Beste Beatrijs,
Sinds een half jaar woon ik (gescheiden man) samen met een gescheiden vrouw die een zoontje van zes heeft. In het begin liep dat moeizaam, maar gaandeweg is mijn relatie met ‘Lars’ verbeterd. Inmiddels betrekt hij mij bij zijn dagelijkse leven en wil hij dat ik voorlees voor het slapen gaan. Fijn natuurlijk, maar het probleem is nu dat hij steeds minder naar zijn vader wil. Hij zegt dat hij gepest wordt door zijn stiefbroertjes en dat zijn vader dat afdoet met ‘niet zeuren, ga maar lief spelen’. Hij vindt het thuis met zijn mama en mij veel fijner (zijn eigen woorden).
Zijn vader zegt dat wij zijn zoon bij hem weghouden en dat wij de bezoekregeling saboteren. Maar de laatste keer dat zijn moeder hem naar zijn vader bracht heeft Lars de hele weg in de auto zitten brullen en huilen. Hij verzette zich zo hevig, dat zijn vader hem toen weer liet teruggaan met zijn moeder, maar vader zegt dat dit onze schuld is. Zelf ben ik ook vader van drie inmiddels al wat oudere kinderen en ik zou het ook vreselijk vinden als er geen contact meer zou zijn, maar moeten we dat kind dan echt tegen zijn zin bij zijn vader op de stoep dumpen? Van ons hoeft hij niet zo nodig als hij niet wilt. Aan de andere kant begrijp ik de frustratie van die vader maar al te goed. Pogingen van mijn vriendin om met haar ex te spreken lopen meestal uit op ruzie, en met mij wil hij al helemaal niet praten.
Moet het met dwang?
Beste Moet het met dwang,
Ik kan me wel voorstellen dat Lars moeite heeft met de bezoekregeling. In de praktijk komt die er immers op neer dat hij het weekend doorbrengt bij een familie die de zijne niet is. Weliswaar zit zijn vader daar, maar ook nog een stiefmoeder en een paar broertjes, om wie hij niet geeft. Die stieffamilie vormt in dit stadium een te grote overmacht. Zijn vader verdwijnt in de massa.
Natuurlijk moet er contact zijn tussen gescheiden vaders en kinderen. Maar waarom moet dat altijd met alle geweld een logeercontact zijn? Lars heeft als alle kinderen behoefte aan omgang met zijn vader. Ook al gaat het tussen u als stiefvader en Lars op dit moment heel goed, dat doet niets af aan het feit dat een kind behoefte heeft aan z’n vader. Maar dan wel zijn exclusieve vader. Dus zonder al die indringers (in zijn ogen).
Voorlopig zou het een betere regeling zijn als Lars zijn vader elke week op een vaste middag ziet om samen iets te ondernemen zonder anderen. Bij de daginvulling komt enige creativiteit kijken. Het hangt ervan af: wat vindt Lars leuk, wat vindt vader leuk? Ter afsluiting van de dag kunnen ze in vaders huis, dus met de stieffamilie erbij, een hapje eten en daarna wordt Lars weer thuisgebracht en slaapt hij in zijn eigen bed. In deze opzet kan Lars wekelijks rekenen op de exclusieve aandacht van zijn vader, zonder dat hij zich bedreigd hoeft te voelen door de nieuwe stieffamilie. Als hij wat ouder wordt en gewend is geraakt aan het zure feit dat zijn vader een nieuwe familie heeft, vindt hij het misschien minder vervelend om daar ook eens te overnachten. Als de exclusieve tijd met z’n eigen vader maar in stand blijft.
Uw vriendin moet aan haar ex nog maar eens uitleggen dat ze Lars echt niet bij zijn vader wil weghouden, maar dat de omgangsregeling misschien wat rustiger opgebouwd moet worden en dat het logeren maar even in de ijskast moet. Blijft u zelf als nieuwe vriend en stiefvader vooral buiten deze besprekingen. Dit is een zaak van de ouders.
