Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van begin 40 en word door mensen die ik niet ken (in winkels bijvoorbeeld) vaak getutoyeerd. Eigenlijk vind ik dat vervelend. Ik moet de neiging onderdrukken om kattig ‘Kennen wij elkaar?’ te zeggen. Zelf zeg ik altijd ‘u’ tegen onbekenden. Soms doet zich de merkwaardige situatie voor dat ik ‘u’ zeg tegen een twintiger die mij op zijn of haar beurt met ‘je’ aanspreekt. Is het redelijk om te zeggen dat ik liever met ‘u’ wil worden aangesproken of kan ik dit maar beter laten passeren?
Ongewenst getutoyeerd
Beste Ongewenst getutoyeerd,
In zakelijke uitwisselingen tussen onbekenden is vousvoyeren de regel, zeker wanneer betrokkenen niet meer bij de jongeren horen. Jongeren onderling tutoyeren altijd. Als veertigjarige zou u niet meer automatisch getutoyeerd moeten worden door winkel- en baliepersoneel. Maar de overtreding is te licht om er een punt van te maken. Een onbekende corrigeren is een paardenmiddel dat meestal meer kwaad dan goed doet, omdat de terechtgewezene zich altijd in een hoek gezet voelt. In uw geval moet u er rekening mee houden dat het tutoyeren per ongeluk gebeurt. Waarschijnlijk ziet u er gewoon jonger uit dan u bent. Veel andere veertig-plus dames zouden maar al te graag in uw schoenen staan. Zolang het tutoyeren voortduurt, kunt u het beter als een compliment beschouwen. U kunt overigens gerust zijn: over een paar jaar is het echt voorbij en zal elke onbekende u met ‘u’ aanspreken.
Ik (39) heb er ook moeite mee als anderen (die ik niet ken, ongeacht hun leeftijd!) mij tutoyeren. Ik ben opgevoed met de regel dat je mensen die je niet kent (en ouder zijn) dient te vousvoyeren.
Mijn vader heeft een leuke uitdrukking als iemand (waarvan hij dat niet accepteert) je’t en jij’t :
” Wij hebben vroeger samen niet geknikkerd “….
Overigens zal ik deze uitspraak zelf zelden doen. Ik los het altijd op door zeer expliciet “u ” terug te zeggen, als iemand – ongevraagd – ” jij ” tegen me zegt. Met een daarbij enigszins doordringende blik… Meestal helpt dat wel. Mogen ze me (in een winkel) achter mijn rug om best een stomme trut vinden; daar heb ik geen last van :D
Ik (34) zie er blijkbaar de laatste 2 jaar ineens veel ouder uit want ik word sindsdien steeds vaker en inmiddels altijd met ‘u’ aangesproken. Zelf vind ik het elke keer toch weer als een soort van belediging voelen, alsof iemand tegen me zegt: ‘Hallo u bent oud zeg!”
Als iemand mij toch tutoyeert ben ik gevleid en ontspint zich meestal een leuke conversatie, als iemand mij vousvoyeert, dan houd ik het kort, zakelijk en vousvoyeer ik net zo hard terug.
Het is een misplaatste veronderstelling dat het u zeggen met leeftijd te maken heeft. Het is een beleefdheidsvorm die behoorlijk gemist wordt op dit moment. Men associeert het onterecht met afstandelijkheid. Voor mij is het juist een vorm van respect. Dat is ook de reden dat mensen soms gaan overcompenseren om maar te laten zien dat zij iemand niets minder waard achten (De schoonmaakster? Dat is die mevrouw waar iedereen “u ” tegen zegt). Sinds bedrijven ons in reclame uitingen ook met “je” zijn gaan aanspreken is het heel snel gegaan. U wordt met ouderdom in verband gebracht. Ik zelf vind het niet prettig als mensen mij met “je” aanspreken die ik nog nooit heb gezien of gesproken. Het “je” van een goede bekende, klinkt daarmee nog vriendschappelijker. Het is een blijk van nabijheid die ik niet deel met mensen waarvan ik liever heb dat ze “u”tegen me zeggen.
