Ongewenste traktaties

Beste Beatrijs,

Al weer enige tijd terug kreeg ik een nieuwe baan. Op de afdeling werd ik door mijn verse collega’s met warmte onthaald. Zelfs zo warm dat mijn naam vrijwel meteen op de verjaardagskalender werd ingevuld. O jee, dacht ik, nu moet ik eraan geloven. Aan opzitten en pootjes geven. En niet alleen op mijn eigen verjaardag, maar die van elk ander. Ook die van andere afdelingen. Zit je te werken, kijkt een collega op haar horloge en zegt: ‘O, we moeten naar beneden. Daar is gebak, want die en die is jarig.’

Ik vind het een bezoeking (en ben telkens opgelucht wanneer men mijn verjaardag over het hoofd heeft gezien), maar ik breng het op aan het circus mee te doen, omdat ik anders uit de groep gestoten word. Is aan dit probleem te ontkomen zonder rotsmoezen op te hoeven dissen?

Dank u, geen taart

Beste Dank u,

Het is mij een raadsel hoe u er telkens weer in slaagt uw verjaardag onopgemerkt te laten passeren in een bedrijf waar kennelijk de terreur van de verjaardagskalender heerst. Tegelijk doet u zich wel te goed aan de traktaties van andere feestvarkens, zelfs als die niet op uw eigen afdeling huizen! In het café heet zo iemand een rondjesduiker en die personen zijn niet geliefd. Het moet natuurlijk andersom. Op uw eigen verjaardag gooit u er ƒ25,- tegenaan en laat op ruime schaal delen in de lekkernijen. Op verjaardagen van anderen volstaat u met een hartelijke gelukwens. Niemand is verplicht tot taartafname. Als een beroep op drukke werkzaamheden niet voldoet om de al te frequente gezelligheid te ontlopen, brengt u het slanke-lijn-argument in stelling. In deze vette tijden oogst dat altijd respect.