Ik heb je advies aan ‘moet het met dwang’ (9 februari) met verbazing gelezen. Heb je wel echt ervaring met scheidingen? Wel eens gehoord van loyaliteitsconflicten bij kinderen? De optie overwogen dat in dit geval er misschien niet sprake is van bewust opstoken (van kind tegen vader), maar wel van ‘onbewust opstoken’? Bedacht dat de oplossing (vader elke week ene middag zien) stuk kan lopen op een hele reeks praktische consequenties? En besef je, dat kinderen niet ‘logeren’ bij hun vader, maar dat ze er ‘zijn’ en dat vader voor ze ‘zorgt’? Op dit laatste punt vind ik je een tikkeltje ouderwets.
Dit is precies het verhaal waar wij nu ook al een jaar mee worstelen! En dan te bedenken dat er 9 jaar goed contact is geweest tussen vader en moeder..Tot nieuwe vriendin kwam met haar dochtertje.
De kinderen hadden moeite met de snelheid van hun samenwonen (binnen 1 maand), het delen van hun bed (twee meisjes in 1 bed want was geen plek) en voortaan nooit meer alleen met vader…ook niet bij ophalen en terug brengen..het dochtertje van de vriendin was er atlijd bij..
Advies is dan praten met vader.
Helaas is dat onmogelijk geworden, vader praat niet zonder vriendin omdat hij vindt dat zij alle recht van spreken heeft met betrekking tot de kinderen. Zij is tenslotte “‘stiefmoeder””.
Het woord wordt ook gevoerd door de vriendin.
Uiteindelijk is de hele zaak bij het MKB terecht gekomen en ook zij adviseerde wat Beatrijs hier schreef.
Helaas mocht ik in een zoveelste nare mail ontvangen van mijn ex, waarvan hij er meer dan 25 schreef, dat hij absoluut niet ”zijn gezin”‘ ging opspiltsen wanneer hij de kinderen had.
Ook de kinderen heeft hij mede gedeeld dat wanneer ze zijn vriendin niet zouden accepteren, ze hem niet meer zouden zien.
Wij als ouders hebben geen contact meer met elkaar, het is onmogelijk geworden om normaal met elkaar te spreken. De kinderbijdrage heeft hij uit eigen beweging gehalveerd omdat hij van mening is dat het leven al duur genoeg is en zijn dit jaar geplande bruiloft kost ook een hoop geld.
Wij waren een half jaar terreur met huilende kinderen, slapeloze nachten meer dan zat. Het niet nakomen van omgangsregelingen, de kinderen uit schelden kon niet meer zo verder gaan.
We zijn verhuist naar een andere provincie en gelukkig is de rust weer terug gekomen.
De kinderen gaan enkel nog naar hun vader toe wanneer zij dat willen, zij moeten zelf contact met hem opnemen.
Bellen zij niet, hoor zij ook niets.
Zij “‘mogen”‘ om de twee weken een zondag komen.
Wanneer zij er zijn liggen vader en vriendin tot begin van de middag in bed.
Het is ongelofelijk dat iemand zo kan doen, helaas is er geen enkele instelling die kan inzicht kan geven wanneer iemand niet wil…heel jammer voor de kinderen..
