Passieve vader

Beste Beatrijs,

Mijn vader heeft na het overlijden van mijn moeder een nieuwe vriendin gekregen met wie hij inmiddels tien jaar samenwoont. Deze vrouw heeft zelf ook kinderen en kleinkinderen en al hun aandacht gaat daar naar uit. Ze hebben veel contact met haar familie en zijn vaste oppas voor haar kleinkinderen. Wij, mijn zus en ik en mijn kinderen, komen naar ons gevoel bij onze vader op de tweede plaats. We willen graag wat meer aandacht van hem en hebben dat ook wel eens besproken onder andere bij een etentje met ons drieën. Hij voelt zich dan snel aangevallen en kan niet echt op onze gevoelens ingaan. Uiteindelijk verandert er niets in zijn gedrag.

Ik blijf het initiatief nemen om contact met hem te houden. Hij is tenslotte mijn vader en ik wil achteraf niet – zoals bij mijn moeder die jong overleden is – het gevoel hebben van ‘had ik maar…’ Maar het kwetst me en maakt me verdrietig dat het eigenlijk alleen van mijn kant komt en dat hij amper interesse heeft voor mij en mijn kinderen. Volgens mijn zus moet ik het achter me laten en verder gaan met mijn leven. Hij verandert toch niet, zegt ze, en we hebben er moeite genoeg voor gedaan. Heeft ze gelijk en moet ik het maar opgeven?

Geen aandacht van vader

Beste Geen aandacht van vader,

Uw vader is een man van de oude stempel: iemand die weinig ervaring heeft opgebouwd met het onderhouden van sociale contacten, omdat dat altijd door de vrouwen in zijn omgeving werd geregeld. Als kind had hij zijn moeder, later zorgde uw moeder daarvoor, en na haar dood vond hij weer iemand anders. Hij is niet anders gewend dan dat de vrouwen de kaartjes schreven, opbelden, de cadeautjes kochten en de afspraken maakten. Nu heeft zijn huidige vriendin allemaal eigen kinderen en kleinkinderen, aan wie ze haar handen vol heeft, dus die doet geen moeite voor de contacten met haar stieffamilie. En uw vader hobbelt achter z’n vrouw aan, zoals hij dat al z’n hele leven heeft gedaan. Ik denk dat uw vader wel degelijk van u, uw zus en de kleinkinderen houdt, maar het zit niet in hem om daar vorm aan te geven en bijvoorbeeld eens uit zichzelf te bellen. Dat er weinig van hem uitgaat betekent niet dat u hem dan maar moet laten vallen. Vat zijn passiviteit en gebrek aan expressiviteit niet persoonlijk op, maar accepteer dit als een zwakte die nu eenmaal bij uw vader hoort. Een houten klaas zal nooit een zwierige polka ten beste geven. De taak om de relatie overeind te houden en de bijbehorende initiatieven te nemen valt toe aan u en uw zus en aan niemand anders. Geen ideale opzet, maar beter dan niets.

Blijf hem dus opbellen. Maak met enige regelmaat een afspraak om langs te gaan of nodig hem bij u thuis uit. Niet alleen uw eigen relatie met uw vader staat hier op het spel, het is ook belangrijk voor uw kinderen om af en toe hun opa (al dan niet met stiefoma) te zien.