Perfecte seks

Beatrijs Ritsema

Middelbare heren bestormen de apotheken in Amerika, met in hun binnenzak een recept voor Viagra, het grootste farmaceutische succes sinds de uitvinding van Prozac. Wie deze potentiepil inneemt, weet zich verzekerd van een betrouwbare erectie en kan zonder faalangst een spetterende sekssessie in gang zetten. Dat wil zeggen: tussen het moment van inname en de registratie van het effect ligt ongeveer een uur. Optimale lustbeleving (en -schenking) vereist dus wel enige planning.

30 miljoen Amerikanen lijden in meerdere of mindere mate aan impotentie, hijgde het tv-programma Netwerk dat een kleine reportage wijdde aan het Viagra-fenomeen. 30 miljoen? Na aftrek van het vrouwelijk deel van de bevolking, jongens en adolescenten komt dat neer op 50 procent van de volwassen mannen, vanaf zeg 30 jaar. Ik geloof er geen barst van. Die lui zijn niet impotent, ze vervelen zich of hebben domweg de verkeerde ideeën in hun hoofd.

Echte impotentie (het apparaat functioneert niet) is een serieuze aandoening die betrekkelijk weinig voorkomt, misschien met de frequentie van totale anorgasmie bij vrouwen. Het bestaat, het is zielig, maar tegelijk zeer uitzonderlijk. Daarnaast heb je het uitgestrekte, grijze gebied van de potentiestoornissen die samengevat kunnen worden onder de noemer 'de penis werkt niet mee'. Hij springt niet meer op afroep in de houding, hij gooit er halverwege het bijltje bij neer, hij ontpopt zich kortom als een potentiële deserteur.

Het is dit dualisme tussen een man en zijn penis dat de ellende veroorzaakt. Een man wordt boos omdat zijn instrument hem in de steek laat, zoals hij geërgerd raakt als z'n auto niet wil starten. Hij houdt zich daarbij een standaard voor ogen van pakweg twintig jaar geleden, toen hij al een erectie kreeg bij de aanblik van wuivende grashalmen of een bontjas op de rommelmarkt. Maar hij vergeet dat de nooit versagende dienstbaarheid gepaard ging met onvrijwillige, genante erecties op totaal verkeerde momenten. Ook toen al leidde zijn compaan een schijnbaar eigen leven.

Schijnbaar, want potentie blijft natuurlijk wel een spiegel van de ziel. Jonge mannen denken gemiddeld eens in de drie minuten (vluchtig) aan seks, bij wat oudere mannen zakt de frequentie naar eens per tien minuten (vrouwen kunnen urenlang denken aan bijvoorbeeld woningdecoratie zonder dat er een gedachte aan seks passeert). Is het nu zo eigenaardig dat frequentie en intensiteit van de erecties meehobbelen in de afnemende gedachtetijd die wordt besteed aan seks? Voor een 25-jarige waarschijnlijk onvoorstelbaar, maar er zullen vast heel wat veertig-plus mannen rondlopen die het kwartier voor ze in slaap vallen doorbrengen met tobben over de kwartaalcijfers of met het plannen van een definitieve carrière-move in plaats van met seks.

En vervolgens voelen ze zich schuldig omdat ze niet meer drie keer op een nacht kunnen, zoals vroeger. Omdat ze de algemeen voorgeschreven coïtus-standaard van 2.5 keer per week (voor een gezond functionerend seksleven) niet meer halen. Omdat ze hun vrouw denken te ontrieven met hun ejaculatio praecox.

Dus vragen ze een receptje bij de huisarts voor herstel van oude waarden en normen. Er moet en zal perfectie heersen op het seksfront. Wat de siliconenborst is voor de vrouw is de Viagra-pil voor de man. Met beide middelen wordt perfectie nagestreefd, zij het op verschillende gebieden. Vrouwen die siliconenborsten nemen doen dat uit decoratieve overwegingen – in het verlengde van een nieuwe sofa ligt de aanschaf van nieuwe borsten. Mannen die in de rij staan voor de Viagra-pil doen dat uit prestatiezucht en machtsvertoon. Omdat ze het niet kunnen verkroppen dat er gebieden zijn in hun leven die zich slecht laten beheersen.

Mannen staan gewoonlijk niet in vuur en vlam voor siliconenborsten; vrouwen zullen, denk ik, hun schouders ophalen over de geneugten van de Viagra-extase. Een man die zijn lust uit doordrukstrips betrekt verliest zijn sex-appeal. Zijn ontembare erectie een even groot teken van behoeftigheid.