Beste Beatrijs,
De gezamenlijke maaltijd met mijn vrouw en twee dochters vind ik altijd een prettig moment van de dag. Mijn vrouw heeft echter de gewoonte om op haar linker onderarm te steunen die ze om haar bord heen legt, terwijl ze met een lepel of vork in haar rechter hand in snel tempo haar eten naar binnen schuift. Ik vind het niet om aan te zien. Voor mij doorbreekt dit het onthaastende karakter dat de avondmaaltijd voor mij heeft en ik vind het geen goed voorbeeld voor onze dochters. Mijn vrouw vindt dat ik zeur en maakt af en toe een opmerking tegen de kinderen: ‘Papa wil dat ik eet alsof ik de koningin ben.’ Ik kies nu steeds een plek aan tafel vanwaar ik er niet naar hoef te kijken, maar het blijft een ergernis. Ben ik pietluttig bezig?
Onaangenaam schouwspel
Beste Onaangenaam schouwspel,
Het gevoel dat u bevangt als u naar uw etende vrouw kijkt valt te omschrijven als walging of weerzin. Dat zijn geen pietluttige, maar heftige, naar de strot grijpende gevoelens. Het is nog overkomelijk als een walgelijke aanblik (poepluiers, een ondergekotste vloer) onopzettelijk tot stand is gekomen, maar uw vrouw is te lamlendig om een minimaal decorum in acht te nemen. Willens en wetens op een onappetijtelijke manier je eten naar binnen schuiven kun je doen als je in je eentje bent, maar niet in gezelschap. Ook niet als dat gezelschap alleen maar bestaat uit echtgenoot en kinderen. Ook intimi hebben het recht om met enige egards te worden tegemoet getreden.
Gangbare tafelmanieren houden in dat je bij warm eten aan tafel met mes en vork eet, je arm niet beschermend om je bord heen slaat, alsof er aanvallen afgeslagen moeten worden, en dat je het eten niet gebogen over je bord met grote ladingen tegelijk naar binnen slobbert. Deze conventie is niet van een hogere orde. Elementaire tafelmanieren zijn niet bedoeld voor sjieke maaltijden in koninklijk gezelschap, maar gewoon voor iedereen die met anderen aan tafel zit te eten. Ook omdat het belangrijk is kinderen het goede voorbeeld te geven (anders leren die het niet en worden ze later scheef aangekeken), zou het raadzaam zijn als uw vrouw zou proberen zich wat meer aan de conventie gelegen te laten liggen. Bespreek het nogmaals met haar en wijs haar erop dat uw dagelijks terugkerende gevoelens van weerzin op den duur uw liefde kunnen ondermijnen. Er zijn mensen om minder gescheiden.
Waar moet je tafelmanieren leren anders dan thuis? Ik vind het schokkend, niet alleen dat uw vrouw er kennelijk geen been in ziet om op een onbeschofte wijze haar avondeten naar binnen te schrokken, maar ook dat ze u tegenover uw dochters afvalt. Inderdaad, er zijn mensen om minder gescheiden.
Mijn moeder heeft ons tafelmanieren geleerd onder het motto : ‘Als je later nog eens met de Koningin aan tafel zit moet je wel fatsoenlijk kunnen eten’. In dat verlengde zou ik ‘Onaangenaam Schouwspel’ adviseren ingeval zijn vrouw nog eens met de ongepaste opmerking komt ‘Papa wil dat ik als de Koningin eet’: te riposteren met: ‘Inderdaad, want er komt een dag dat jullie met een beschaafd gezelschap aan tafel zitten en dan is het fijn dat je goede tafelmanieren hebt en niet als een proleet zit te buffelen.’ Naar mijn smaak is dit een zaak die een grote ruzie waard is, want dit eetgedrag van moeders kan niet door de beugel: Avanti popolo.. Bandiera Rossa.!
In alle eerlijkheid, als mijn vrouw dit zou doen en pertinent zou weigeren er iets aan te veranderen is de scheiding heel snel aangevraagd. Het is op zichzelf onbehoorlijk gedrag. Maar keihard weigeren er iets aan te veranderen als u als partner aangeeft er last van te hebben? Dan is er ook volstrekt geen respect naar u als partner…. en inderdaad is het ook nog een heel, heel slecht voorbeeld voor de kinderen. Dat ze ook dat weigert in te zien doet ook vraagtekens zetten bij een fatsoenlijk ouderschap eerlijk gezegd.
Mijn inmiddels ex-vrouw eet weliswaar redelijk netjes, maar wel zonder mes en met de ellebogen wijd op tafel. Het is wel degelijk één van de redenen dat het nu mijn ex is…. en de kinderen leren bij mij alsnog netjes eten en inmiddels staat mijn ex daar toch ook wel achter, al verandert ze de eigen eetgewoonten niet (maar goed, zo extreem als bij u is het dan ook niet!). Dus kan maar één advies geven: nog een laatste kans geven er wat aan te doen, en blijft ze weigeren: einde huwelijk.