Ik ben het helemaal met Petronella eens. Vousvoyeren is een manier om respect te tonen. Mijn stelregel is: ik vousvoyeer iedere volwassene die ik niet ken en met wie ik niet bevriend ben, onverschillig of die mensen ouder of jonger zijn dan ik. Door een gesprekspartner die je verder niet kent en met wie je op dat moment een gesprek van zakelijke aard voert, te vousvoyeren, doe je niets verkeerd. Zelf word ik moedeloos van het eindeloze getutoyeer dat ik me op het werk zowel aan de telefoon als per mail moet laten welgevallen. Een paar keer heb ik bij mijn vroegere werkgever de moed gehad om tegen een klant te zeggen dat ik graag met u aangesproken wilde worden omdat ik dat met hem, de klant dus, ook deed. Interessant is dat de gesprekspartners me in bijna alle gevallen gelijk gaven. Een paar keer werden klanten onredelijk omdat ze me arrogant vonden, en een keer is er zelfs een klacht tegen me ingediend bij de directie, die er overigens geen maatregelen op heeft genomen. Zelf heb ik me voorgenomen om er bij elke organisatie of winkel of bedrijf waar ik zelf klant ben, geen gras meer over te laten groeien als ik door een medewerker word getutoyeerd. Het kost me wel wat tijd om uit te vinden bij wie ik mijn klacht kan indienen, maar in de meeste gevallen volgen er welgemeende excuses. Het helpt. Je moet alleen iets willen doen.
Is het echt zo erg als iemand geen u zegt? Je kan ook heel beleefd zijn en respectvol zonder u. Overigens zeg ik zelf wel bijna altijd u, omdat ik dat nou eenmaal zo gewend ben. Mijn ervaring is ook dat het eraan ligt hoe je met iemand praat. Als het een luchtig gesprek is, slipt er bij mij ook sneller een “je” tussendoor. De verkoopsters in winkels waar ik regelmatig kom, noem ik na een aantal jaren ook je. Het staat ineens vreemd als we samen aan het lachen zijn om u te zeggen. Er is nooit iets van gezegd, maar of het helemaal zo hoort weet ik eigenlijk ook niet.
Voelt u zich niet zo snel beledigd, als u u blijft zeggen, zeggen ze vanzelf ook weer u terug. Dat doe ik tenminste wel.
Ik heb deze site net ontdekt en vind ‘m erg leuk.
Zeker gezien ik me af en toe verwonder over hoe we omgaan met elkaar en de manieren dus soms ver te zoeken zijn.
Tutoyeren denk ik echter heel anders over, ik weet niet of het zozeer een leeftijdskwestie is maar ik vind “je” zeggen altijd wel een leuke ijsbreker, anders wordt het allemaal zo koeltjes…
Ik hoor zelf zoals bovenstaande dame ook sinds 2 jaar overal U en ben altijd gecharmeerd als een meisje bij de kassa lekker “je” zegt, “goed zo meid”, denk ik dan altijd.
En inderdaad is beleefd zijn zonder U ook heel goed mogelijk, het is de manier van brengen.
Het hangt ook maar net van de situatie af, is het in de winkel of bij een zakelijke bespreking, maar sommige wat oudere mensen kunnen wel ’s heel snippig op die leeftijd wijzen in de supermarkt of de bus en dan kunnen ze die “U” van mij echt vergeten.
“Hebben wij vroeger nog geknikkerd” vind ik echt een dooddoener van jewelste.
Het zou betekenen dat iemand puur door zijn leeftijd boven iemand anders staat, althans daar lijkt het op, vind ik veel erger dan “je” zeggen.
Ik ken een meisje van 17 die de hele wereld al heeft gezien en alles al bijna heeft meegemaakt en een vrouw van 80 bij mij in de straat is volgens mij de stad nog nooit uitgeweest.
Mocht die dame ooit aan het meisje vragen of ze vroeger hebben geknikkerd slaat ze wat mij betreft een flater van jewelste, misschien moet u soms wel u zeggen afhankelijk van wie er voor u staat.
Je moet wel respect hebben voor ouderen, ethiek vind ik belangrijk, vandaar dat ik hier ook terecht ben gekomen maar het hangt er gewoon vanaf of tutoyeren daar ook onder valt.
ik ben 21 en vind het prettig in mijn werk met u aangesproken te worden (ook door klanten die 50+ zijn) dit zorgt voor een afstand, want het gaat om zakelijk contact. echter zijn er een aantal klanten die ik wel met je aanspreek, hier heb ik langer contact mee en deze spreek ik ook regelmatig. toch vond ik dit in het begin wel wennen.
