Onbeschofte echtgenoot

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik kennen elkaar nu tien jaar. Hij hecht er belang aan om in het sociale verkeer altijd zeer attent te zijn: houdt deuren open, schiet anderen te hulp, enzovoort. Het vreemde is dat hij het niet nodig vindt om zich thuis, tegenover mij, te verontschuldigen als hij iets doet wat vervelend voor mij uitpakt. Als hij bijvoorbeeld op mijn tenen gaat staan, me ’s nachts midden in het gezicht niest of per ongeluk iets kapot maakt wat van mij is, weigert hij pertinent om daarover zijn spijt te betuigen. Hij vindt dat hij dat tegenover mij niet hoeft te doen, omdat ik wel kan begrijpen dat het niet met opzet gebeurde. Zelf ben ik opgevoed met het idee dat je je verontschuldigingen hoort aan te bieden als je iemand iets vervelends aandoet, je levenspartner niet uitgezonderd. Het uitblijven van een welgemeend ‘sorry’ roept bij mij vaak hevige verontwaardiging op, maar als ik mijn boosheid hierover laat blijken neemt mijn man me dat kwalijk alsof ik iets absurds van hem verlang. Volgens hem ben ik de enige die zich daar ooit tegenover hem over heeft beklaagd. Ben ik te ouderwets opgevoed?

‘Sorry’ kan er niet af

Beste Sorry,

Uw man past een uitgesproken huwelijksondermijnende strategie toe, als hij zijn eigen vrouw niet in aanmerking vindt komen om met de normale regels van wellevendheid tegemoet te treden. Tegen elke willekeurige voorbijganger op straat, elke collega, elke vriend of kennis zou hij zich welgemeend verontschuldigen, als hij hen per ongeluk op de tenen trapt. Voor iedereen houdt hij deuren open, Jan en alleman helpt hij in jassen, blinden helpt hij oversteken, maar voor u is dat allemaal niet nodig. U bent immers zijn vrouw, de huissloof, de vanzelfsprekende aanwezigheid in de huiselijke kring voor wie dergelijke egards overdreven zijn. Hij ziet u een beetje als de schemerlamp, die er geen van last heeft als er iemand boerend en in z’n kruis krabbend in de kamer zit, en waar je ook geen ‘alsjeblieft’ en ‘dankjewel’ tegen hoeft te zeggen. Tegenover u hoeft uw man niet op te zitten en pootjes te geven, en kan hij ongeremd zichzelf zijn.

Dit is een groot misverstand en gevaarlijk bovendien. Het huwelijk is geen vrijbrief voor decorumverlies en lompheid. Wie prettige en vriendelijke omgangsvormen beschouwt als een harnas dat je aantrekt als je naar buiten gaat en dat je binnenshuis weer aflegt, kan beter in z’n eentje wonen. Zo iemand is niet geschikt voor het huwelijk. Geliefden, bedgenoten en andere intimi hebben evenveel recht op beschaafde omgangsvormen van hun partner als mensen die op grotere afstand staan. Veel huwelijken zouden opknappen als partners elkaar zouden behandelen zoals ze hun vrienden en vriendinnen behandelen. Vriendelijk dus.