Beste Beatrijs,
Al 25 jaar ben ik heel gelukkig met mijn echtgenoot, maar al zolang als ik hem ken heb ik problemen met zijn moeder. Ze heeft de gewoonte om mij, het liefst in gezelschap, te schofferen. Meestal ging het om niks, mijn zelfgebakken taart die niet deugde, dat mijn haar niet goed zat, enzovoort. 22 jaar van mijn huwelijk heb ik daarmee kunnen leven, te meer ook omdat ik ben opgevoed met ‘Eert uw vader en uw moeder’. Op een gegeven ogenblik, na weer een rotopmerking aan mijn adres tijdens een familiefeestje, was voor mij de maat vol. Ik heb toen besloten dat ik niets meer met haar te maken wil hebben. Mijn man kan zich hierin vinden, gaat met onze kinderen regelmatig bij haar op bezoek en ontvangt haar af en toe in ons huis als ik afwezig ben. Dit gaat nu al drie jaar redelijk. Het is geen ideale situatie, maar het is een goed compromis tussen mijn man en mij. Ik begrijp heel goed en wil ook graag dat hij in contact blijft met zijn moeder.
Maar nu mijn vraag: Mijn schoonmoeder (over de tachtig) heeft natuurlijk niet het eeuwige leven. Mijn man zei laatst dat hij, mocht zijn moeder overlijden, het heel erg op prijs zou stellen als ik bij haar begrafenis aanwezig zou zijn. Moet ik dit inderdaad doen? Ik voel er niets voor, ook omdat ik het hypocriet zou vinden, maar mijn man vindt dat ik het voor hem moet doen. Wat vindt u?
Laatste eer of niet?
Beste Laatste eer,
Een begrafenis is een ritueel dat bedoeld is voor de nabestaanden. U zou uw man in de steek laten, als u thuis zou blijven. Uw relatie met de overledene is in dit geval minder belangrijk dan de relatie met uw man. Hij is al die tijd achter u blijven staan en hij heeft zich neergelegd bij uw beslissing om geen contact meer te hebben met uw schoonmoeder. Hij kon uw standpunt in deze begrijpen en respecteren. Dat is mooi van hem. Het is natuurlijk ook goed dat u hem en de kinderen alle vrijheid hebt gegeven om hun eigen contacten met zijn moeder (hun oma) te blijven onderhouden. Dat hebt u als gezin prima opgelost. Veel mensen zijn niet tot die ruimhartigheid in staat, en het ís ook moeilijk om het op die manier te plooien en geen ruzie te krijgen.
De huidige situatie gaat nog een tijdje zo door. En dat kan trouwens nog best lang duren, wie weet wordt uw schoonmoeder wel 95 jaar! Hoe dan ook, als het moment van haar dood eenmaal daar is, sta dan uw man terzijde bij de begrafenis en wees aanwezig. U hoeft op dat moment niet meer bang voor haar te zijn, want ze kan u toch niet meer neersabelen. U zult geen traan laten bij de plechtigheid en dat hoeft ook niet. U bent er voor uw man en dit is een aangewezen moment voor een gezin om zich als eenheid op te stellen.
Mijn mening is kort maar krachtig….bij het leven niet, dan ook bij de dood niet!
Veel sterkte
Ik ben het hierin met Beatrijs eens: Ik begrijp het dillema, maar schrijfster gaat niet naar de begrafenis om de schoonmoeder de laatste eer te bewijzen, maar om haar gezin te steunen, op verzoek van haar man. Als haar man dit niet zou vragen zou ze niet gaan. Niks mis met je echtgenoot bijstaan in voor hem moeilijke tijden, lijkt me.
Eens met Beatrijs. Ik zit in exact zo’n situatie, met dit verschil dat mijn man’s moeder wacht met neersabelen tot iedereen buiten gehoorsafstand is en ik daardoor lang niet werd geloofd. Sinds plm twee jaar is dit ook voor ons dé oplossing gebleken. Ik ga mee als ik wil en anders niet en ik ben mijn man er erg dankbaar voor. Niet meegaan naar de begrafenis is niet in mijn hoofd opgekomen. Wel komen de kerstdagen (!) er weer aan en dat blijft jaar na jaar een bezoeking voor me.
Ik zat in dezelfde situatie. In 2002 heb ik tegen mijn schoonmoeder (na het zoveelste, onbeschrijfelijke mij schofferende incident) tegen mijn schoonmoeder gezegd : “Jou wil ik nooit meer van mijn leven zien!” Mijn man heeft dit besluit helaas nooit echt begrepen (want zijn moeder deed nooit iets NIET goed in ZIJN ogen…), maar heeft het wel gerespecteerd.
Gisteren is ze onverwacht overleden (bijna 88). O jé, wat nu te doen!? Ik heb mijn moeder (93) om advies gevraagd. “Hou de eer aan jezelf en sta erboven. Ga naar de begrafenis voor je man,” zei ze. Dus dat doe ik dan maar, zij het met gemengde gevoelens.
Wat vind ik dat goed van u dat u toch gegaan bent voor uw man.
Ik zit in een soort gelijk pakket, zo vaak gezegd tegen mijn man ,ik ga nooit meer.Af en toe paar weken overgeslagen en dan toch weer mee. Het gaat nu niet goed met de schoonmoeder en ik zie overal als een berg tegenop ,alles regelen ,huis leeg je halen , crematie, vreselijk, ik moet met alles meedoen ,mijn man staat er alleen voor, wegens ook overlijden mijn ouders ,zie ik mij hier soort woede en machteloosheid