Beste Beatrijs,
Wij hebben twee Afrikaanse meisjes geadopteerd en dat fascineert nogal. Voorbijgangers vragen regelmatig of de meisjes zijn geadopteerd. Ja, dat klopt, en nee, ze komen niet uit Haïti. Tot zover niets aan de hand, maar dan komt de vraag of de meisjes zusjes zijn. Ik bevestig vriendelijk en dan volgt: ‘Maar, zijn ze ook échte zusjes?’ Ik begrijp heel goed wat ze willen weten maar ik vind het onderwerp nogal privé en vooral vervelend voor de kinderen om op straat door te nemen. Die trekken al genoeg aandacht met hun witte ouders. Hoe kan ik op een vriendelijke manier deze wending in zo’n straatbabbeltje voorkomen?
Kruisverhoor
Beste Kruisverhoor,
Heel onaangenaam, die bemoeienis van onbekenden. ’t Is ongelooflijk waarmee mensen op straat wildvreemden durven aan te spreken! U hoeft vanzelfsprekend helemaal geen antwoord te geven op vragen van onbekenden. Op de vraag of uw kinderen geadopteerd zijn, kunt u met een wezenloos glimlachje ‘mhm-mmm’ zoemen. Als men doorgaat met onbetamelijke vragen stellen, speelt u de bal terug en u vraagt op een suikerzoete toon waarin u zogenaamd oprechte verbazing laat doorklinken: ‘Waarom wilt u dat weten?’
Als geadopteerde herken ik dit en ben ik het volmondig met Beatrijs eens. Regelmatig word ik door vreemden, vaak ouderen, bestookt met persoonlijke vragen over mijn uiterlijk, afkomst, mijn biologische “echte” familie en – als klap op de vuurpijl – mijn veronderstelde dankbaarheid jegens mijn “pleeg” ouders en de deugden van de Nederlandse welvaart. Ik beschouw dit soort vragen als gelijksoortig aan vragen over borst- en neuscorrecties. Het is in mijn ogen dan ook niet verkeerd om vreemden die zulke vragen te stellen te wijzen op hun onbetamelijke gedrag. Al was het maar om uw dochters te laten zien dat zo’n benadering absoluut niet serieus genomen hoeft te worden.