Beste Beatrijs,
Mijn vader geeft een feestje ter gelegenheid van zijn 80ste verjaardag. Hij heeft mij (oudste dochter) gevraagd om als ceremoniemeester op te treden. Dit doe ik met alle liefde. Ik heb alleen een beetje moeite met zijn wens om de gasten (ongeveer 50 personen) van een naamkaartje te voorzien en vooraf een lijst met namen te versturen aan de gasten. Hij wil graag dat mensen die elkaar niet kennen op deze manier weten wie er verder nog komen. Dit maakt op mij een nogal zakelijke indruk. Ik heb voorgesteld om in een korte speech aan het begin even iets te vertellen over de aanwezigen, maar dit is ook lastig, aangezien ik een groot deel van de gasten (familie en vrienden van zijn huidige partner) niet ken. Bovendien vindt mijn vader zo’n praatje niet voldoende. Weet u een betere oplossing? Wellicht belangrijk om te weten: er zal geen diner maar een buffet zijn, dus ik kan geen naamkaartjes op de tafels plaatsen.
Naam op de borst?
Beste Naam op de borst,
Ik vind het idee van uw vader om gasten een naamkaartje op te spelden juist heel goed! Het is waar dat je mensen-met-een-badge vooral tegenkomt in het zakenleven en bij conferenties, maar op zo’n feest als dat van uw vader, waar veel genodigden elkaar niet zullen kennen, kan het een uitkomst zijn. Het is vooral ook fijn voor mensen die andere gasten vaagjes herkennen, maar niet meer weten hoe ze heten en zich schamen om dit rechtstreeks te vragen. Ook zijn idee om van tevoren een gastenlijst rond te sturen vind ik uitstekend. Zo wordt voorkomen dat mensen achteraf zeggen: ‘Hé, was die-en-die er ook? Dat wist ik niet. Jammer, ik had hem graag willen ontmoeten!’ Goede ideeën dus van uw vader. Allebei de moeite van het uitvoeren waard.
Misschien kun je de naambordjes er feestelijk uit laten zien, met confetti erop ofzo, om het minder zakelijk te maken. Schrijf de namen vooral groot en duidelijk, zodat ze van een afstandje te lezen zijn!
Ik lees de rubriek altijd met veel belangstelling, en meestal geniet ik van de wijze antwoorden en soms verrassende andere kijk op de zaak.
Voor de vraag over het feest van de 80-jarige vader heb ik nog een aanvulling. De bron is eigenlijk een goede vriend van me, wiens vrouw het volgende toepaste op zijn 60-jarige verjaardag. Zij hield een korte toespraak tot de genodigden, waarin zij op een gegeven moment de aanwezigen vroeg zich te richten op iemand in de zaal die ze niet kenden, en in een paar minuten uit te wisselen wat hun relatie met de jarige was. Het effect op de rest van de avond was dat iedereen zich daardoor later veel vrijer voelde om op iemand af te stappen, soms verwijzend naar die centraal aangezwengelde ontmoetingen.