Niet geaccepteerd als partner

Beste Beatrijs,

Mijn partner is zeven jaar geleden bij zijn ex weggegaan na een huwelijk van ruim 30 jaar. De scheiding verliep moeilijk. Zes jaar geleden kregen wij een (lat)relatie via internetdating. We wonen 100 km bij elkaar vandaan. Mijn vriend is vorig jaar gepensioneerd, mijn dochter woont sinds een jaar op kamers en langzamerhand zijn we toe aan samenwonen. Onze relatie met mijn familie, mijn dochter en zelfs met mijn ex is warm, maar bij de twee volwassen dochters van mijn vriend ben ik niet welkom. Ze denken dat, als ik er niet geweest was, het huwelijk van hun ouders nog een kans had gehad.

Ik was niet welkom bij hun huwelijken en bij de geboortes van de kleinkinderen. Dat stoorde me destijds niet, maar ik ben nog steeds nergens welkom, ook niet op zomaar een familiebezoekje. Als ik hen tref bij mijn partner, voel ik de spanning in de lucht. Mijn partner brengt steeds meer tijd door bij zijn dochters om te helpen en op te passen. Bij mij neemt de spanning toe door het uitgesloten worden. Laatst heeft mijn partner mijn gevoel wederom besproken met zijn dochters, maar zij hebben geen behoefte aan omgang met mij. Hij weet niet wat hij er nog aan doen kan. Hoe nu verder?

Uitgesloten door dochters

Beste Uitgesloten door dochters,

Dit is een slecht uitgangspunt om samen te gaan wonen. Uw partner wordt opgeslokt door de gezinnen van zijn dochters, waar hij moet oppassen, en die dochters moeten u niet. Hun reserve was te begrijpen toen de scheiding van hun ouders vers was, maar u bent intussen zes jaar samen met hun vader en dan wordt het tijd om de nieuwe situatie te accepteren. Het is buitengewoon kinderachtig om de nieuwe relatie van hun vader als steen des aanstoots te nemen. Maar ja, u hebt daar verder geen invloed op. Ik raad u in ieder geval af om in te trekken bij uw vriend, als zijn familie zo vijandig tegenover u staat. Het is hoe dan ook de vraag of u er wel goed aan doet om 100 km verderop te gaan wonen en uw eigen sociale omgeving te verlaten. Zelfs als die dochters zouden ontdooien, staat u dan te trappelen om samen met uw vriend voortdurend op zijn kleinkinderen te moeten passen? Ik kan me zo voorstellen dat u nog wel andere prioriteiten in uw leven hebt.

Vanuit deze invalshoek is het ook wel rustig om geen dagelijkse bemoeienis met de familie van uw partner te hebben. Ik raad u aan om voorlopig alles maar te laten zoals het is en in uw eigen huis te blijven wonen. Als er iets moet veranderen, zou het de houding van die dochters moeten zijn, en dan is het de taak van uw partner om tegen zijn kinderen te zeggen dat het toch echt tijd is om op te houden met de uitsluitingsmanoeuvres (want dat hij anders misschien niet zo veel zin meer heeft in de oppaswerkzaamheden). Dat laatste is niet heel sjiek; anderzijds valt het uw vriend niet kwalijk te nemen dat hij er genoeg van krijgt om altijd maar hand- en spandiensten te verrichten voor het nageslacht, terwijl dat nageslacht niets terugdoet waar hij op zijn beurt blij mee zou zijn.