of een leuke anekdote te horen van wat het kind nu weer heeft gedaan. Maar ik hoef geen dagelijks verslag geïllustreerd met weer 10 nieuwe foto’s en een filmpje. Dus als een collega/bekende het onderwerp verandert door over de hond, kat of cavia te beginnen, of een heel ander onderwerp aan te snijden, is dat geen gebrek aan belangstelling, of een sneer naar de moeder of vader, maar gewoon omdat zij ook willen praten over dingen die hén bezig houden.
Een huisdier is ook een deelgenoot van het gezin en je kan er slapeloze nachten over hebben, mee tobben, maar ook verwachtingsvol naar uitzien als je ze gaat halen uit een asiel en er van genieten als je ze lekker ziet slapen in de zon. Voor sommige mensen is dit net zo intens als een kind grootbrengen. Het lijkt mij dat het een zaak is van respect en interesse in een ander om meelevendheid te tonen voor diens belevenissen. Waarom zou het één belangrijker moeten zijn dan het ander?
Goed omschreven van Beatrijs!
Ik vind de jonge vader ook wel bijzonder arrogant; waarom zou zijn baby meer waard zijn dan een huisdier van iemand, die geen kinderen heeft?
Het is veel voorkomend dat het wel en wee rondom zwangerschap en bevalling impact heeft op de (aanstaande) ouders. Dat is begrijpelijk, zeker bij je eerste kind. Mij (zelf ouder) lijkt het onplezierig om langdurig allerlei persoonlijke details hierover te horen, niet iedereen zit hierop te wachten. Net als in iedere andere situatie: doseer informatie en deel drama met lotgenoten. Niet alles hoeft besproken te worden.
Verschrikkelijk, jonge ouders die nergens anders over kunnen praten dan hun kinderen. Deze vader vindt het zelfs “ongepast” als mensen het dan over hun huisdieren gaan hebben en het is “een belediging voor zijn vrouw en dochter” nou, nou. Vóór wij kinderen kregen hadden we ook zulke ouders in onze omgeving, die alle gesprekswendingen altijd weer richting hun kinderen wisten te manoeuvreren. We hebben bewust geprobeerd dit zelf niet te gaan doen toen onze kinderen kwamen. Die zijn inmiddels alle vier allang de deur uit, en we hebben al die tijd, vanaf voordat we kinderen kregen en nu nog, zeer geliefde huisdieren waarvan we, als er wat mee is, óók wakker liggen en bezorgd over zijn. Het een sluit het ander niet uit. Ik vind het beledigend dat de “frisse vader” zo kleinzielig denkt!
Zijn dochter is de stralende zon en zijn vrouw en hij cirkelen er omheen als planeten.
Sorry hoor, het is maar een baby. Daar zijn er zóveel van…
Al sinds 24 jaar moeder en sinds 7 maanden puppybaasje kan ik zeggen dat beiden indruk maken en dat ik er graag over praat maar ook open sta voor de verhalen van anderen en dat hoeft niet perse over kinderen, of andere levende wezens te gaan. Als ik over mijn puppy vertel en mijn gesprekspartner over een mooi boek, is het nooit in mij opgekomen dat het boek belangrijker wordt gevonden dan mijn puppy. Waarom zo competitief denken?
Wat een vreselijke zeur is deze man, met zijn “heftige bevalling en slapeloze nachten”. Toedeloe, niet interessant, zelf voor gekozen, ga lekker thuis zitten kwezelen en opgaan in de bubbel van hoogdravendheid rondom het vaderschap. Is geen wereldprestatie hoor, je hebt het geluk dat je vader bent geworden en nu genieten met je gezin, op kantoor gewoon lekker werken, daag. PS mijn dieren zijn alles voor mij dus hoe kun je daar over oordelen en ze plaatsen als minder belangrijk. Dat bepalen we zelf wel, zweef lekker verder.
Kan het zijn dat deze vader verhalen over huisdieren gewoon volstrekt oninteressant vindt en dat hij een excuus nodig heeft om er niet naar te hoeven luisteren? Na zelf uitvoerig verteld te hebben over zijn dochter gebiedt de beleefdheid om vervolgens aan de gesprekspartner ruimte te geven voor diens verhalen over welk onderwerp dan ook.
Uitstekend advies van Beatrijs.
Als kersverse moeder én kattenliefhebster vind ik deze nieuwbakken vader bijzonder arrogant. Wat mij over het ouderschap (en de bevalling) het meest verbaasd heeft, is hoe zoiets normaals zó bijzonder kan voelen. Het zou deze man sieren om zich te realiseren dat het voor hem een life-event is waar een ander niets mee hoeft te hebben.
De opmerking: “Hoewel ik begrijp dat niet iedereen gezegend is met het krijgen van een kind” vind ik op zichzelf al lachwekkend. Ik ben bewust kinderloos en al dat geneuzel van ouders over hun kinderen vind ik compleet oninteressant. Uit beleefdheid (en vriendschap) wil ik heus af en toe foto’s bekijken of een anekdote aanhoren, maar je kind is alleen voor jou en je vrouw het middelpunt van het universum. Mij doet het niets. Ik praat dan weer liever over mijn katten, waarbij ik me er in ieder geval van bewust ben dat er ook mensen zijn die niet van katten houden.