Aan de ene kant is het fijn dat er meer van dit soort verhalen zijn; aan de andere kant is het schandalig… Ook bij ons is het zo dat de kinderen hun vader al in geen halfjaar hebben gezien, dit omdat de vader ze niet wil halen en brengen. Als ze er waren werden ze uitgescholden, geslagen, geschopt en gekleineerd. Ze renden achter de auto aan, werden uit de auto gezet, enz enz. Toch wilden de kinderen nog steeds naar hem toe (hoe oneindig kan houden van zijn). We zijn hem altijd tegemoet gekomen om de kinderen 40 kilometer verderop op te halen, terwijl hij ze ophaalde zonder ervoor om te rijden; hij werkt namelijk in dezelfde stad waar de kinderen wonen. Zelf heeft hij ervoor gekozen om 70 kilometer verderop te gaan wonen, en wil ons verplichten om ze daar op te halen en anders moeten ze maar bij ons blijven. Wij staan hen niet in de weg om de kids te zien, en hij komt zelf zijn omgangsregeling niet na. Wij willen dat het contact via papa en kids verloopt, maar hij wil ons er constant in betrekken en dwingen ten koste van de kids. Dat mag allemaal van de wet, want stopzetten kan niet en hij kan/mag nog steeds bepalen en dwarsliggen qua scholen. Ze plunderen hun rekeningen en kennen hun studiespaarregeling aan zichzelf toe…
Pfff, zo herkenbaar, ik heb ook geprobeerd om door het hevige verzet van mijn dochtertjes (6 en 4) het logeren uit de omgangsregeling te halen. De spanning is na 4 jaar uit elkaar zijn eerder toe dan afgenomen, de kinderen zijn heel duidelijk in hun wensen en ik wil niet dat de kinderen zelf de strijd moeten aangaan met hun erg narcistische vader.
Nu in afwachting van het vonnis van het kort geding dat ex heeft aangespannen, want natuurlijk ben ik de boeman. De kans is erg groot dat de kinderen dan dus moeten.
Ik heb altijd meegewerkt en vind omgang belangrijk, maar op deze wijze is het echt niet goed. Kennlijk moet je wachten op gedragsproblemen, dan is er hulp, want ex wil niet praten. Hij ontkent dat er een probleem is.
Ik vrees voor de toekomst, maar nu houdt de mogeijkheid voor mij om ze in bescherming te nemen op.
Rug tegen de muur en zelf maar naar een psycholoog om hulp te krijgen bij de begeleiding van de kinderen. Frustrerend.
Dit is dus het recht van kinderen, het is dus in hun belang om gedwongen naar een vader te gaan met wie de hechting is mislukt en uiteraard is dat altijd de schuld van de moeder. Schiet mij maar in een ballonnetje.
Hier het tegenovergestelde het geval. KInderen willen graag naar hun vader en ook logeren vinden ze fijn. Alleen wil ex omgangregeling nog verder uitkleden. Hij hield zich al niet aan de bij het convenant afgesproken regeling, maar hij wil nu nog minder contact. En een zaterdag tot in de middag aanmerken als ‘weekend’. En dat eens per maand!! En in totaal per jaar 1 week vakantie.
Roos, lijkt me leuk om met je in contact te komen. Bij mij is dan wel het tegenovergestelde aan de hand. Ex wil kinderen (nog) minder zien dan hij al deed. heb nooit tegengewerkt in het belang van de kinderen en ook in mijn eigen belang. Tijd voor jezelf is een groot goed als single mum van 3!
Heel herkenbaar allemaal. Zelf heb ik te maken met een ex waar de kinderen alleen welkom zijn als de kinderen van zijn partner er ook zijn. Vader is er nooit meer alleen voor hen, en wil steeds minder contact. Ik ben benieuwd hoe lang dat nog goed gaat!
