Beste Beatrijs,
Bij mijn huwelijk, nu 33 jaar geleden, heb ik mijn eigen naam gehouden, zonder toevoeging van die van mijn man. Al even zoveel jaren gaat het mis met de post. Feestdagen, verjaardagen, jubilea: een enkeling gebruikt mijn naam in de adressering, het gros schrijft ‘De heer en mevrouw Achternaam-van-mijn-man’. Ik begrijp dat nog wel van bejaarde mensen, maar niet van familie, vrienden tegen wie ik expliciet heb gezegd dat ik alleen mijn eigen naam gebruik, neefjes en nichtjes, tientallen jaren jonger dan ik. Van sommigen weet ik dat ze het belachelijk vinden dat ik mijn eigen naam heb gehouden, maar zelf schrijf en spreek ik iedereen aan met de naam van zijn of haar voorkeur. Het is een betrekkelijk onbenullige kwestie en toch voel ik me iedere keer dat ik zo word aangeschreven ontkend in mijn identiteit, alsof ik alleen besta als verlengstuk van mijn man. Ik kan die mensen niet veranderen, een uitdrukkelijk verzoek helpt niet zoals blijkt, ik zou graag van dit gevoel afkomen, maar hoe?
Verkeerde naam
Beste Verkeerde naam,
Als u zeker weet dat het om kwade trouw gaat van mensen die heel goed weten hoe u heet maar geen zin hebben om daar rekening mee te houden, kunt u overwegen de envelop ongeopend ‘Retour afzender’ te sturen met een regeltje erop geschreven: ‘Geadresseerde onbekend op dit adres’. Als ze later informeren of u soms verhuisd bent, zegt u dat u wel degelijk nog steeds op het bekende adres woont, maar dat ze de verkeerde naam hebben gebruikt en dat u alleen post openmaakt met een correcte tenaamstelling. Misschien dat zo’n stevige actie hen tot lering strekt.
Voor de mensen die uit onnozelheid handelen, mogelijk omdat ze uw naam vergeten zijn (dat komt bij aangetrouwde familie en bij vrienden van partners nog al eens voor), moet u de mantel der liefde maar tevoorschijn halen. Enige geestelijke zelfverheffing, bijvoorbeeld de gedachte ‘Weer een sukkel die niet beter weet’ kan helpen om de aanval op uw identiteit af te slaan.
In België is het zelfs bij wet verboden voor een vrouw de naam van haar man te gebruiken.
Ieder heeft zijn eigen naam, zijn eigen post. Informeel worden er weleens brieven gestuurd naar ‘familie Naam Van De Man’ maar van overheidswege zal dit nooit gebeuren. En het gros van de Belgische vrouwen zal zichzelf ook nooit mevrouw Naam Van De Man noemen. Ze gebruiken gewoon hun eigen naam.
Het komt inderdaad wel eens voor dat ik de achternaam van de partner niet weet. Op de envelop schrijf ik dan iets als “Jan Smit en Marie”.
Als mensen niet de moeite nemen om je naam goed te schrijven, dan is de intentie van een kaartje weg. Wel de moeite doen om een kaartje te sturen, maar niet de moeite nemen om de naam van de ontvanger juist te schrijven is lui en ongeïnteresseerd.
Ik zou zeggen: als de briefschrijver zich echt stoort, kan ze het beste opbellen met de mensen in kwestie en zeggen: “Dankje voor je kaartje, wat leuk! Ik wou nog wel even een wijziging doorgeven zodat je je adresbestand kunt bijwerken…” Als er dan nog fouten worden gemaakt is het tijd om rechtstreeks aan te spreken.