Beste Beatrijs, het gaat niet over als je ouder wordt. Zelf word ik (60) regelmatig door winkelpersoneel aangesproken met je. Eerst beantwoordde ik dat altijd door zo’n iemand nadrukkelijk met u aan te spreken, maar daar zijn ze blind en doof voor. Tegenwoordig vraag ik dan maar: “Kennen wij elkaar?” Als het kwartje dan nog niet valt, leg ik maar uit dat men geen vriend(in)/kennis van me is. In de winkel is het contact zakelijk en het personeel én de klanten behoren te weten dat men elkaar, onafhankelijk van de leeftijd, met u aanspreekt.
Soms moeten mensen vanuit hun werkgever tutoyeren, ‘bedrijfsbeleid’… Zo sprak ik deze week met een man van mijn eigen leeftijd (ik 45, hij 46) en hij zei regelmatig per ongeluk ‘u’, en verbeterde zichzelf dan snel naar ‘jij’… grappig. U zeggen zit er bij onze generatie kennelijk gewoon ingebakken en ik voel mezelf er ook prettiger bij.
Stel, je stapt een treincoupé binnen. De coupé is leeg, op één onbekende na. De meeste mensen zullen niet naast de vreemde plaatsnemen, zij zoeken een plekje verderop. Wat zou er praktisch gezien tegen zijn om naast die onbekende te gaan zitten? Niets. Maar toch voelt het ongepast. Het is te opdringerig. Je respecteert de persoonlijke ruimte van de ander niet. Hetzelfde vind ik gelden voor ongevraagd tutoyeren. Als ik vousvoyeer doe ik dat niet omdat ik de ander hoger acht maar omdat ik het net en gepast vind een bepaalde formele afstand te bewaren inplaats van gekunstelde jovialiteit aan de dag te leggen. En andersom verlang ik hetzelfde van anderen.
Ik ben zelf een vrouw van zestig maar naar gebleken zie ik er behoorlijk jonger uit.
Op zich is dat natuurlijk voor zeker vaak een vrouw alleen maar fijn. Maar ik word regelmatig 15 jaar jonger geschat!! Nu lees ik in de bovenstaande berichten dat leeftijd niet uitmaakt maar ik vind dat toch zeker wel. Om het maar een beetje te overdrijven als je dertig bent ben je geen vijftien meer. Als je stukjes leest in de Margriet of in de Libelle of in wat voor ander blad dan ook dan staat er vaak een leeftijd bij. En dat wordt niet voor niets gedaan omdat het wel degelijk uitmaakt wat de leeftijd is.Als de mensen binnenkomen zit ik achter een balie achter in de winkel. Als jongere dan voorbij lopen dan zeg ik gedag en dan hoor je “hai”. En dan denk ik als ik er als zestig uit had gezien dan zouden ze geen “hai gezegd hebben. Ik kan tot een bepaalde hoogte meegaan als ze niet weten hoe oud je bent maar als ik dan door middel van iets laat merken wat mijn leeftijd is dan kijken ze echt alsof ze water zien branden en dan kun je non verbaal ook al zou je, je blijven zeggen toch iets aan je houding laten merken dat je niet met die persoon geknikkerd hebt. Maar ook dat doen ze niet. En dat vind ik vaak ontzettend onbeschoft. Ze zeggen eigenlijk op een bepaalde manier van ik zie jou zolals ik je wil zien. Toen ik dertig was, was je tegen iemand van dertig jaar ouder gewoon beleefd. Zeker als je iemand niet kent. En dat is ook een punt als je iemand niet kent dan doe je zeker niet amicaal in een winkel. Zeker als die persoon (ik dus) zelf absoluut niet amicaal is geweest naar die persoon toe (klant). Maar non verbaal kun je al veel laten merken. Ik had het er zo met mijn zwager over die even in de winkel was bij mij want hij levert de meubelen aan ons. Zo over “u” zeggen tegen mensen en jongeren tegen wat oudere mensen. Ja maar zegt hij dat doen ze tegenwoordig niet meer de tijd is veranderd. Natuurlijk is de tijd wat veranderd in z,n voordeel vaak. Maar even later zeg ik joh jij bent er haast nooit help jij die klant even en dat vind hij leuk maar hij hielp een vrouw vrij jong nog en wat zei hij? Twee keer raden? U, inderdaad tegen haar. Een hoop mensen zijn er niet van gediend om maar met je en jij aangesproken te worden. Dat was jaren geleden en dat is nog steeds. Je kent elkaar niet en dat is een heel groot verschil.