Mijn dochter van 5 wil ook niet graag naar haar vader, ik geef haar regelmatig totaal over haar toeren mee, geeft aan haar papa niet lief te vinden maar zelfs te haten ! Mijn ex heeft ook een nieuwe vriendin met 3 kids en mijn dochter heeft daar geen “thuis”, geen eigen speelgoed of een plekje om zich terug te trekken, ze mag niet met het speelgoed van haar kids spelen en ja hoor ook ik krijg de schuld van het feit dat ze eigenlijk niet naar haar vader wil maar ook door de vastgestelde omgangsregeling wel moet ! Haar vader komt voor mijn gevoel niet voor zijn dochter op, vind het pesten van de kids van zijn vriendin wel meevallen ! Hij wil niet meewerken aan een pschyologisch onderzoek omdat hij in 1 weekend heeft geconstateerd dat het een vrolijk en gezellig meisje is, ja zolang ze alleen met haar vader is gaat het goed maar niet in zijn nieuwe gezin ! Waarom moeten we onze kids toch meegeven als ze niet willen, dat brengt in mijn ogen meer schade toe dan dat het mijn dochter goed doet ! Maar omdat er tussen mij en mijn ex geen enkele vorm van communicatie meer mogelijk is, ben ik de boevrouw in dit geval ! Ik heb de mailadressen van mijn ex en zijn vriendin al geblocked, want ik werd bloednerveus en doodziek van alle beschuldigende en beledigende mailtjes van beide personen ! Nu moet mijn advocaat er voor zorgen dat mijn ex zich aan de omgangsregeling houdt, want meneer haalt en brengt haar terug wanneer het hem uitkomt, wel na aanleiding van een sms maar toch ! En mijn ex moet er voor zorgen dat mijn dochter zich bij hem “thuis” gaat voelen ! Doet hij dit allemaal niet en blijft hij de omgang en welzijn van mijn dochter frustreren dan ga ik in overleg met mijn advocaat proberen de omgang stop te zetten of te versoberen ! Kortom een hoop stress en heel veel emotionele gevoelens voor mijn dochter van 5 die er erg veel moeite mee heeft
Ik denk dat veel ouders met dit probleem kampen. De een meer als de ander, maar ik denk dat het in een groot aantal gevallen vergelijkbaar zijn met ‘mijn geval’. Mijn zoon van bijna 6 miept ook regelmatig als hij naar zijn vader ‘moet’. Ik kijk zelf naar de toestand waarin hij verkeerd,als hij weer terug komt. Meestal heeft hij het reuze naar zijn zin gehad. Kinderen in deze leeftijd gaan vaker de ouders tegen elkaar uitspelen (al dan niet samenwonend). Ze gaan meer begrijpen van emoties en hoe ze deze kunnen gebruiken. Pas als ouders ook op je woorden! Wat jij over je (ex-)partner zegt, wordt gehoord, opgeslagen en vervolgens tegen diegene gebruikt. Wat wil helpen, is met je ex-partner datgene bespreken wat je kind jouw verteld. Verifieer rare verhalen altijd met je ex en vraag hem/haar dat ook bij jou te doen. Wees niet bang dat je ex erover zal liegen, als dat het geval is merk je dat snel genoeg. Het zal je verbazen wat je kind over jou aan je expartner verteld! Mijn zoon zegt tegenwoordig ook uit zichzelf: hehe mam, ik ben blij dat ik weer thuis bij jou ben. Is het dan zo vervelend bij zijn vader? Nee! Ik heb hem tijdenlang bij het thuiskomen gezegd: Ha kerel, fijn dat je er weer bent, ik heb je gemist! Mijn eigen gedrag dus recht in mijn gezicht weer terug. Natuurlijk zijn er zaken waardoor mijn zoon echt niet naar zijn vader wil. Zijn vader is strenger dan ik en er gelden andere regels dan bij ons thuis. Ik vind het niet raar, maar niet onoverkomelijk. @ Roos: als je bijstand wil in dit soort zaken, kun je ook de school van je kinderen inschakelen. Gedragsproblemen zijn vaak ook zichtbaar in de klas. Een intern begeleider kan je kinderen wellicht een tijdje observeren en daar een conclusie aan verbinden. Adhv de bevindingen van de IB-er kan er via school ook externe hulp worden ingeschakeld voor je kinderen.
Kinderen vragen niet- en hebben niets aan een samengesteld gezin waar ze worden opgezadeld met andere kinderen en een stiefouder met hele andere normen en waarden.
Een samengesteld gezin is puur en alleen in het belang van de ouders. Ik snap zo’n vader ook niet, die voedt nu andermans kinderen op in plaats van de zijne.