Op duurdere plaatsen gaan zitten

Beste Beatrijs,

We hadden voor €35,- kaartjes gekocht voor een concert in een kerk. Voor een deel werd het zicht belemmerd door pilaren, maar via tv-monitors waren de solisten goed te zien. Toen tien minuten na aanvang er nog twee rijen stoelen onbezet bleken te zijn van de €50,- plaatsen, verlieten een aantal mensen hun goedkopere zitplaatsen en schoven op naar de dure. Is dat acceptabel gedrag?

Achter de pilaren

Beste Achter de pilaren,

Erg bezwaarlijk kan ik het niet vinden. Er wordt tenslotte niemand mee geschaad. In halflege schouwburgen, waar de voorste rijen (duurste plaatsen) leeg blijven, vraagt men bij aanvang van de voorstelling het publiek vaak om allemaal naar voren te komen, omdat spelers het onprettig vinden tegen lege stoelen aan te moeten kijken.

In het door u beschreven geval maken mensen gebruik van de mogelijkheid om meer plezier aan het concert te beleven dan waar ze voor betaald hebben. Toegegeven, het is gedrag voor de assertieveren onder ons. Een heleboel mensen durven het niet, want ze zijn bang dat er een autoriteit komt om ze weg te jagen (wat bijvoorbeeld in de eerste klas trein gebeurt, als de conducteur langskomt). Maar bij een concert waarbij na aanvang niemand meer binnenkomt ligt het anders dan in een trein die stopt op verschillende stations met telkens weer nieuwe passagiers die eerste-klas-kaartjes hebben gekocht.

De concertgangers die opschuiven naar betere plaatsen zien met hun adelaarsblik een meevaller en laten hem niet liggen, ongeveer zoals je een tientje op straat kunt vinden. Niemand wordt er beter van, als de vinder dat tientje laat liggen, hoewel ongetwijfeld veel anderen het even goed zouden kunnen gebruiken als degene die het opraapt. Zo gaat het vaker in het leven. Niet alles kan volgens strikte rechtvaardigheid worden verdeeld, er is ook nog zoiets als pech of geluk en niet te vergeten slagvaardigheid. In de situatie die u beschrijft heeft niemand voordeel van het onbezet blijven van de dure zitplaatsen, terwijl het nadeel dat wordt ondervonden door degenen die het nakijken hebben beperkt blijft tot een gevoel van jaloezie of verongelijktheid. Dat gevoel moeten ze dan maar verbijten.