Wat fijn om ieders reactie te lezen. Ik (26) vousvoyeer altijd als ik mijn gesprekspartner niet ken, jong of oud. Vaak zeggen mensen ”zeg maar je hoor”. Maar dat ervaar ik zelf als onbeleefd en moet dan ook echt moeite doen om je te zeggen, vousvoyeren gaat automatisch.
Hetzelfde vind ik het bij websites die je producten aanbieden. Als daar je staat (wat banken ook af en toe al doen) in plaats van u vind ik dat ook onprofessioneel.
Ik woon in Duitsland en hier is het “Sie” voor en “Sie” na (dat is dus Duits voor “u”) en dat vind ik ontzettend prettig. Het suggereert afstand en respect. Wanneer mensen elkaar goed genoeg kennen om te willen tutoyeren (dutzen, zoals ze dat hier noemen), wordt dat eerst even met elkaar overlegd. Zo kan het dus zijn dat ik tegen mijn bejaarde buurman “du” zeg, maar tegen de jeugdige loodgieter “Sie”. Zomaar tegen iemand “du” zeggen wordt als enigszins ongemanierd beschouwd. Ik vind het prettig als omgangsregels zo duidelijk zijn en door iedereen gehanteerd worden.
Ik heb een hekel aan getutoyeren.
Zeker als het om zakelijke omgang gaat, zoals heel vaak in mails gebeurt.
Vandaag kreeg ik een e-mail van mijn telefoon provider die met een ander bedrijf samen gaat.
Het ene ‘jij’ en het andere ‘jouw’ volgen elkaar in rap tempo op.
Ik vind het vreselijk dat dit getutoyeer steeds meer normaler wordt gevonden.
Ik heb ooit eens geprotesteerd in een dergelijk geval.
Het antwoord was dat men ‘dicht bij de jeugd’ , modern en laagdrempelig wilde zijn.
Hiermee er maar van uitgaande dat allen die tegen tutoyeren zijn:
A- een bepaalde leeftijd hebben
B- niet modern zijn
C- immer over hoge hekken springen (wat gezien de ingeschatte leeftijd van degene die protesteert, niet heel waarschijnlijk is)
Grappig om deze discussie te lezen. Ik werk in een winkel en ik spreek eigenlijk iedereen van boven de 12 standaard met U aan. Mijn collega’s vinden het raar als ik een meisje van 14 zo aanspreek, maar ik redeneer dan als volgt: als dit meisje oud genoeg is om zelf naar de winkel te gaan, beleefd contact te maken met het personeel en een aankoop te doen, dan is ze gewoon een volwaardige klant, en dan zie ik geen reden om haar te tutoyeren gebaseerd op haar leeftijd. Omgekeerd verwacht ik dit ook van anderen. Ik ben zelf 24, maar ik word eigenlijk door iedereen altijd getutoyeerd en soms zelfs een beetje als een kind behandeld. Als ik mijn echte leeftijd laat merken, krijg ik altijd verhalen te horen over dat ik zo jong lijk. En ook dan is mijn mening: ook al zou ik wat jonger zijn dan 24, dan is het alsnog wel zo beleefd om mij gewoon met u aan te spreken. (Ik heb het in dit geval dan over winkelpersoneel, instanties, etc, niet over oudere mensen die ik in de trein spreek natuurlijk). Het zou leuk zijn als iedereen wat vaker ging vousvoyeren, dan voelt niemand zich meer gekleineerd!
Onze kinderen en kleinkinderen tutoyeren ons omdat wij dat prettig vinden. Zolang ik niet aangeef getutoyeerd te willen worden dienen mensen zich respectvol jegens de nader te gedragen en ‘u’ te zeggen. Ik ben gewend mensen daarop te wijzen als zij zo arrogant zijn te denken dat zij bepalen hoe ik aangesproken wil worden.